Het eerste seizoen is afgelopen en ik heb het een half dozijn keer opnieuw bekeken terwijl ik vol ongeduld wacht op het tweede seizoen van “The Tudors” van Showtime. Ik moet toegeven dat deze serie me beter dan alle voorgaande heeft geïntrigeerd in de geschiedenis rond Henry VIII en zijn onfortuinlijke echtgenotes. De producenten zeggen dat het “80% accuraat” is, en dat is een treffende omschrijving, maar wat zoveel indruk op me maakte was dat er binnen die 80% een aantal weinig bekende en vaak over het hoofd geziene momenten zijn die voor geweldig drama zorgen. Zoals het feit dat de kleine worstelwedstrijd tussen Hendrik van Engeland en Karel van Frankrijk echt heeft plaatsgevonden, of dat de enige keer dat koningin Katharine haar kalmte verloor in alles wat ze moest doorstaan, was over de opvolging, en de daaropvolgende bedreiging van haar dochters rechten op de troon. Zelfs bepaalde dialogen komen rechtstreeks uit de geschiedenis.r worden dingen uit hun volgorde gehaald om het verhaal sneller te laten verlopen, en de ergste verbastering van de geschiedenis komt in de vorm van de belachelijke vermenging van Henry’s zussen Margaret en Mary in één persoon (vreemd genoeg, nemen ze niet eens de moeite om het feit door te drukken dat één huwelijk achttien jaar duurde en verschillende kinderen voortbracht, wat hen een aanknopingspunt zou hebben gegeven voor het produceren van een latere serie over de troonopvolgers die op deze serie is gebaseerd), maar de realiteit is dat dit solide filmwerk is. De productiewaarde is uitstekend, de originele score is absoluut prachtig, en dan zijn er nog de prestaties.
Het is ronduit jammer dat Maria Doyle Kennedy en Sam Neil geen vermelding kregen in de Emmy nominaties, want terwijl de rest van de cast uitstekend is, verdienen zij echt kritische lof. Kennedy’s Katharine van Aragon is misschien wel de meest authentieke en sympathieke uitbeelding die ooit het witte doek heeft bereikt, groot of klein, en het publiek heeft op haar gereageerd met overweldigend positieve emoties. Ik weet dat ze meer dan eens mijn hart brak, maar ook dat ze me deed opstaan om te juichen, vooral in de achtste aflevering. Neil is niet zo onaannemelijk als Wolsey zou kunnen zijn, maar in de tweede helft van het eerste seizoen slaat hij zijn slag en is hij absoluut fenomenaal in de finale.
Het enige dat me nogal ontgoochelde was de hoeveelheid zinloze seks en onthullingen van de kant van willekeurige dames aan het hof. Henry had zeker zijn avontuurtjes, maar ze waren niet zo vaak als afgebeeld, en om heel eerlijk te zijn, vraag je je af wat hij in deze naakte sletjes ziet, terwijl hij een veel mooiere en betoverende vrouw op de achtergrond heeft. (Het geeft het publiek ook niet veel empathie voor Henry, die niet in staat lijkt tot “de liefde bedrijven”. Zelfs zijn uiteindelijke poging met Anne Boleyn heeft meer te maken met oerverveling dan met het hof maken). Ik weet dat het een lage truc was van Showtime, inspelen op de “sex sells” oppervlakkigheid van onze cultuur, maar het verhaal is veel diepgaander zonder.