Prevalentie van bipolaire stoornissen
De term “lifetime prevalence” (LTP) beschrijft het aantal mensen binnen een populatie waarvan wordt verwacht dat ze op een bepaald moment in hun leven een bepaalde stoornis zullen ontwikkelen. Het aantal wordt meestal uitgedrukt als een percentage van “risico” mensen binnen de context van een grotere populatie. Als er 1000 mensen in de totale bevolking zijn, en 100 van hen krijgen op enig moment in hun leven een bepaalde ziekte, dan is de LTP voor die ziekte 10%, omdat 10% van de mensen binnen de bevolking op enig moment in hun leven die ziekte kreeg.
Voor bipolaire stoornis varieert de LTP tussen 0,4% en 1,6% in diverse gemeenschapsstudies . Dit betekent dat in de Verenigde Staten ongeveer 2 miljoen volwassenen (ruwweg 1% van de volwassen bevolking) aan een of andere vorm van bipolaire stoornis lijden. Volgens verschillende onderzoeken kan een aanzienlijk deel van de ongeveer 3,4 miljoen depressieve kinderen en adolescenten in de Verenigde Staten in feite een beginnende adolescente bipolaire stoornis hebben, maar nog niet de manische fase van de ziekte hebben doorgemaakt. Men vermoedt dat een aanzienlijk aantal kinderen in de Verenigde Staten met de diagnose aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) in werkelijkheid een beginnende bipolaire stoornis heeft in plaats van of naast ADHD. Bijvoorbeeld, een kind in de basisschoolleeftijd dat zich moeilijk lijkt te kunnen vestigen in een klas en zich niet kan concentreren of weigert dit te doen, zou in feite de eerste adolescente tekenen van bipolaire stoornis kunnen vertonen.
Verloop van Bipolaire Stoornis
Bipolaire stoornis ontwikkelt zich gewoonlijk in de late adolescentie of vroege volwassenheid. De gemiddelde leeftijd waarop de stoornis begint is 20 jaar voor zowel mannen als vrouwen. Er is echter enige variatie in de beginleeftijd die moet worden onderkend. Sommige mensen krijgen hun eerste bipolaire stoornisverschijnselen tijdens hun kinderjaren, en sommigen ontwikkelen ze pas op latere leeftijd. De symptomen worden vaak niet meteen herkend als een bipolaire stemmingsstoornis. Mensen kunnen jaren lijden voordat de aandoening goed wordt gediagnosticeerd en behandeld.
Bipolaire stoornis is een recidiverende aandoening. Meer dan 90% van de mensen die één manische episode hebben gehad, krijgen in de toekomst ook een manische episode. Ongeveer 60-70% van de manische of hypomane episoden treden op voor of na een zware depressieve episode. In vergelijking met andere bipolaire stoornissen is de frequentie van de schommelingen tijdens het leven bij mensen die aan bipolaire stoornis II lijden hoger. Ongeveer 5-15% van deze patiënten worden rapid-cyclers met een slechtere prognose.
Als de verschijnselen van bipolaire stoornis zich eenmaal hebben gevestigd, komen episoden van manie en depressie karakteristiek terug gedurende het hele leven. Bipolaire stoornissen zijn niet te genezen en zijn chronische aandoeningen. Het risico op zelfmoord is hoog bij mensen met manisch-depressieve stoornissen; ongeveer 10-15% van de mensen met een bipolaire diagnose pleegt zelfmoord, terwijl nog veel meer zelfmoordpogingen zonder succes worden ondernomen. Bipolaire patiënten lopen ook een verhoogd risico op andere impulsieve en risicovolle daden dan zelfmoord, zoals gewelddadige uitbarstingen, huiselijk geweld, middelenmisbruik, enz.
Gelukkig genoeg kunnen de ergste (d.w.z. de gevaarlijkste) symptomen in de meeste gevallen onder controle worden gehouden en gestabiliseerd, mits de juiste bipolaire stoornismedicatie wordt voorgeschreven en nageleefd. Ongeveer 20-30% van de mensen met bipolaire stoornis type I en 15% van de mensen met bipolaire stoornis type II zal stemmingsstabiliteit, interpersoonlijke en beroepsmatige uitdagingen blijven vertonen ondanks het feit dat de bipolaire stoornis behandeling wordt voorgeschreven. Voortdurende profylactische (beschermende) behandeling wordt over het algemeen aanbevolen voor patiënten, zelfs wanneer zij gedurende langere perioden geen tekenen van stemmingswisselingen hebben vertoond, om de mogelijke terugkeer van zelfmoord en ander riskant impulsief zelfdestructief gedrag te voorkomen.