De oude Grieken vestigden kolonies in Cyrenaica. De Grieken beïnvloedden het pantheon van Oost-Libië, maar werden ook beïnvloed door de Libische cultuur en geloofsovertuigingen.Over het algemeen kunnen de Libisch-Griekse relaties worden verdeeld in twee verschillende perioden. In de eerste periode hadden de Grieken vreedzame betrekkingen met de Libiërs. Later waren er oorlogen tussen hen. Deze sociale verhoudingen werden weerspiegeld in hun geloofsovertuigingen.
Vóór de Slag bij Irassa (570 v. Chr.)Edit
De eerste opvallende verschijning van Libische invloed op de Cyrenaicaans-Griekse geloofsovertuigingen is de naam Cyrenaica zelf. Deze naam was oorspronkelijk de naam van een legendarische (mythische) Berberse krijgsvrouw die bekend stond als Cyre. Cyre was, volgens de legende, een moedige leeuwenjagende vrouw. Zij gaf haar naam aan de stad Cyrenaica. De geëmigreerde Grieken maakten haar tot hun beschermster naast hun Griekse god Apollo.
De Grieken van Cyrenaica schijnen ook enkele Berberse gewoonten te hebben overgenomen en met de Berberse vrouwen te hebben uitgehuwelijkt. Herodotus (Boek IV 120) bericht dat de Libiërs de Grieken leerden hoe je vier paarden op een strijdwagen spant (de Romeinen zullen deze Lybische strijdwagens later gebruiken, maar door Grieken onderwezen). De Cyrenaïcaanse Grieken bouwden tempels voor de Lybische god Ammon in plaats van hun oorspronkelijke god Zeus. Later identificeerden zij hun oppergod Zeus met de Libische Ammon. Sommigen van hen bleven Ammon zelf vereren.De cultus van Ammon was zo wijdverbreid onder de Grieken dat zelfs Alexander de Grote zich in de Siwan tempel door de Libische priesters van Ammon liet uitroepen tot zoon van Zeus.
De oude geschiedschrijvers vermeldden dat sommige Griekse godheden van Libische oorsprong waren. De dochter van Zeus Athena werd door sommige geschiedschrijvers uit de oudheid, zoals Herodotus, van Libische afkomst geacht. Die oude geschiedschrijvers verklaarden dat zij oorspronkelijk vereerd werd door het Libische gebied rond het Tritonismeer, waar zij volgens de Libische legende geboren was uit de god Poseidon en het Tritonismeer. Herodotus schreef dat de Aegis en de kleren van Athena typerend zijn voor de Libische vrouw.
Herodotus verklaarde ook dat Poseidon (een belangrijke Griekse zeegod) door de Grieken van de Libiërs was overgenomen. Hij benadrukte dat geen enkel ander volk Poseidon vereerde vanaf de vroegste tijden, behalve de Libiërs die zijn cultus verspreidden:
Dezen hebben denk ik hun naamgeving van de Pelasgen gekregen, behalve Poseidon; maar over deze god hebben de Hellenen van de Libiërs geleerd, want geen enkel volk behalve de Libiërs heeft vanaf het begin de naam van Poseidon gehad en hebben deze god altijd geëerd.
Een aantal andere Griekse godheden waren verwant met Libië. Men geloofde dat de godin Lamia uit Libië afkomstig was, net als Medusa en de Gorgonen. De Grieken schijnen ook de god Triton in Libië ontmoet te hebben. De hedendaagse Berbers geloofden wellicht dat de Hesperiden in het huidige Marokko lagen. Sommige geleerden situeren het in Benghazi of Irassa waar Antaeus leefde, volgens sommige mythen. De Hesperiden werden verondersteld de dochters te zijn van Atlas, een god die door Herodotus in verband wordt gebracht met het Atlasgebergte. Het Atlasgebergte werd door de Berbers vereerd en de Canarische Eilanden vertegenwoordigden voor velen de dochters van Atlas. Maar dat kan verkeerd zijn aangezien alle historische bewijzen stellen dat het huidige Benghazi oorspronkelijk Euesperides heette, wat aanleiding gaf tot de mythologische associaties van de tuin der Hesperiden. De meeste gigantische wezens bestonden in Noordoost Afrika, inclusief het moderne Libië, b.v. de reuzenslangen, de Hydra en de Barbarijse leeuwen aan de kust van Tripoli.
Na de Slag bij IrassaEdit
De Grieken en de Massyle begonnen hun harmonie te verbreken in de periode van Battus II van Cyrene. Battus II begon in het geheim andere Griekse groepen uit te nodigen naar Libië, Tunesië en Oost-Algerije. De Libiërs en de Massa’s beschouwden dat als een gevaar dat moest worden tegengehouden. De Berbers begonnen tegen de Grieken te vechten, soms in alliantie met de Egyptenaren en andere keren met de Carthagers. Toch waren de Grieken de overwinnaars.
Antaeus wordt afgebeeld met lang haar en baard, in tegenstelling tot Herakles.
Sommige historici geloven dat de mythe van Antaeus een weerspiegeling was van die oorlogen tussen de Libiërs en de Grieken.De legende vertelt dat Antaeus de onverslaanbare beschermer was van de Massyle. Hij was de zoon van de god Poseidon en Gaia. Hij was de echtgenoot van de Berberse godin Tinjis. Hij beschermde het land van de Libiërs totdat hij werd gedood door de Griekse held Heracles die met Tingis trouwde. De geleerde cliënt-koning Juba II van Mauretanië (gestorven 23 v. Chr.), echtgenoot van de dochter van Antonius en Cleopatra, beweerde dat hij afstamde van een liaison van Hercules met Tinga, de gemalin van Antaeus. Maar dit is niet waar en zelfs niet bevestigd.
Sommige bronnen beschrijven Antaeus als de koning van Irassa, Plutarch berichtte dat zijn zoon Tingi (Tanger) stichtte naar zijn moeder. In de Griekse iconografie werd Antaeus duidelijk onderscheiden als afwijkend van de Grieken qua uiterlijk. Hij werd afgebeeld met lang haar en een baard die typisch was voor de oostelijke Libiërs. Grieken uit de 6e eeuw v. Chr., die kolonies hadden gesticht langs de kust van Noord-Afrika in het huidige Libië, plaatsten Antaeus in de binnenlandse woestijn van Libië.