Aan slaapadvies van onze vrienden en familie was er geen gebrek. “Maak zijn slaapkamer helemaal donker.” “Verander zijn dutjesschema.” “Stop hem ’s nachts vol met eten.” “Zing 16 keer ‘Oh Danny Boy’ voor hem.” We negeerden de meeste dingen beleefd. Maar waar de meesten het over eens waren, was de “huil het eruit” methode.
Sommigen noemen dit slaaptraining. Ik noem het martelen. Ik kon het huilen voor een paar minuten aan, maar mijn zoon was een koppig kereltje. Hij huilde urenlang en in ons kleine flatje in Chicago kon je je niet verstoppen voor het geschreeuw. Bovendien lag altijd de verleiding op de loer dat als ik hem maar vijf minuten troostte, we allemaal weer vredig konden gaan slapen.
Mijn vrouw was niet onder de indruk van mijn gebrek aan wilskracht. “Je leert hem de verkeerde dingen,” zei ze als ik hem wilde troosten. “
Ik was het overdag met haar eens, maar ’s avonds kon ik me gewoon niet aan het plan houden. Dus stond ik op en werd zij boos, en na een maand konden we elkaar nauwelijks nog aankijken. We waren allebei uitgeput en boos en niet in staat of bereid om onze emotionele impulsen te beheersen. We maakten veel ruzie over van alles en nog wat, maar vooral over hoe we onze zoon de hele nacht door konden laten slapen.
Dr. Emily Cook, Ph.D., relatietherapeute met een privépraktijk in Maryland en auteur van “The Marriage Counseling Workbook”, helpt vaak ouders zoals wij, die worstelen met de slaaptraining van hun baby. Ze raadt aan het langzamer aan te doen als ze met elkaar omgaan. “Het klinkt zo simpel, maar het werkt,” zegt ze. “Doe het rustig aan. Luister naar elkaar. Geef aandacht. Laat je partner aan het woord.”
Door het rustiger aan te doen, kunnen stellen volgens Dr. Cook op één lijn komen, ook als ze het niet met elkaar eens zijn. “Overeenstemming betekent dat er een goed en fout is,” zegt ze. “Afstemming gaat allemaal over het gemeenschappelijke doel van het gezin en ik denk dat jullie het er allebei over eens kunnen zijn dat jullie willen wat het beste is voor jullie gezin. In dit geval wil je dat je baby zich veilig en geliefd voelt en een volledige nachtrust krijgt.”
Of, je kunt gewoon oppakken en verhuizen.
In juni verhuisde mijn gezin naar Columbus, Ohio voor het werk van mijn vrouw. Zonder vrienden en veel vrije tijd hadden mijn vrouw en ik geen andere keuze dan te letten op wat de ander zei. In voor- en tegenspoed waren we elkaars enige vrienden in onze nieuwe stad, en we begonnen een aantal dingen te doen die we altijd deden voordat we te moe waren om ze nog te doen. We aten samen. We legden onze telefoons weg als we praatten. We spraken zelfs een plan af voor de komende nacht, zodat wanneer onze zoon schreeuwend wakker werd, we het niet allemaal op onze eentje zouden doen. Ik beloofde hem zichzelf weer in slaap te laten huilen als zij het volume van de monitor uit zou zetten.