Poetry Out Loud

By John Keats

O what can kwil thee, knight-at-arms,
Alone and palely loitering?
Het riet is verdord uit het meer,
En er zingen geen vogels.

O wat kan u mankeren, ridder-bij-wapens,
Zo haveloos wild uitziend en zo weemoedig begaan Te gebeuren, te gebeuren, te voorschijn te komen?
De graanschuur van de eekhoorn is vol,
en de oogst is binnen.

Ik zie een lelie op uw voorhoofd,
Vochtig van angst en koortsdauw,
En op uw wangen een vervagende roos
Snel verwelkt ook.

Ik ontmoette een dame in de Weide der Weiden,
Zeer mooi, een feeënkind,
Haar haar was lang, haar voet was licht,
En haar ogen waren wild.

Ik maakte een krans voor haar hoofd,
En ook armbanden, en geurige zone;
Ze keek me aan zoals ze liefhad,
En maakte zoete kreunen Vergelijk “maagdenkoor om heerlijk te kreunen” uit Ode aan Psyche (30), geschreven tussen 21 en 30 april, 1819. Opgemerkt door John Barnard in John Keats: The Complete Poems (Penguin, 2003).

Ik zette haar op mijn steigerende ros,
En zag de hele dag niets anders,
Want zijdelings boog zij zich, en zong
Een feeënlied.

Ze vond voor mij zoete wortels,
En wilde honing, en manna-dauwHoning, en manna-dauwDe echo van het manna in de Bijbel, voor het eerst beschreven in Exodus, 16:14-21, 31. De Israëlieten eten het manna, een voedsel dat op wonderbaarlijke wijze in de woestijn wordt verstrekt nadat de dauw is opgeheven, ’s morgens: “Het huis Israëls noemde het manna; het was als korianderzaad, wit, en de smaak ervan was als wafels met honing” (Exodus 16:31, NRSV).,
En zeker in een vreemde taal zei zij-
‘Ik heb u waarlijk lief’.

Ze nam me mee naar haar ElfengrotElfengrot Een elfengrot,
En daar weende ze en zuchtte ze diep,
En daar sloot ik haar wilde, wilde ogen
Met vier kussen.

En daar wiegde zij mij in slaap,
En daar droomde ik – wee! –
De laatste droom die ik ooit heb gedroomd
Op de koude helling.

Ik zag ook bleke koningen en prinsen,
bleke krijgers, doodsbleek waren ze allemaal;
Ze riepen-‘La Belle Dame sans MerciLa Belle Dame sans Merci Deze zin – en de titel van het gedicht – komt uit Alain Chartier’s hoofse Franse ballade, “La Belle Dame sans Merci” (1424). Keats schreef het gedicht in een brief aan George en Georgiana Keats, 21 april 1819.
Thee hathThee hath De versie van dit gedicht heeft “Thee hath” (zie The Letters of John Keats, 1814-1821, ed. H. E. Rollins, 1958); hoewel in andere versies van dit gedicht staat “Hath thee” in thrall!’

Ik zag hun uitgehongerde lippen in de gloamgloam Twilight; Keats bedacht het woord van “gloaming”,
Met afschuwelijke waarschuwing gapèd wijd,
En ik ontwaakte en vond mij hier,
Op de koude heuvel’s kant.

En daarom verblijf ik hier tijdelijk,
Alleen en bleek treuzelend,
Als het riet verdord is van het meer,
En geen vogels zingen.

• Leven
• Liefde
• Mythologie & Folklore

Poet Bio

More By This Poet

Meer gedichten over leven

Gedichten over Leven

Meer gedichten over liefde