Het gebruik van antibiotica voor de behandeling van acne vulgaris bestaat al tientallen jaren. De laatste jaren is de perceptie van antibiotica echter veranderd door de mogelijkheid van de ontwikkeling van antibioticaresistentie.
Christopher Bunick, M.D., Ph.D., universitair hoofddocent dermatologie aan de Yale School of Medicine, sprak met Dermatology Times in een podcast-interview over de geschiedenis van het gebruik van antibiotica voor acne en hoe nieuwe behandelingsopties de grenzen verleggen om het stigma van het medicijn te veranderen.
Het gebruik van antibiotica als behandeling voor acne kan worden toegeschreven aan de antibacteriële en ontstekingsremmende eigenschappen van het medicijn om te helpen bij het opruimen van de huid, volgens Dr. Bunick. Tetracycline zijn de meest voorgeschreven klasse van antibiotica, met enkele van de meest populaire orale geneesmiddelen waaronder doxycycline, minocycline en onlangs goedgekeurde sarecycline.
“De perceptie over het gebruik van orale antibiotica bij acne is grotendeels veranderd door de publieke bezorgdheid over de ontwikkeling van antibioticaresistentie, waardoor dermatologen meer nadenken over de duur van de antibioticatherapie en welk geneesmiddel de minste neiging heeft om resistentie te ontwikkelen,” zegt Dr. Bunick.
De perceptie over het gebruik van orale antibiotica bij acne is grotendeels veranderd door de publieke bezorgdheid over de ontwikkeling van antibioticaresistentie. Bunick.
Hij voegt eraan toe dat de bezorgdheid over de ontwikkeling van antibioticaresistentie bij patiënten kan worden toegeschreven aan een specifieke groep antibiotica – breedspectrumantibiotica, gedefinieerd als een antibioticum dat een grote verscheidenheid aan bacteriesoorten aanpakt. Dit soort antibiotica baart zorgen omdat ze schade kunnen toebrengen aan de goede bacteriesoorten die deel uitmaken van het microbioom van de huid, aldus Dr. Bunick. Sommige van deze breedspectrumantibiotica zijn doxycycline, minocycline, tetracycline, azithromycine, amoxicilline, trimethoprim en sulfamethoxazol.
GeRELATEERD: Specifieke voedingssupplementen gekoppeld aan acne
Dr. Bunick zegt dat wanneer antibioticaresistentie optreedt, de medicatie mogelijk niet langer kan helpen bij de behandeling van de acne van de patiënt, evenals wijziging van het huidmicrobioom (microbiële dysbiose), en verhoogde moeilijkheid bij het behandelen van infecties.
However, narrow-spectrum antibiotica richten zich op minder bacteriesoorten, wat leidt tot een verminderde kans op het ontwikkelen van antibioticaresistentie. Enkele smalspectrumantibiotica zijn sarecycline, fidaxomicine, vancomycine en bedaquiline, waarbij sarecycline het enige smalspectrumantibioticum is dat voor acne is goedgekeurd.
Bij het voorschrijven van antibiotica aan zijn acnepatiënten benadrukt dr. Bunick het belang van communicatie door aan patiënten uit te leggen dat er bij elke medicatie kans is op bijwerkingen.
“Een van de meest gebruikelijke manieren waarop dermatologen momenteel proberen de kans op resistentie tegen geneesmiddelen te verminderen, is het gebruik van combinatietherapie. Dat kan verschillende vormen aannemen: voor milde tot matige acne kan dat een combinatie van topische middelen zijn (topische antibiotica gecombineerd met benzoylperoxide en/of retinoïden),” zegt hij. “Voor matige tot ernstige inflammatoire acne en voor patiënten met truncale acne die sneller resultaat willen, kunnen orale antibiotica de ideale eerste lijn zijn, en kunnen ze ook gecombineerd worden met topische middelen. Ik zou echter proberen orale antibiotica met een smal spectrum te gebruiken als dat haalbaar is, om ongewenste bijwerkingen te verminderen.”
Nieuwelijk heeft Dr. Bunick samengewerkt met Yury Polikanov, Ph.D., universitair hoofddocent biologische wetenschappen aan de Universiteit van Illinois in Chicago, om te onderzoeken hoe het C-7 gedeelte van het smalspectrumantibioticum sarecycline van invloed is op zijn vermogen om zich te binden aan de 30S subeenheid van het 70S ribosoom in vergelijking met andere antibiotica uit de tetracycline-klasse, en om het werkingsmechanisme ervan te interpreteren.
De bevindingen van de studie zijn gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, en de resultaten laten zien dat twee kristalstructuren van sarecycline gebonden aan het 70S ribosoom, en vergelijkbaar met andere antibiotica, bindt op het “decoderingscentrum” van de kleine 30S subeenheid.
MORE: Wat is ‘maskne’?
Ook bleek uit de resultaten dat het C7-gedeelte van sarecycline in het boodschapper-RNA-kanaal terechtkomt, met de mogelijkheid van interferentie met de beweging van mRNA door het kanaal en verstoring van de codon-anticodon-interacties die het ribosoom nodig heeft om mRNA in eiwit te vertalen.
“Dit werkingsmechanisme van direct mRNA-contact door sarecycline was nog niet eerder waargenomen bij enig tetracycline-antibioticum en is rechtstreeks een gevolg van het chemische deel dat uniek is voor de C7-positie van sarecycline,” voegt dr. Bunick.
De bevindingen van de studie tonen aan dat sarecycline een uniek werkingsmechanisme heeft dat kan worden toegeschreven aan zijn lage neiging tot ontwikkeling van antimicrobiële resistentie en smalle-spectrum activiteit.
“Dit werk benadrukt een belangrijk punt – dat de verschillende tetracycline acne-medicijnen niet zomaar in één categorie kunnen worden ondergebracht en verondersteld worden hetzelfde te werken. Onze gegevens tonen aan dat de verschillende chemische modificaties van doxycycline, minocycline en nu ook sarecycline, een verschil maken in het werkingsmechanisme,” zegt Dr. Bunick.