PROVINCIE SICHUAN
De PROVINCIE SICHUAN is de op drie na dichtstbevolkte provincie van China (het was de dichtstbevolkte provincie voordat Chongqing ervan werd afgesplitst). Met meer dan 81 miljoen mensen, samengeperst in een gebied zo groot als Frankrijk, heeft Sichuan een grotere bevolking dan vele andere landen in de wereld. Sichuan, wat Vier Rivieren betekent, is zowel druk als wild. Voor elk bevolkingscentrum is er een gebied van ruige bergen en dichte bossen dat honderd keer groter is. Het Sichuan bekken is een van China’s belangrijkste landbouwgebieden. De provincie produceert 10 procent van China’s varkensvlees; 8 procent van zijn bakolie en 6 procent van zijn rijst, tarwe en ander graan.
De provincie Sichuan is gelegen in het centrale zuidwesten van China. Het beslaat 485.000 vierkante kilometer (187.000 (vierkante mijl), is de thuisbasis van ongeveer 81 miljoen mensen en heeft een bevolkingsdichtheid van 170 mensen per vierkante kilometer. Ongeveer 52 procent van de bevolking woont in stedelijke gebieden. Chengdu is de hoofdstad en de grootste stad, met ongeveer 6,8 miljoen mensen in de stad en 18 miljoen in het metropoolgebied. Ongeveer 95 procent van de bevolking is Han-Chinees, met als grootste minderheden de Yi (2,6 procent van de bevolking), de Tibetanen (1,5 procent), de Qiang (0,4 procent) en anderen (0,5 procent)
Sichuan was vroeger een van China’s armste provincies, maar zit nu in de middenmoot. De eerste golf van economische hervormingen in de jaren negentig had dramatische gevolgen voor de provincie, waardoor veel fabrieken werden gesloten en veel inwoners van Sichuan de provincie verlieten op zoek naar werk. Ook nu nog zijn veel van de verkopers in Tibet en de vrouwelijke fabrieksarbeiders in de omgeving van Shenzhen Sichuanese mensen. Tegenwoordig hebben Chengdu en andere grote steden zich ontwikkeld, zodat de mensen uit Sichuan niet zo ver hoeven te gaan om werk te vinden (zie Chengdu en Chongqing).
De naam Sichuan (pinyin: Sìchuān, vroeger in het Westen bekend onder de schrijfwijze Szechwan of Szechuan) is een afkorting van “Sì Chuānlù”, of “Vier circuits van rivieren”, die zelf weer is afgekort van “Chuānxiá Sìlù”, of “Vier circuits van rivieren en kloven”, genoemd naar de verdeling van het bestaande circuit in vier tijdens de Noordelijke Song Dynastie.
Geografie van Sichuan
Sichuan is ongeveer even groot als Californië, maar heeft drie keer zoveel inwoners. Het grenst in het noordwesten aan Qinghai, in het noorden aan Gansu, in het noordoosten aan Shaanxi, in het oosten aan Chongqing, in het zuidoosten aan Guizhou, in het zuiden aan Yunnan, en in het westen aan de Tibetaanse Autonome Regio.
Sichuan kaart Sichuan en bestaat uit twee geografisch verschillende delen: 1) De oostelijke provincie ligt grotendeels in het vruchtbare Sichuan bekken, dat wordt gedeeld met de gemeente Chongqing, die ooit deel uitmaakte van Sichuan). 2) West-Sichuan bestaat uit de talrijke bergketens die het meest oostelijke deel van het Tibetaanse Plateau vormen en die algemeen bekend staan als het Hengduan-gebergte, dat zich uitstrekt tot in de provincie Yunnan. Een van deze bergketens, het Daxue-gebergte, bevat het hoogste punt van de provincie: 7.556 meter (24.790 voet) hoog -Gongga Shan. Kleinere bergketens – zoals het Daba gebergte in het noordoosten van de provincie – omringen het Sichuan bekken vanuit het noorden, oosten en zuiden. De Longmen Shan breuk, die onder de bergen in het noordoosten loopt, was de locatie van de verwoestende aardbeving in 2008.
De meerderheid van de mensen in Sichuan woont aan de oostkant van de provincie in het Sichuan Basin, een vruchtbare regio met een mild, vochtig klimaat, een lang groeiseizoen en boerderijen die overvloedig rijst, tarwe, maïs, suikerriet en sojabonen verbouwen. Het bekken is ook een belangrijke zijdeproducent. De Chinezen noemen Sichuan het “Hemelse Koninkrijk”, een verwijzing naar zijn rijke land en hulpbronnen.
Westelijk Sichuan is bijna het tegenovergestelde van oostelijk Sichuan. Het is een land van enorme bergen, stenige boerderijen op terrasvormige heuvels, ruwe wegen, steile hellingen, diepe kloven, en smalle valleien met dorpen en steden bevolkt door taaie mensen van Tibetaanse afkomst. Sommige bergen in het westen van Sichuan bevatten dichte bamboebossen die het thuis zijn van wilde panda’s en andere unieke dieren. Andere bergen zijn meer dan 25.000 voet hoog. Er zijn meer dan 40 parken in Sichuan, waarvan ongeveer de helft relatief recent is aangelegd.
De Yangtze rivier en zijn zijrivieren stromen door de bergen van westelijk Sichuan en het Sichuan bekken. De provincie ligt stroomopwaarts en ten oosten van de grote Yangtze-steden Chongqing, Wuhan, Nanjing en Shanghai. Een van de belangrijkste zijrivieren van de Yangtze in de provincie is de Min-rivier van centraal Sichuan, die bij Yibin in de Yangtze uitmondt.
Door het grote verschil in terrein varieert het klimaat van Sichuan sterk, maar het heeft over het algemeen sterke moessoninvloeden, met de zwaarste regenval in de zomer. Het Sichuanbekken (met inbegrip van Chengdu) in het oosten van Sichuan heeft een vochtig subtropisch klimaat, met lange, hete, vochtige zomers en korte, zachte tot koele, droge en bewolkte winters, en de laagste zonneschijntotalen van China. De westelijke bergachtige gebieden hebben een koeler maar zonniger klimaat, met koele tot zeer koude winters en milde zomers; de temperaturen dalen over het algemeen naarmate men hoger komt. Het zuidelijke deel van de provincie, met inbegrip van Panzhihua en Xichang, heeft een zonnig klimaat met korte, zeer milde winters en zeer warme tot hete zomers.
Geschiedenis van Sichuan
Sichuan werd oorspronkelijk bewoond door stammen vergelijkbaar met die in Tibet, de provincie Yunnan en in Zuidoost-Azië. Het werd veroverd door de Chinese keizers, die toezicht hielden op de verplaatsing van miljoenen Han-Chinezen uit overbevolkte gebieden in het noorden en oosten van China. Vanaf de 17e eeuw en gedurende 200 jaar absorbeerde het Sichuanbekken het grootste deel van China’s groeiende bevolking. Tussen 1776 en 1840 groeide de bevolking van Sichuan van 8 miljoen tot 44 miljoen.
Doorheen zijn prehistorie en vroege geschiedenis, werd wat nu Sichuan is en zijn achterland in de Yangtze rivier regio bewoond door unieke lokale beschavingen die dateren tot in de 15e eeuw en tijdgenoten waren van de Shang en Zhou Dynastieën in Noord China. In oude Chinese teksten werd naar Sichuan verwezen als Ba-Shu, een combinatie van de twee onafhankelijke staten in het Sichuanbekken – Ba en Shu. Ba omvatte het huidige Chongqing en het land in oostelijk Sichuan langs de Yangtze en enkele zijrivieren, terwijl Shu omvatte wat nu Chengdu is en de omliggende vlaktes en aangrenzende gebieden in westelijk Sichuan. Over Shu wordt voornamelijk geschreven in de vorm van mythologische verhalen en historische legenden die zijn opgetekend in plaatselijke annalen zoals de Kronieken van Huayang die tijdens de Jin Dynastie (265-420) werden verzameld, met volksverhalen zoals dat van Keizer Duyu die de mensen landbouw leerde en na zijn dood in een koekoek veranderde. In de Shujing werd Shu beschreven als een bondgenoot van de Zhou die de Shang versloegen.
Het bestaan van een hoogontwikkelde beschaving die exquise en unieke bronzen voorwerpen ontwikkelde werd ontdekt in het kleine dorpje Sanxingdui in Guanghan County, Sichuan. Deze plaats, waarvan wordt aangenomen dat het een oude Shu stad is, werd in 1929 ontdekt door een plaatselijke boer die jade en stenen artefacten vond. Opgravingen door archeologen in 1986 leverden toen twee grote offerkuilen op met spectaculaire bronzen voorwerpen alsmede artefacten in jade, goud, aardewerk en steen.
De nederlaag van Ba en Shu door de Qin Chinezen versterkte het en baande de weg voor de eenwording van China door Qin Shi Huang onder de Qin dynastie (221-207 v. Chr.). Tijdens de Drie Koninkrijken periode (220-280 na Chr.). Liu Bei’s Shu was gevestigd in Sichuan. De regio werd verwoest tijdens de 17e eeuwse opstand onder leiding van Zhang Xianzhong en de daaropvolgende verovering door de Mantsjoe’s, maar herstelde zich en werd in de 19e eeuw een van de meest productieve gebieden van China. Van 1938 tot 1946 was Chongqing de hoofdstad van het nationalistische China en werd het gebombardeerd door de Japanners. Het gebied Sichuan was een van de laatste gebieden op het vasteland die onder de communisten vielen en werd van 1949 tot 1952 in vier delen verdeeld. Sichuan leed zwaar tijdens de Grote Chinese Hongersnood van 1959-61, maar bleef de dichtstbevolkte provincie van China tot de gemeente Chongqing er in 1997 weer van werd afgescheiden.
Aardbeving van Sichuan in 2008
Om 14:28 uur op 12 mei 2008 vond een catastrofale aardbeving plaats met een kracht van 7.Daarbij kwamen ongeveer 90.000 mensen om het leven, raakten er bijna 363.000 gewond, werden meer dan 15 miljoen huizen verwoest, raakten 10 miljoen mensen dakloos en 1,5 miljoen ontheemd en werd voor meer dan 20 miljard dollar schade aangericht. Het was de zwaarste aardbeving en ramp die China heeft getroffen sinds de aardbeving bij Tangshan in 1976. De aardbeving kwam slechts 10 dagen nadat Myanmar was getroffen door een verwoestende cycloon die tienduizenden mensen het leven kostte.
De aardbeving in Sichuan, die dertig keer krachtiger was dan de aardbeving die in 1995 Kobe in Japan verwoestte, duurde ongeveer 80 seconden en veroorzaakte een verschuiving van het grondoppervlak van ongeveer zeven meter in de buurt van het epicentrum van de beving. Veel Chinezen noemen het de Wechuan-beving, genoemd naar de provincie waar het epicentrum lag.
Bergen braken in stukken. Dorpen werden van de hellingen weggevaagd. Rivieren veranderden van loop. Bruggen stortten in en het wegdek verboog. Hele bergwanden werden weggescheurd. Hele steden werden weggevaagd. Snelwegen werden uit elkaar gerukt. Rijen gebouwen werden verwoest. Aardverschuivingen versperden wegen en bedolven hele dorpen en steden. Bossen werden gereduceerd tot modder- en steenvlaktes. Een krachtige naschok op 27 mei deed nog eens 420.000 huizen instorten.
De kracht van de aardbeving was over een groot gebied voelbaar. In Peking, Sjanghai en Taiwan, die meer dan 1500 kilometer van elkaar verwijderd zijn, voelden de mensen de trillingen. In Xian, ongeveer 750 kilometer verderop. werden zeven terra cotta soldaten beschadigd. De aardbeving werd eerst beoordeeld als 7,8 op de schaal van Richter en vervolgens door Chinese geologen tot 8 en door Japanse en Amerikaanse geologen tot 7,9 opgeschaald.
Nadat hij de verwoesting uit de eerste hand had gezien, zei de Chinese premier Wen Jiabao. “De schade is groter dan die veroorzaakt door de Tangshan aardbeving. Dit is de meest verwoestende aardbeving sinds de oprichting van de Volksrepubliek China en heeft de meest uitgestrekte gebieden getroffen.”
De officiële tol in juli 2008 bedroeg 69.181 doden, 18.498 vermisten en 374.171 gewonden. Het aantal vermisten bleef stijgen naarmate meer families van migrerende werknemers de verdwijning van hun geliefden meldden. In november 2008 waren nog 18.000 mensen als vermist opgegeven. Op dat moment werd de eerste van de duizenden als vermist opgegeven personen wettelijk dood verklaard. Familieleden van de vermisten stonden te popelen om hen dood te laten verklaren, zodat zij verzekeringspremies, schadevergoedingen en erfenissen konden innen. Meer dan 5 miljoen mensen raakten door de aardbeving dakloos. Velen bivakkeerden twee jaar of langer in tijdelijke onderkomens. De Chinese regering schatte het totale directe financiële verlies als gevolg van de aardbeving op 123 miljard dollar.
Zie aparte artikelen:SICHUANSE AARDBEVING IN 2008: OVERLEVINGEN EN DE DODEN factsanddetails.com SICHUANSE AARDBEVING IN 2008: GEOLOGIE, SCHADE. EN MOGELIJKE OORZAKEN factsanddetails.com VERLOSSING EN HERBOUWING NA DE SICHUANSE AARDBEVING IN 2008 factsanddetails.com SICHUANSE AARDBEVING, GEMISTE SCHOOLEN, ACTIVISEN EN OUDERS factsanddetails.com LEVEN NA DE SICHUANSE AARDBEVING IN 2008: REMARRIAGE EN BABY’S factsanddetails.com
Mensen en talen in Sichuan
Sichuanese mensen worden beschouwd als taai, levendig, hartstochtelijk, aards en warm en staan bekend om hun vermogen om “bitter te eten”. Ze hebben het buiten Sichuan goed gedaan, maar zijn niet erg geliefd. Sichuanese vrouwen worden beschouwd als een van de mooiste in China, maar hebben ook de reputatie temperamentvol, onstuimig en losbandig te zijn. Sichuanese mannen worden beschouwd als verraderlijk en sluw. Ook het heerlijke, pittige eten uit Sichuan mag niet worden vergeten, dat vaak heel anders is dan het Sichuanese eten dat je in de VS of Europa krijgt.
De meest gebruikte variant van het Chinees dat in Sichuan wordt gesproken is het Sichuanees, dat de lingua franca is in Sichuan, Chongqing en een deel van Tibet. Hoewel het Sichuanees over het algemeen als een dialect van het Mandarijn wordt geclassificeerd, wijkt het in fonologie, woordenschat en zelfs grammatica sterk af van de standaardtaal. Vooral het Minjiang-dialect is voor sprekers van andere Mandarijnse dialecten moeilijk te verstaan.
De prefecturen Garzê en Ngawa (Aba) in het westen van Sichuan worden bevolkt door Tibetanen en Qiang-volkeren. De Tibetanen spreken de Kham en Amdo dialecten van het Tibetaans, evenals verschillende Qiangische talen. Qiangische talen worden ook gesproken door de Qiang en andere verwante etnische groepen. De Yi van de Liangshan prefectuur in het zuiden van Sichuan spreken de Yi taal, die nauwer verwant is aan het Birmaans; Yi wordt geschreven met behulp van het Yi schrift, een syllabarium dat in 1974 werd gestandaardiseerd.
De keuken van Sichuan
Sichuan pepers De Sichuanese zijn trots op hun keuken, die bekend staat als een van de Vier Grote Tradities van de Chinese keuken. De keuken hier is van “één gerecht, één vorm, honderden gerechten, honderden smaken”, een gezegde dat de diversiteit ervan beschrijft. De belangrijkste kenmerken van de Sichuanese keuken worden beschreven met vier woorden: pittig, heet, fris en geurig.
Sichuan (Szechuan) is beroemd om zijn kruidige, vette en rijk smakende gerechten op basis van kip, varkensvlees, schaaldieren en riviervissen en met sauzen gemaakt met hete Sichuan pepers, steranijs, knoflook, scallions, venkelzaad, rijstwijn, soja, gember, knoflook, azijn, sojabonenpasta’s en Sichuan Well Salt (een zout met een uitgesproken smaak dat in Sichuan wordt gewonnen in plaatsen zoals Ziyong)
De “Sichuan keuken” beschrijft gerechten voornamelijk uit Chengdu, maar ook Chongqing, Leshan, Jiangjin, en Hechuan. In de Sichuan-keuken wordt eerder kip, eend en vlees dan vis gebruikt. De belangrijkste smaakmakers zijn broedbonensaus, hete peper, Chinese cactusvijg, rode olie, gepureerde knoflook, gedroogde sinaasappelschil, en aromatische azijn. De basiskenmerken van de smaak zijn zuur, zoet, ruw, heet, geurig, sterk geolied en sterk van smaak. De belangrijkste kooktechnieken zijn frituren, frituren zonder olie, inmaken en smoren. Enkele traditionele beroemde gerechten zijn gerookte eend, Kung Pao kip, tweemaal gekookt varkensvlees en Mapo Dofu.
Sichuan gerechten zijn vaak vrij zout en worden gekruid met tongverdovende Sichuan peper (afkomstig van peperkorrels van een stekelige esboom) en staan bekend om hun meervoudige in plaats van enkelvoudige smaken. Er wordt gezegd dat er in de Sichuanese keuken 23 smaken en 56 bereidingswijzen zijn. Geurige Sichuanese dan dan noodles zijn het lekkerst als ze ma la (“heet en verdovend”) zijn.
De Sichuanese keuken is al eeuwenlang beroemd in China. In een oud document wordt de oorsprong ervan teruggevoerd tot de 7e eeuw voor Christus. In een meerdelig verslag uit de Tang Dynastie (618-907 na Chr.) worden 1.328 Sichuan gerechten gecatalogiseerd. Het royale gebruik van specerijen stamt uit een tijd waarin de armen dingen als kippenpoten, vissenkoppen en ingewanden aten en hete peperkorrels en andere kruiden gebruikten om de smaak te maskeren. Een goed boek over de authentieke Sichuan keuken is Land of Plenty: A Treasury of Authentic Sichuan Cooking van Fushsia Dunlop (W.W. Norton & Co., 2003).
Sichuan gerechten zijn moeilijk thuis te bereiden omdat ze vaak uit vele stappen bestaan. Gerookte eend, bijvoorbeeld, wordt op smaak gebracht met peperkorrels, gember, kaneel, sinaasappelschil en koriander, 24 uur gemarineerd, twee uur gestoomd, en tenslotte gerookt boven een vuur gemaakt van houtskool, kamferhout en theebladeren.
De populaire pittige Szechuan gerechten zijn kip met pinda’s; roergebakken kip en hete saus; sissende rijst met kip; aubergine op Szechuan wijze; inktvisrolletjes met gedroogde peper; kip gebakken in zout en geserveerd met pinda-oliesaus; in zout gebakken kippenlevertjes; roergebakken varkensvlees en hete saus; dan dan noodles (noodles, varkensvlees gekookt in een hete saus); ma po dofu (een beroemd gerecht uit Chengdu met gedroogde tofu en een hete saus op basis van chilipepers en Sichuan pepers); heetzure soep (gevuld met Sichuan augurken en reepjes varkensvlees), pikante theepaddestoelen varkenspot; roodhete sesamnoedels; eend gerookt in kamfer en thee; plakjes Man en Vrouw vlees; Pockmarked Lady’s bean curd; krokant geroosterde eend, en plakjes Man en Vrouw varkenslong.
Sichuan Hot Pot
Hot pot is een zomergerecht in Sichuan, en hoe heter het is – zowel qua temperatuur als qua pikantheid – hoe beter. Het idee is dat als je een heel heet gerecht eet, het je laat zweten en je koel houdt. Een man in een hot pot restaurant in Chongqing vertelde de New York Times: “Als je wilt afkoelen, moet je het heet hebben.”
Hot pot in Sichuan wordt gemaakt in een ijzeren pan gevuld met kokende olie en hete chilipepers. Ingrediënten zijn varkens- of koeienhersenen, koeienkeel, kalfslever, zeewier, groenten en bijna alles wat de kok er maar in wil gooien. Varkensbloed wordt vaak toegevoegd om het vlees body te geven. Soms worden de selecties fondue-achtig in de pot gedoopt.
Volgens de lokale overlevering is de Sichuan hot pot in de 19e eeuw ontstaan in Chongqing, waar arbeiders woonden die rivierboten op de Yangtze rivier stroomopwaarts trokken. De arbeiders werden slecht betaald en leefden in kampen. De eerste hot potten waren potten die op kampvuren werden geplaatst en gevuld met water en wat de arbeiders erin gooiden.
Hot pot restaurants lijken op sauna’s waarin eten is toegestaan en zitten vol als de temperaturen midden in de zomer boven de 100̊F stijgen. Ze hebben meestal geen airconditioning en elke tafel heeft een haard die warmte afgeeft als een kleine oven. Een van de eters zei: “Je kunt je op geen enkele manier warm voelen als je hier weggaat, want overal elders voelt het koel aan.”
Om de binnenkant van het Jin Jianglan Hot Pot restaurant in Chongqing te beschrijven, schreef Seth Faison in de New York Times: “Meng en zijn vrienden trokken hun overhemden uit en hingen ze aan een haak aan de muur, alsof het tijd was om aan de slag te gaan, wat in dit geval gewoon eten en zweten betekende. Ze zijn echter zo gewend aan het ritueel dat geen van de vrienden tot ver na de maaltijd meer dan een dun straaltje zweet op het voorhoofd liet verschijnen.”
Toerisme in Sichuan
De prachtige, ongewone, gevaarlijke en voortreffelijke natuurlijke landschappen van de provincie Sichuan hebben deze provincie de bijnaam “Scenic Province” bezorgd. Sinds de oudheid heeft Sichuan de reputatie “de meest fascinerende landschappen op aarde te omarmen”. Hiertoe behoren de berg Emei, die bekend staat als de elegantste berg; de berg Qingcheng, de meest afgelegen berg; de Jianmenpas, de schitterendste pas; en de Jiuzhaigouvallei, een adembenemend landschappelijk wonder. Van een uitgestrekte bamboezee in Zuid-Sichuan tot de mysterieuze en betoverende Jiuzhaigou Vallei in Noord-Sichuan, en van de Nuoshui Rivier in Oost-Sichuan tot de Paoma Berg in West-Sichuan, overal in de provincie zijn natuurlijke landschappen te vinden. Bovendien is meer dan 85 procent van de wilde reuzenpanda’s in de wereld te vinden in het hooggebergte in het noordwesten van Sichuan.
Sichuan is ook rijk aan culturele en historische bezienswaardigheden die enkele duizenden jaren teruggaan. Hiertoe behoren het Dujiangyan Irrigation System, een oud waterbeschermingsproject; de woonplaats van Su Dongpo, een beroemd schrijver uit de Noordelijke Song Dynastie (960-1127); en de voormalige residentie van Du Fu, een beroemd dichter uit de Tang Dynastie (618-907), met paviljoens en torens in de schaduw van cipressen. De Zon en Magische Vogels, opgegraven in het district Jinsha, zijn aangewezen als symbool van het Chinese culturele erfgoed. Sanxingdui is meer dan 3000 jaar oud.
Sichuan kent ook gevarieerde en kleurrijke gewoonten en levensstijlen van etnische minderheden en wordt de “Etnische Corridor” genoemd. Volgens historische documenten hebben tientallen etnische groepen sinds de oudheid in Sichuan geleefd, zich uitgebreid en met elkaar gefuseerd. Sichuan herbergt na Tibet het grootste aantal Tibetanen. Er is een grote gemeenschap van zowel het Yi-volk als het Qiang-volk, die al sinds de oudheid in Sichuan wonen en vrijwel uitsluitend in de provincie te vinden zijn.
Vervoer in Sichuan
Er wordt gezegd dat het moeilijker is om in Sichuan te komen dan om in de hemel te komen. Vanuit Tibet was dat vroeger ook zo. De kronkelige weg van 2250 kilometer (1400 mijl) die de twee regio’s met elkaar verbindt, werd vroeger in twee weken per vrachtwagen afgelegd. Het oversteken van Sichuan rivieren is bijna net zo moeilijk. Over de Dadu rivier bijvoorbeeld zijn maar weinig bruggen en de mensen steken de rivier over door zich aan een kabel voort te trekken.
De spoorlijn Chengdu-Kunming loopt door zeer bergachtig terrein en werd onmogelijk geacht om te bouwen. Na 12 jaar werk was hij in 1970 klaar en bevat bruggen over diepe ravijnen, tunnels die door massieve rotsen zijn geboord en sporen die op steunen aan de rotswand zijn geplaatst. De 427 tunnels en 653 bruggen van de spoorweg bestrijken 40 procent van de route. Er zijn zelfs zoveel tunnels dat sommige toeristen beweren dat ze geen kans krijgen om iets te zien. De spoorweg werd aangelegd door tienduizenden arbeiders, soldaten en veroordeelden die konden worden doodgeschoten als ze niet werkten. Het is niet bekend hoeveel of zelfs of er inderdaad arbeiders zijn doodgeschoten, maar langs het spoor liggen enkele kleine begraafplaatsen met dode spoorwegarbeiders, van wie de meesten bij ongelukken om het leven zijn gekomen.
Er rijden nu sneltreinen tussen Kunming en Chengdu. Momenteel rijden er ongeveer vijf hogesnelheidstreinen per dag in elke richting tussen Chengdu en Kunming, die er ongeveer 5,5 – 6,5 uur over doen. De normale snelheidstreinen die de reis in 17 – 22,5 uur aflegden, rijden niet meer. Ik neem aan dat de route voor de snelle trein en de oude treinen hetzelfde is en dat het spoor is aangepast om de nieuwe snelle treinen aan te kunnen.
Afbeelding Bronnen: Wikimedia Commons, Nolls China Web site; CNTO; Perrochon foto site; Beifan.com; Universiteit van Washington; Ohio State University; UNESCO; Wikipedia; Julie Chao foto site
Tekst Bronnen: CNTO (China National Tourist Organization), China.org, UNESCO, rapporten ingediend bij UNESCO, Wikipedia, Lonely Planet gidsen, New York Times, Washington Post, Los Angeles Times, National Geographic, China Daily, Xinhua, Global Times, The New Yorker, Time, Newsweek, Bloomberg, Reuters, Associated Press, AFP, Compton’s Encyclopedia en diverse boeken en andere publicaties.
Bijgewerkt in juli 2020