In het begin van 1900 werden de atletische vaardigheden van de inheemse stammen van Afrika gezien door de Franse marineofficier Georges Hebért. Hij was verbaasd dat de lokale bevolking in staat was om hun lichaam op zo’n soepele, behendige, lenige manier te gebruiken zonder een gymnastiekleraar, maar met gebruikmaking van de natuur om hen heen. Hebert bracht dit idee naar het leger en leidde de weg in de lichamelijke opvoeding van het Franse leger voor soldaten om te trainen met behulp van een hindernisbaan. In de loop der jaren groeide het door Herbert ontwikkelde fitnessregime, bekend als “De Natuurlijke Methode”, uit tot tien fundamentele groepen, waaronder lopen, rennen, springen, viervoetige bewegingen, klimmen, balanceren, werpen, tillen, zelfverdediging en zwemmen. Het omvatte ook training van moed en moraal.
Tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog bleef dit systeem groeien en werd het de standaard militaire training en opleiding van de Fransen. In het midden van de jaren 1940 leerde Raymond Belle, geboren uit een Franse arts en een Vietnamese moeder, over de militaire hindernisbaan toen hij een wees werd en in een militair weeshuis in Vietnam werd geplaatst. Raymond Belle wilde sterker, sneller en soepeler worden en trainde ’s nachts in het geheim op de hindernisbaan. Hij wilde niet gepest worden en blonk uiteindelijk uit op de militaire baan terwijl hij in het militaire weeshuis woonde.
Vader en zoon ontwikkelen Parkour
Toen Belle eenmaal terug was in Frankrijk, in de jaren tachtig, zocht zijn zoon David een alternatief voor school en sportclub oefeningen zoals gymnastiek. David leerde over zijn vaders heldendaden in militaire hindernisbanen. Toen de jongere Belle zich realiseerde dat parkour hem vaardigheden zou bijbrengen die nuttig zouden zijn in het leven, en een manier zou bieden om niet alleen te overleven maar ook om mensen te beschermen waar hij om gaf, blonk ook hij uit in de hindernisbaan. Dit leidde tot de ontwikkeling door vader en zoon, van de civiele fitness discipline bekend als parkour in de late jaren 1980.
Parkour Groep Vormt
David Belle trainde in zijn eentje voordat hij op zoek ging naar andere mannen, waaronder Sébastian Foucan, die samen wilden leren en trainen. Parkour werd meer dan alleen een fitness regime. Het omvatte sociale, mentale en filosofische waarden en principes. Het ging niet alleen om het overwinnen van fysieke barrières, maar ook om het overwinnen van mentale en emotionele barrières. Deze groep daagde zichzelf uit om fysieke en mentale kracht te vinden door kou te verdragen of te trainen zonder voedsel en water. Ze geloofden in eigenschappen als eerlijkheid, respect, nederigheid, opoffering en hard werken.
1) Balans
2) Rennen
3) Springen
4) Springen
5) Grijpen/Hangen
6) Klimmen.
Diegenen die parkour beoefenen worden ‘traceurs’ of het vrouwelijke, ‘traceuse’ genoemd. Het doel van traceurs is om van het ene punt naar het andere te komen op de snelste en meest efficiënte manier en zonder hulpmiddelen. Zelfvertrouwen, beheersing, focus en kritisch denken zouden een traceur ertoe brengen de fysieke en mentale hindernissen te overwinnen. Een traceur past zich aan zijn omgeving aan door obstakels zijn beweging te laten bepalen. Belle heeft gezegd: “Een traceur is geen beoefenaar van parkour, een traceur is iemand die parkour probeert te begrijpen.”
Het zijn in een groep vereiste strikte discipline en waarden. Niemand mocht klagen of zich superieur voelen over een ander. Herhaling was de sleutel. De uitdaging moest minstens 10 keer achter elkaar worden volbracht door een traceur zonder blessure, om het als een succes te beschouwen. Daarna moesten alle leden de beweging ook nog uitvoeren. Als er een fout werd gemaakt door een traceur, dan moest de hele groep opnieuw beginnen. Nieuwe leden konden alleen lid worden als ze werden aanbevolen door een bestaand lid en dan tests moesten doorstaan die niet alleen betrekking hadden op fysieke kracht, maar ook op principes. Leden konden stemmen om diegenen eruit te gooien die zich niet hielden aan de principes en waarden die waren vastgesteld. Volledig vertrouwen in de groep was essentieel, samen met respect en nederigheid.
Bij het kijken naar parkour zien velen een invloed van martial arts en denken aan Bruce Lee en Jackie Chan. David Belle heeft 3 maanden kung fu gestudeerd in India. De filosofie van parkour is vergelijkbaar met martial arts, maar parkour is niet gevechtsgericht. De fysieke beweging is misschien belangrijk en indrukwekkend om te zien, maar volgens David Belle’s 2009 boek “Parkour”, is het inzicht van een parkour in de principes, waarden en mentale kijk het belangrijkste aspect. Belle beschrijft parkour ook “als een kunst die enorme hoeveelheden herhaling en oefening vereist om onder de knie te krijgen.” Het is een discipline.
Parkour Hits the World Stage
Als stuntman, toonde David Belle op een dag zijn nu beroemde video “Speed Air Man” , aan acteur en regisseur Hubert Koundé. Koundé stelde Belle voor om de spelling van “parcours” te veranderen in “parkour”, in de overtuiging dat het krachtiger en dynamischer was.
De eerste video van Parkour door oprichter David Bells
Volgens Wikipedia nodigde David Belle’s broer Jean-François, die bij de Parijse brandweer zat, de groep uit om in Parijs voor het publiek op te treden. Dit werd het begin van verschillende veranderingen in de groep. Ten eerste noemde de groep zichzelf Yamakasi, (soms gespeld Yamakazi). Belle vond de naam maar niks, omdat het niets weergaf van de rol van zijn vader in de discipline. Veel leden vonden ook dat de voorstelling niet alle aspecten van hun discipline liet zien, zoals hun waarden en ethiek. Belle wilde zich concentreren op zijn acteerwerk en Foucan wilde meer tijd besteden aan training of lesgeven. Met foto’s en video’s die naar Franse tv-shows werden gestuurd, steeg parkour in populariteit. En met sociale media sites en YouTube, werd parkour bekender. Belle verliet de oorspronkelijke groep en begon succes te krijgen in het acteren met behulp van parkour om de hoofdrol te spelen in commercials en met rollen in Franse films en promoties.
Freerunning
Sébastien Foucan werd het onderwerp van een aantal documentaires in het Verenigd Koninkrijk in het begin van de jaren 2000. Het woord “freerunning” werd bedacht tijdens de opnames van de documentaire “Jump London”. In 2006 speelde Foucan de hoofdrol in de eerste achtervolgingsscène van de James Bond film “Casino Royale”. Dit bracht parkour en freerunning uit zijn niche naar het wereldtoneel.
Freerunning door oprichter Sébastien Foucan
Er zijn wel verschillen tussen parkour en freerunning. Volgens de website van Foucan was Foucan ontevreden over de beperkte creativiteit en zelfexpressie van parkour. Dit leidde hem tot het creëren van freerunning. Hoewel vergelijkbaar in bewegingen, gaat freerunning over innovatie en expressie. Parkour verschilt in die zin dat er meer snelheid en efficiëntie is om van punt A naar punt B te komen. Belle en anderen hebben zich kritisch uitgelaten over Foucan en freerunning. Worldwildjam.tv zegt dat freerunning een mix is van parkour technieken en acrobatiek om mensen te dienen en te imponeren.
David Belle heeft geprobeerd een handelsmerk te krijgen voor “Parkour” maar was niet succesvol. Daarom hebben veel mensen en bedrijven de naam gebruikt en het vergeleken met woorden als “honkbal”, of “voetbal”. Met de stijging in populariteit, wilden velen wedstrijden in parkour. Dit gaat in tegen de filosofie van waar parkour volgens Belle om draait. Parkour is geen sport. Competitie is rivaliteit voor suprematie terwijl parkour gaat over teamwork, gelijkheid, en zelfontplooiing. Parkour is een holistische trainingsdiscipline en niet alleen het fysieke aspect. Freerunning daarentegen kent deze grenzen niet en men kan overal wedstrijden vinden. En omdat het zo nauw verwant is aan parkour, en zonder het handelsmerk, kan men “Parkour en Freerunning Competitie” samen over de hele wereld vinden. Hoe dan ook, beide disciplines vereisen constante oefening en team inspanning om te slagen.