Van bepaalde soorten misdrijven, zoals bepaalde vormen van gecommercialiseerde vrijwillige seks (bijv. prostitutie), niet door de overheid gesanctioneerd gokken, openbare dronkenschap en drugsverslaving, wordt gezegd dat ze geen klachten opleveren. Deze misdrijven worden vaak aangeduid als slachtofferloze misdrijven, omdat de indruk bestaat dat er bij deze misdrijven geen specifieke aanvalsobjecten betrokken zijn, wat wel een van de kenmerken is van diefstal, aanranding en andere misdrijven van gemeen recht. De term “slachtofferloze misdrijven” gaat er ook van uit dat de deelnemers volwassen zijn en volledig in staat om weloverwogen beslissingen te nemen over hun deelname aan deze activiteiten en dat zij deze activiteiten uit eigen vrije wil ondernemen.
De term slachtofferloze misdrijven, gebruikt om diverse activiteiten te beschrijven die een klasse van illegale gedragingen vormen, is een bron van aanzienlijke controverse geweest, omdat deze misdrijven substantieel menselijk leed veroorzaken, niet op de directe manier waarop misdrijven van gemeen recht duidelijk letsel bij de slachtoffers veroorzaken, maar indirect via beschadigde levens en gemeenschappen. Voor velen die kijken naar de gevolgen van misdrijven zonder slachtoffers, lijkt het duidelijk dat de activiteiten die door de desbetreffende strafwetten worden verboden, inderdaad moeten worden verboden. Zij moeten worden behandeld als misdrijven, zo redeneren waarnemers, omdat zij te schadelijk zijn om ongereguleerd te blijven. Degenen die dit standpunt huldigen voeren verder aan dat slachtofferloze misdrijven in strijd zijn met verschillende gemeenschapsnormen en fatsoensnormen die in de wet zijn gecodificeerd om het morele welzijn van het publiek en de lichamelijke gezondheid van zijn burgers te beschermen. Aan de andere kant van het debat staan degenen die zeggen dat de formele mechanismen van het strafrechtsysteem niet moeten worden geactiveerd om te reageren op de activiteiten die momenteel bekend staan als slachtofferloze misdrijven. Degenen die dit standpunt huldigen, stellen dat, omdat het verkopen en kopen van deze diensten consensueel is, dergelijke misdrijven de aandacht van het strafrechtelijk systeem niet rechtvaardigen. Met andere woorden, omdat degenen die rechtstreeks aan deze verboden activiteiten deelnemen, het illegale gedrag niet bij de autoriteiten melden, moet de overheid niet ingrijpen. Vanuit dit gezichtspunt zijn wetshandhavingsactiviteiten gericht op misdrijven zonder slachtoffers ongerechtvaardigd en vormen ze een onredelijke inbreuk op het privéleven van burgers. Voorstanders van deze redenering stellen verder dat de aandacht van de overheid voor deze activiteiten een zware belasting vormt voor politie, justitie en justitiële inrichtingen, doordat geld en energie worden onttrokken aan ernstige misdrijven die de slachtoffers direct treffen (Territo, Halstead, and Bromley).
Dit artikel gaat niet in op de juridische en filosofische kwesties met betrekking tot het debat over criminalisering versus decriminalisering, dat vaak wordt geassocieerd met zogenoemde slachtofferloze misdrijven, maar richt zich in plaats daarvan op het feit dat deelnemers aan dergelijke misdrijven zich vrijwillig schuldig maken. Het feit dat deelnemers aan slachtofferloze misdrijven het illegale gedrag niet melden aan de autoriteiten, heeft een aantal cruciale implicaties voor het begrijpen van de aard van criminaliteit en sociale controle. In dit artikel wordt ingegaan op die implicaties en de rechtshandhavingsacties die daarop zijn gericht.
Het misdrijf prostitutie is illustratief voor de verschillende redenen waarom rechtshandhavingsacties worden ondernomen tegen slachtofferloze misdrijven, en wordt in het algemeen ingegaan op de methoden die politie-instanties gebruiken om dergelijke misdrijven te bestrijden. Andere soorten slachtofferloze misdrijven zullen terloops worden behandeld om de overeenkomsten aan te tonen die zich in deze categorie van misdrijven manifesteren.