Michael Shrieve had een moment, een van die “grote ster”-momenten, toen hij nog maar 20 jaar oud was. Het was een moment – nou ja, negen-en-een-halve minuut, eigenlijk – dat resoneerde toen het gebeurde, een enorme impact had het jaar daarop, en nog tientallen jaren doorwerkt.
Shrieve was Santana’s drummer, en speelde naast percussionisten Michael Carabello en Jose Chepito Areas, en het optreden was een 45 minuten durende, middag set op de Woodstock Music & Art Fair in augustus 1969. Hij was de op één na jongste muzikant op het podium gedurende de hele driedaagse.
Het was de band van gitarist Carlos Santana, zeker. Maar toen documentairemaker Michael Wadleigh de film uitknipte, koos hij ervoor om vooral de percussionisten van Santana te belichten, met hun uitgebreide jam tijdens “Soul Sacrifice.” Het filmpubliek in hun stoelen werd opgezweept in hetzelfde soort Latin-rock razernij die de staande, zwetende menigte op het festival had bedwelmd.
“De ervaring was iets dat onvervangbaar was,” zegt Shrieve, aan de telefoon vanuit zijn huis in Seattle, in ons interview uit september 2016. “Het was een mijlpaal. Toen we daar aankwamen – afgezien van het horen dat de snelweg was afgesloten, afgezien van het binnenvliegen in die helikopter en het zien van die hoeveelheid mensen – was de ervaring om het te doen eigenlijk enigszins surrealistisch omdat niemand ons überhaupt kende. We hadden niet eens een plaat uit.”
Bekijk Shrieve’s Woodstock drumsolo, beginnend bij ongeveer 3:05…
Gerelateerd: Joni Mitchell’s “Woodstock”: Behind the Song
En het was niet zo dat Shrieve een meester was in latin ritme. “Ik had een boek waar ik wat uit oefende, een heel basaal Latijns ritme boek van een man genaamd Ted Reed,” zegt hij. “Maar ik had geen enkele ervaring en je kunt het horen in de muziek, omdat ik zo inauthentiek speel. Ik probeerde er gewoon bij te horen op een manier die goed voelde. Zelfs als we latinritmes doen, swing ik altijd als een jazzdrummer op de bekkens. Dus, het is anders dan een Latin speler en achteraf gezien is dat wat het geluid van onze ritmesectie creëerde. Het was een combinatie van elementen die een eigen gevoel had.”
Santana’s gelijknamige debuut werd in mei ’69 opgenomen en kwam pas in augustus in de platenrekken terecht. “Dat was echt iets waar we zo overheen kwamen,” zegt Shrieve, nog steeds enigszins verbaasd klinkend. “Ik kan alleen maar bedenken dat het een soort tribaal element in de muziek was en het tribale gevoel van het publiek, maar we hadden echt een band. Het was echt een ongelooflijke ervaring en toen de film uitkwam was dat een heel andere dimensie: Ten eerste, onszelf zo te zien in een theater – we hadden geen ruwe cuts of iets dergelijks gezien dus het zien was echt verbazingwekkend En dan, natuurlijk, de manier waarop dat is ingeprent in de harten en geesten van mensen en dat is zo gebleven na al die tijd is verbazingwekkend.”
Naast “Soul Sacrifice”, bleven de AM en progressieve FM classic rock radio hits – “Jingo,” “Evil Ways,” “Black Magic Woman,” “Oye Coma Va”- maar komen, waardoor Santana een van de belangrijkste rock bands van die tijd werd.
De keerzijde van Woodstock, de film?
“Heel lang, vele jaren lang, bleef ik maar proberen om mensen te vertellen over wat ik naast Woodstock deed,” zegt Shrieve. “Omdat het zo’n impact had, vroegen zoveel mensen ernaar. Dat was mijn lot in het leven. Het was alsof ik Shirley Temple was of zoiets. Ik had altijd zoiets van: ‘Heb je mijn laatste plaat gehoord?’
“Op een gegeven moment, ik denk dat ik rond de 35 jaar oud was, zei ik: ‘Weet je wat, hou gewoon je mond en wees dankbaar. Je hebt iets gedaan dat voor zo velen zoveel betekent. Blijf gewoon doen wat je doet, en verander je houding en wees gewoon dankbaar.”
Gerelateerd: Wat is er geworden van de Woodstock-artiesten?
Shrieve bleef tot 1974 bij Santana en speelde mee op vijf albums. Shrieve sprak over de tol die de rock ‘n’ roll levensstijl, met name de drugs, eiste. Terugkijkend zegt hij: “Ik kan bepaalde periodes zien en ik kan het gewoon zien op de gezichten van iedereen. Het is verschrikkelijk. Maar we leven en we zijn schoppend en bloeiend en daar zijn we dankbaar voor.”
Michael Shrieve met Santana IV in 2016. (Foto: Chad Tasky, met dank aan Michael Shrieve)
Shrieve was actief nadat hij Santana halverwege de jaren ’70 verliet, met de bands Automatic Man en Go, de laatste een prog-rock/jazz supergroep met Steve Winwood, Stomu Yamashta, Tangerine Dream’s Klaus Schulze en Return to Forever’s Al Di Meola. Shrieve speelde ook percussie op het album Emotional Rescue van de Rolling Stones.
Als je een nieuwe Best Classic Bands lezer bent, zouden we je dankbaar zijn als je onze Facebook pagina zou willen liken en/of onze Home pagina zou willen bookmarken.
Carlos Santana, natuurlijk, ging door met veel succes onder zijn eigen naam, soms gebruikmakend van zowel zijn volledige naam als de “Santana” naam voor factureringen. De groep werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame in 1998, en kwam voor die gelegenheid weer bij elkaar. Het jaar daarop verkocht Carlos Santana’s album Supernatural, met zijn vele medewerkers – waaronder Eric Clapton, Dave Matthews en Rob Thomas, die de hit “Smooth” zong – miljoenen exemplaren, en dat succes bleef aanhouden tot in de vroege aughts.
In 2013 kwam Carlos weer in contact met de jongens in de “klassieke” line-up-Shrieve, zanger-gitarist Neal Schon (die er in 1971 bij kwam), zanger/toetsenist Gregg Rolie (beiden Journey-mannen) en percussionist Carabello. (Timbalespeler Areas was niet uitgenodigd; Benny Rietveld kwam erbij op bas en Karl Perazzo op percussie.) De herenigde groep nam Santana IV op, uitgebracht in april 2016.
Gerelateerd: BCB’s recensie van Santana IV
Het leven – en het spelen van muziek – is anders dan wanneer je nog maar net uit je tienerjaren bent en wanneer je in je zevende decennium zit. “Ik ben nu 67,” vertelde Shrieve ons in 2016, “dus wat ook interessant was, was het voorbereiden op deze shows. Overgaan op muziek die je speelde toen je 20 jaar oud was en spelen op deze leeftijd, met deze band, er zit een lichamelijkheid aan die een heel ander verhaal is. Dat is een duidelijke situatie die heel wat aandacht opeiste, want zelfs als je speelt, is het anders als je Santana muziek speelt. Het is behoorlijk intens en het is luid. Die jongens zijn nu luid!”
Om in topvorm te komen, zegt Shrieve – die op 6 juli 2020 71 jaar is geworden: “Ik ben letterlijk vijf weken lang drie keer per week naar fysiotherapie geweest, om aan dingen met mijn onderarmen te werken, sap te nemen en naar de sportschool te gaan, naar de set te gaan met de verwarming aan, zoals hete yoga. Natuurlijk, mentaal, ja, we zijn allemaal verschillend, maar we begrijpen dat wat we als jonge mannen hebben meegemaakt, wat we als jonge mannen hebben gecreëerd, veel betekent voor ieder van ons, individueel, dus we brengen die dankbaarheid met ons mee naar de tafel als we samenkomen, die erkenning en herkenning. We maken niet zoveel ruzie. We zetten allemaal onze beste beentje voor en proberen de muziek zo sterk mogelijk te maken.”
“Al een paar jaar was er sprake van,” zegt Shrieve, van een mogelijke reünie, “en een paar jaar geleden gebeurde het eindelijk, toen we eindelijk samen in een kamer zaten en speelden. We hadden allemaal contact gehad, maar om te gaan spelen, dat was iets heel anders. Het was zonder conga’s en bas, het was gewoon Gregg Rolie en Carabello en Carlos en ik. Het was gewoon om te zien of die oorspronkelijke chemie er nog steeds was.
“Het verbazingwekkende was hoezeer die er was, dat er echt zoiets bestaat als chemie en dat wat we samen doen een kracht van zichzelf heeft. En dan, het creatieve proces was ook vrij snel. We hadden een heleboel extra dingen. Ook al was het langdradig, alles ging vrij snel. Ik denk dat de plaat geweldig klinkt en er komt een DVD uit van een show die we in Las Vegas hebben gedaan.”
“We hebben één nacht gerepeteerd en daarna hebben we in House of Blues gespeeld. En we hebben drie optredens aan de Oostkust gedaan en die waren ook allemaal goed. De enige teleurstelling over die optredens was dat we er in de zomer niet mee op pad zijn gegaan.”
De Santana IV line-up
Zal “Santana IV” dus weer de weg op gaan?
“Er zijn geen plannen,” zegt Shrieve, “niet dat ik weet. Het is aan Carlos. Er zouden wat optredens zijn met Journey en er was er een twee dagen geleden in het Forum in L.A. en er was een grote in AT&T Park en daar zouden we bij zijn maar Carlos koos er gewoon voor om met zijn vaste band te gaan. Ik weet niet wat de reden is en er is niet veel communicatie geweest.”
Het verbijstert Shrieve. Het album is Top 10 gegaan, de optredens zijn goed verlopen en de DVD is onderweg. En, laten we eerlijk zijn, zelfs best verkopende platen verkopen nauwelijks een fractie van wat ze vroeger deden en muzikanten verdienen hun geld met touren.
“De plaat heeft het redelijk goed gedaan,” zegt Shrieve. “Ik kan niet verbergen dat ik teleurgesteld ben dat we niet zijn uitgegaan.”
Shrieve is er niet zeker van of de deur open of dicht is voor Santana IV. “Het ding is, ik weet het niet en het is een beetje vreemd, moet ik zeggen. Er was een grote opbouw en het was een goede ervaring om weer met de jongens te spelen in Madison Square Garden en de andere data en dan … niets. Ik weet niet precies waar ik het mee moet vergelijken, maar het was als een grote opbouw en toen was het weg.”
Het is niet zo dat Shrieve zit te wachten op een telefoontje. Momenteel speelt hij met een vijfkoppige groep in Seattle, Michael Shrieve’s Spellbinder, met o.a. Hammond B-3 organist Joe Doria, gitarist Danny Godinez, bassist Farko Dosumov en trompettist Raymond Larsen. Ze hebben twee albums, de eerste Michael Shrieve’s Spellbinder Live at Tost en de tweede, gewoon Michael Shrieve’s Spellbinder.
“De muziek is anders en ik breng er een andere gevoeligheid in dan ik in Santana doe,” zegt Shrieve. “Je moet het centrum in jezelf vinden. De essentie van mezelf is er nog steeds, maar het is gegroeid in manieren van wijsheid en ik benader het op die manier. Ik ga aan de drums zitten op een manier waar ik muzikale controle over heb. Het is meer als drijven op een rivier, veel meer een Zen-benadering die ik neem voor het hele ding. Het is instrumentale muziek. Het is niet ‘out there’ en het is niet esoterisch.
Maak een live-optreden mee van Michael Shrieve’s Spellbinder…
“Ik heb een andere plaat, Drums of Compassion, waarop ik 16 toms sta te bespelen in een halve cirkel. Het is bijna een soort bemiddelingsplaat, maar er staan ook geweldige Jack DeJohnette en Airto op en ik doe een stuk met Amon Tobin en Trey Gunz dus daar ben ik ook enthousiast over.”
- Over
- Laatste berichten
Ik heb meer dan 25 jaar over popmuziek en andere kunst geschreven voor de Boston Globe, met meer dan 10.000 verhalen op mijn naam, voordat ik in 2005 vertrok. Sindsdien heb ik als freelancer gewerkt voor de Boston Phoenix, Boston Herald, Where magazine, Boston Common, Yankee magazine online, Time Out Boston, US News & World Report, de Cape Cod Times. Ik presenteer de XFINITY on Demand muziek/interview show “Boston Rock/Talk,” en schrijf en redigeer www.jimsullivanink.com, dat dient als een kritische gids voor kunst en evenementen in de stad Boston.
- 10 Songs Die De Nieuwe Golf Muziek Definieerden – 03/23/2021
- Tom Scholz praat over Boston’s opnameproces – 03/10/2021
- J. Geils Band Rocks Hometown Crowd: 2015 – 03/07/2021
03/23/2021