In tassenminnende kringen is het ontstaansverhaal van GoRuck legendarisch geworden. In 2008, oprichter Jason McCarthy verliet de Special Forces, had zijn hart gebroken, en uit het puin van zijn leven bouwde een tas op basis van zijn ervaringen overzee dat zowel stedelijke woon-werkverkeer en gevechten tegen opstandelingen kan aanpakken.
Hun vlaggenschip tas is de GR1, die ik heb gebruikt als mijn dagelijkse tas voor de afgelopen twee weken. Deze militair geïnspireerde tas heeft een cultus aanhang verworven, maar ik moet bekennen: ik heb een paar klachten.
G.I. Joe’s rugzak
De GR1 is gekopieerd van een Special Forces medic’s tas (u kunt Google “DA med-pack” of “tactische medic pack” om gebruikte exemplaren te vinden op eBay). Med-packs maken gebruik van een bevestigingssysteem genaamd het MOLLE (Modular Lightweight Load-carrying Equipment) systeem. Med-packs zijn bedekt met MOLLE webbing, binnen en buiten. Medici bewaren en organiseren hun uitrusting in MOLLE-zakjes met lipjes die je door de riemen rijgt (ze hebben ook een met klittenband gevoerde binnenkant om nog meer uitrusting op te bergen).
Het MOLLE-systeem is efficiënt en uitstekend, zoals het moet zijn. De tassen zijn zo ontworpen dat een hospik ze kan openritsen en meteen het stuk uitrusting kan vinden en pakken dat het leven van een gewonde kameraad zal redden.
Er is slechts één probleem bij het gebruik van dit systeem voor burgers: wij gebruiken geen MOLLE-tassen. We hebben vooral geen MOLLE bevestigingspunten nodig aan de buitenkant van de tas of op de schouderbanden. Dat maakt de dure MOLLE webbing van de GR1 een beetje nutteloos.
Ook kan een echte med-pack aan beide kanten volledig openritsen, zodat je hem snel kunt neergooien en weer inpakken. Voor een burger is dit een handige functie op, laten we zeggen, een koffer of reisrugzak. Maar een alledaagse forensentas die naast mijn bureau staat, hoef ik niet volledig in en uit te pakken. Mijn leven hangt niet af van de vraag of ik mijn lunch in dertig seconden kan vinden. En een tas die volledig is opengeritst, maakt de kans een stuk groter dat een vieze sportbeha per ongeluk op de schoen van een collega valt.
Heavy Duty
Het is niet mis te verstaan: deze tas weegt een ton. Ik woog hem op 3,5 pond (ter vergelijking, mijn Topo Designs dagrugzak weegt 1,4 pond, en mijn 33L Gregory wandelrugzak weegt 2,11 pond). De 1000-der Cordura-stof draagt bij aan dit gewicht, net als al die MOLLE-webbing.
De riemen op deze tas zijn, nou ja, overkill. Ze zijn dik en stijf gemaakt van schuim en lijken een concessie aan het comfort van de forens, een bewijs van ontwerp door commissie. Tactische rugzakken hebben niet zulke riemen. De super duurzame rugzak die ik gebruik om door bergpassen te klimmen heeft riemen die een kwart van de dikte zijn. Als er al een lichtpuntje is, dan is het dat de riemen wel comfortabel werden, maar het duurde een week voordat ze voldoende ingereden voelden, ook al was het nooit eenvoudig om ze op te tillen.
De tas is helemaal zwart, op één ritstrekker na, die is woestijnkleurig. Desert tan is ook een militaire kleur, en GoRuck vertelde me dat deze ene rits trekker is een andere kleur om u te helpen onderscheid maken tussen de zakken. Dat kan wel zo zijn, maar als de hele tas zwart is, lijkt die ene bruine ritstrekker een vergissing. En tot slot, er is geen buitenvak voor een fles water! Ik zou alle MOLLE-webben van deze tas willen ruilen voor één gemakkelijk toegankelijk vakje voor een flesje water. Ik ga niet dagelijks mijn Camelbak schoonmaken om op mijn woon-werkverkeer te gebruiken.
Strange Love
Na dit alles lijkt het tegenstrijdig om te zeggen dat ik de GR1 echt mooi vond. Maar dat is wel zo. Hij is ontworpen om hoog op de rug gedragen te worden, wat betekende dat ik hem comfortabel kon dragen zonder dat hij mijn stuitje raakte. Het is zeer ongebruikelijk om een rugzak te vinden met deze draagcapaciteit die ik kan dragen met mijn korte bovenlichaam. Normaal gesproken draag ik twee tassen naar mijn werk – mijn forensentas en een tas met borstkolfmateriaal – maar ik kon alles in de GR1 kwijt en de tweede tas weggooien.
En omdat ik een modulair draagsysteem gebruik, ook al is het geen militair geïnspireerd systeem, vond ik de rugzak makkelijk te gebruiken. In het ruime hoofdvak paste mijn borstkolf, een kleine koelbox en mijn samengeraapte systeem van Delfonics- en Baggu-zakjes.
Mijn laptop voelde veilig in het stevige, verstevigde laptopvak met valse bodem, dus ik hoefde me geen zorgen te maken dat ik hem op de grond zou rammen. De twee voorste ritsvakken hield willekeurige tas objecten georganiseerd: mijn bril en pennen, snoeren en lippenbalsem. In geval van nood paste er voor meerdere dagen boodschappen in (ja, die Portlandia-sketch is een afspiegeling van mijn werkelijkheid).
Hij heeft de regenbestendige doucheproef overleefd en ziet er op de een of andere manier nog beter uit nadat er met gewichten in is rondgeschopt. Er zit ook een levenslange garantie op. De riemen, hoewel onhandig, zijn uiterst comfortabel. Tijdens woon-werkverkeer, reizen en korte wandelingen, vond ik het extra gewicht niet erg. En ik hield van het uitgeklede, volledig zwarte profiel.
Als deze tas 150 dollar kostte, zou ik hem van harte aanbevelen, maar voor bijna 300 dollar, en met functies zoals (vooral cosmetische) MOLLE webbing die hem belasten, is hij een beetje moeilijk te verteren. Als u een badass bent, of aspirant badass die heeft krassen te sparen, de GR1 is zeker een pack om te overwegen. Dat gezegd hebbende, pendelaars die geen scrupules hebben over het dragen van een wimpier, lichter, goedkoper pack zal beter worden bediend door een andere option.