Wanneer een of beide leden van een koppel weigeren te communiceren, kan dit de laatste stap zijn in het stuklopen van hun relatie. John Gottman karakteriseerde deze fase als de vierde ruiter in zijn Cascade Model of Relational Dissolution. In zijn studies werd “stonewalling” overwegend door mannen gedaan, terwijl vrouwen overwegend “kritiek” gebruikten. In zijn studies bereikte de fysiologie van mannen een staat van opwinding voordat ze aan “stonewalling” deden, terwijl de vrouwelijke partner een fysiologische reactie van verhoogde hartslag vertoonde nadat haar partner haar “stonewalling” had gedaan.
Als “stonewalling” zich in een relatie voortzet en een continue cyclus wordt, wegen de negatieve effecten van “stonewalling” zwaarder dan de positieve effecten, “stonewalling” wordt dan de grootste voorspeller van echtscheiding in een huwelijk. Wanneer één of beide partners in een relatie elkaar de pas afsnijden, zijn ze niet meer in staat om elkaar te horen of naar elkaars onenigheid, bezorgdheid, kant of argument te luisteren, waardoor ze minder in staat zijn om de situatie aan te pakken. Het stonewalken kan schadelijk zijn voor relaties omdat er vaak geen kans is op een oplossing van het conflict.
Wanneer er sprake is van stonewalken, heeft dit zowel een fysiologisch als psychologisch effect op de persoon die aan het stonewalken is. Fysiologisch kan de persoon die aan stonewalling doet zich volledig afsluiten, vooral wanneer mensen aan stonewalling doen als een zelf-verzachtend mechanisme. De persoon die aan stonewalling doet, kan zich ervan bewust zijn of zich er niet van bewust zijn dat dit gebeurt, door een toename van adrenaline als gevolg van een toename van stress, waarbij de persoon zich ofwel kan engageren ofwel de situatie kan ontvluchten. Omdat stonewalling een fysiologische reactie is, kan de stonewalling worden gezien als een vecht- of vluchtreactie. Psychologisch gezien is stonewalling een verdedigingsmechanisme dat wordt gebruikt om zichzelf en emoties te beschermen.
Andere tekenen van stonewalling zijn zwijgen, monotone uitspraken mompelen, van onderwerp veranderen en zich fysiek uit de situatie verwijderen (bv. de kamer verlaten).