Guest Post by Stacy Blaylock
Bezoek Stacy op www.stacyblaylock.com
“We Can Do It!” van J. Howard Miller is een beeld dat tegelijkertijd kan worden geïnterpreteerd als een voorvechter van vrouwenemancipatie en als een dictator van de aard van vrouwelijkheid. Het legt de basis voor wat sommigen zien als een iconisch feministisch beeld met een sterke, spierverstevigende vrouw als middelpunt. Haar fysieke gebaar zal het beeld door de tijd en door herinterpretaties dragen. Hoewel het sterke gebaar van de vrouw empowerment lijkt over te brengen, vertegenwoordigt de vrouw zelf een enge definitie van vrouwelijkheid – blank, slank, goed verzorgd. Sinds de release in 1943 is “We Can Do It!” door verschillende partijen gebruikt om verschillende doelen te verbeelden, die allemaal de oorspronkelijke notie van vrouwelijkheid op de poster in twijfel trekken. Door vrouwelijkheid opnieuw te definiëren, eigenen deze uitdagers zich de betekenis van het beeld van vrouwelijkheid opnieuw toe en vinden het opnieuw uit om te passen in hun eigen agenda van een meer omvattende beweging. Het resultaat is een zich ontwikkelend cultureel icoon dat zich baseert op een krachtig gebaar met de ambitie om de vrouw in haar geheel te vertegenwoordigen.
Historische context
Inzicht in de oorsprong van Miller’s “We Can Do It!”-poster betekent inzicht in de mythos van Rosie the Riveter – haar kracht, haar patriottisme, haar vrouwelijkheid – en hoe zij zich ontwikkelt tot een representatieve culturele figuur. Als direct gevolg van de Tweede Wereldoorlog traden duizenden vrouwen toe tot de industriële arbeidskrachten om te voldoen aan de vraag naar arbeidskrachten die was ontstaan door de uitzending van mannen naar het buitenland in 1941, net toen de oorlogsindustrie begon op te komen. De vrouwelijke arbeiders vervulden al snel traditioneel mannelijke rollen en brachten het culturele fenomeen van Rosie the Riveter voort. Miller produceerde eind 1942 42 exemplaren van “We Can Do It!” die in februari 1943 korte tijd in de fabrieken van Westinghouse Electric and Manufacturing Company in Pennsylvania werden opgehangen. Buiten de fabrieken groeide het culturele fenomeen van Rosie the Riveter. Het inspireerde tot liedjes en andere kunstwerken, zoals Norman Rockwell’s “Rosie the Riveter” schilderij voor The Saturday Evening Post op 29 mei 1943. “We Can Do It!” was gewoon onderdeel van een breder cultureel weefsel dat huisvrouwen aanmoedigde om te migreren naar de beroepsbevolking en werkende vrouwen om te migreren naar beter betaalde industriële banen.
Kimble en Olsen citeren Robert N. Bellah en anderen als zij uitleggen dat de figuur van Rosie the Riveter op de “We Can Do It!”-poster fungeert als een “representatieve figuur die een ideaal biedt, een referentiepunt en focus, die levend uitdrukking geeft aan een visie op het leven,” een visie van een werkende vrouw die is veranderd in die van een mondige vrouw (535). In die zin is de poster een alomtegenwoordige invloed en figuur in de Amerikaanse cultuur geworden. Het is een symbool geworden in ons collectieve geheugen, dat zich leent voor herinterpretaties door oorzaken die verrukt zijn van de mythe van Rosie the Riveter.
Visuele analyse van het origineel “We Can Do It!”
Op het eerste gezicht lijkt “We Can Do It!” gedurfd en opvallend als een beeld dat gemakkelijk te herinterpreteren is voor fabrieksarbeiders, zowel vrouwen als mannen. Eenvoudig en aantrekkelijk in uitvoering, heldere en felle kleuren trekken de aandacht en stimuleren de kijker. De verzadigde primaire kleuren blauw, rood en geel creëren een werk dat zowel opwindend als dynamisch is. De donkerte van het blauw brengt de helderheid van het rood en het geel in evenwicht, waardoor het professioneel en industrieel overkomt. De donkerte van het blauw legt gewicht in de schaal op de rand van de poster, het overhemd van de vrouw en de vorm van de tekstballon. Een rode bolletjessjaal bindt het haar van de vrouw vast, tegelijkertijd praktisch voor een industriearbeider en een teken van vrouwelijkheid. De gele achtergrond, een warme kleur, contrasteert met het blauw en trekt in eerste instantie de aandacht, waardoor de poster gemakkelijk van een afstand te zien is, zoals op een fabrieksvloer. De typografie van het stuk is schreefloos, gemakkelijk te lezen, en typisch voor de geschilderde tekenstijl uit die tijd.
De psychologie achter elke kleur vergroot het begrip van het stuk nog verder. Geel, vaak geassocieerd met optimisme en eigenwaarde, roept emoties op van positiviteit en vertrouwen (Hill). Als achtergrond van de poster motiveert de kleur de arbeiders om hun taken met vrolijkheid uit te voeren. Het blauw daarentegen inspireert tot nadenken en een kalme geest (Hill). Het gebruik van de twee kleuren samen brengt het vrolijke optimisme van het geel in evenwicht met de koelere toon van het blauw. Het rood, dat een tikje uitdagend is, komt mannelijk en enthousiast over, een interessante keuze als je bedenkt dat de sjaal door een vrouw wordt gedragen (Hill).
Tussen verschijnen twee belangrijke vormen in het beeld: de pratende luchtbel alsof de vrouw de dialoog aangaat met het publiek en de driehoek tussen haar schouder, elleboog, en vuist. Het gebaar van de opgeheven vuist, dat de architectonisch en mathematisch correcte driehoek creëert, is niet zonder sociale relevantie. Volgens Kimble en Olsen: “Westinghouse documenten uit de oorlogsjaren geven aan dat Rosie’s symbolische voorstelling van het opheffen van haar arm met gebalde vuist niet het publieke vertoon was van een ruige, individualistische vrouw. Het was eerder een routinematig, team-opbouwend gebaar dat zowel mannen als vrouwen bij Westinghouse gebruikten voor bijeenkomsten en gemeenschapsopbouw” (551). Het gebaar was dus oorspronkelijk bedoeld voor fabrieksarbeiders, zowel mannen als vrouwen, niet voor het grote publiek en niet als een statement van feminisme. Het is dit gebaar dat consistent blijft in de herinterpretaties van Miller’s werk.
Ondanks zijn wortels in de industriële berichtgeving, doet de poster gewaagde uitspraken over vrouwelijkheid en dicteert, al dan niet opzettelijk, hoe vrouwen eruit moeten zien terwijl ze hun werk doen. De afgebeelde vrouw heeft een klein postuur, is blank en heeft vrouwelijke trekken met geplukte wenkbrauwen, overdreven grote ogen, gekruld haar en hoge jukbeenderen. Niet alleen motiveert de poster arbeiders tot hun taken, maar het dicteert ook hoe ze eruit moeten zien als ze die taken volbrengen. Met andere woorden, vrouwen kunnen in de fabrieken werken als ze hun vrouwelijkheid niet opofferen. Naarmate “We Can Do it!” populairder wordt als symbool voor feministische doelen, stellen meer ontwerpers deze beperkte opvatting van vrouwelijkheid ter discussie. In dit artikel worden drie voorbeelden van de heruitvinding van Miller’s imago besproken, die zich allemaal beroepen op het krachtige gebaar om hun zaak kracht bij te zetten, terwijl ze de oorspronkelijke notie van vrouwelijkheid opnieuw onderzoeken en uitdagen. Eén, een icoon van een accessoirelijn voor zwarte vrouwen met natuurlijk haar; twee, een logo voor een schoonmaakbedrijf dat in handen is van vrouwen; en drie, een schilderij om een andere Mexicaanse revolutie te inspireren.
“We Can Do It!” van Global Couture
“We Can Do It!” van Global Couture (www.globalcouture.net) is een voorbeeld van intersectionaliteit dat Miller’s oorspronkelijke visie van vrouwelijkheid als slanke blanke vrouw uitdaagt. Global Couture beeldt in plaats daarvan hun Rosie af als een zwarte vrouw met haar natuurlijke haar overlopend in de klassieke hoofddoek. De afbeelding zelf verliest de geschilderde kwaliteit van het origineel en geeft de voorkeur aan een meer tweedimensionale look voor een digitaal tijdperk. Global Couture’s afbeelding bevindt zich op het kruispunt van ideeën – ten eerste, de kracht en vastberadenheid van Miller’s originele poster en ten tweede, de ruimte die door zwarte vrouwen zelf wordt gedefinieerd en die de keuze van een vrouw in zelfexpressie waardeert. Door op zo’n kruispunt te staan, beweert het beeld dat een vrouw met empowerment onbeschaamd natuurlijk kan zijn, comfortabel met zichzelf, en ongeremd in haar zelfexpressie.
Maid to Clean
Een andere heruitgevonden versie van de “We Can Do It!”-poster is het logo van Maid to Clean. De “Maid to Clean” afbeelding met de slogan “Remember clean? Wij wel.” werd uitgebracht door een bedrijf met dezelfde naam in Washington, DC en Alexandria en Arlington, VA. Veelzeggend is dat het bedrijf eigendom is van een vrouw die met het “We Can Do It!”-beeld haar gevoel voor vrouwelijkheid en industrie herdefinieert. Net als de oorspronkelijke afbeelding draagt de vrouw in “Maid to Clean” een blauwe overall, maar de rode zakdoek is vervangen door een groene. Dit kan een verwijzing zijn naar de “groene”, milieuvriendelijke schoonmaakproducten die het bedrijf voor zijn klanten gebruikt. In tegenstelling tot het oorspronkelijke beeld heeft de “Maid to Clean” geen overdreven ogen of lippen, niets inherent vrouwelijks is benadrukt in het ontwerp van de vrouw. Het resultaat is een beeld dat het vrouw-zijn definieert als economisch en praktisch, maar ook benaderbaar en zelfvoorzienend. De aard van het beeld suggereert onafhankelijkheid van werk, van vrouwen die de financiële controle over hun leven nemen, van het terugwinnen en bezitten van traditioneel vrouwenwerk.
Rosita Adelita
Rosita Adelita is in 2010 geschilderd door Robert Valadez. Volgens de kunstenaar is het beeld van Rosie the Riveter “gecombineerd met een ander fictief pre-feministisch archetype, La Adelita, een personage van zang en verhaal dat alle vrouwen vertegenwoordigde die deelnamen aan de Mexicaanse Revolutie van de jaren 1900. hier in de hoop dat zij een nieuwe Mexicaanse Revolutie kan inspireren.” Met Rosita Adelita verwijst Valadez naar de geschilderde kwaliteit van de originele “We Can Do It!”-afbeelding en laat hij de blauwe werkoverall achterwege ten gunste van een witte jurk. Het schilderij is een mooi evenwicht tussen mannelijk en vrouwelijk. La Adelita’s vrouwelijke verschijning – gouden sieraden, donkere ogen, rozige lippen – contrasteert met de onmiskenbaar mannelijke aanwezigheid van een bandelier en geweer. Door Miller’s Rosie-figuur te combineren met La Adelita, put Valadez uit twee krachtige vrouwelijke figuren uit twee verschillende culturen om een even opvallend als motiverend krachtbeeld te creëren.
Het verenigende gebaar
Het verenigende aspect van alle vier de afbeeldingen – “We kunnen het!” van J. Howard Miller, “We kunnen het!” van Global Couture, “Schoonmaakster” en Rosita Adelita – ligt in de kromming van Rosie’s elleboog van haar krachtige armgebaar. Zoals opgemerkt door Kimble en Olsen, werd het gebaar oorspronkelijk gebruikt in gemeenschapsopbouw en rally’s (551). Het is sindsdien uitgegroeid tot een symbool van een diepe persoonlijke en gemeenschappelijke kracht. Of het nu gebruikt wordt voor een kledinglijn, zoals Global Couture, of vermengd wordt met een ander feministisch icoon zoals in Rosita Adelita, het gebaar doorstaat de test van tijd en cultuur.
Over mij. Global Couture. Afkomstig van. http://www.globalcoutureblog.net/about-me
Hill, N. (2013). Kleurenpsychologie: De vier primaire kleuren. Passie voor frisse ideeën. Retrieved
from http://passionforfreshideas.com/personalgrowth/colour-psychology-primary-colours/
Kimble, J. & Olsen, L. (2006). Visual Rhetoric Representing Rosie the Riveter: Mythe en
misvatting in J. Howard Miller’s “We Can Do It!” Poster. Rhetoric & Public Affairs, 9(4), 533-570.
“Maid to Clean” Image. Opgehaald van
“Rosita Adelita.” Opgehaald van http://www.bbc.co.uk/religion/0/21381059
Robert Valadez Fine Arts. Opgehaald van http://robertvaladez.com/artwork/
1137759_Rosita.html
“We Can Do It!” Opgehaald van http://www.famouspictures.org/we-can-do-it/.
“We Can Do It!” Global Couture. Opgehaald van http://www.globalcoutureblog.net/2014/01/a
womans-worth-naturally-revolutionary-2.html.