De kat keert gemakkelijk terug naar een verwilderde staat als hij niet is gesocialiseerd toen hij jong was. Deze katten worden, vooral als zij worden overgelaten om zich te vermenigvuldigen, vaak beschouwd als ongedierte in zowel landelijke als stedelijke gebieden, en kunnen de schuld krijgen van de verwoesting van de vogel-, reptielen- en zoogdierenpopulaties. Een lokale populatie van verwilderde katten die in een stedelijk gebied leven en een gemeenschappelijke voedselbron gebruiken, wordt ook wel een kolonie van verwilderde katten genoemd. Omdat verwilderde katten zich snel vermenigvuldigen, is het moeilijk hun populatie onder controle te houden. Dierenasielen proberen verwilderde katten, vooral kittens, te adopteren, maar worden vaak overstelpt door het grote aantal, waardoor euthanasie wordt toegepast. In landelijke gebieden worden vaak buitensporig veel verwilderde katten afgeschoten. De laatste tijd wordt op veel plaatsen de methode van “vangen, castreren en terugbrengen” toegepast als een alternatieve manier om de populatie verwilderde katten onder controle te houden.
De geit is een van de oudste gedomesticeerde dieren, maar verwildert gemakkelijk en doet het in zijn eentje vrij goed. Schapen zijn in de geschiedenis van de domesticatie naaste tijd- en soortgenoten van geiten, maar het gedomesticeerde schaap is zeer kwetsbaar voor predatie en verwondingen, en wordt daarom zelden in verwilderde staat waargenomen. Op plaatsen waar er weinig roofdieren zijn, kunnen zij het echter goed met elkaar vinden, bijvoorbeeld in het geval van het Soayschaap. Zowel geiten als schapen werden soms opzettelijk losgelaten en in staat gesteld te verwilderen op door zeelieden bezochte eilanden, om als voedselbron te dienen.
De dromedariskameel, die al meer dan 3000 jaar wordt gedomesticeerd, verwildert ook gemakkelijk. Een aanzienlijke populatie verwilderde dromedarissen, die afstamt van lastdieren die in de 19e en begin 20e eeuw ontsnapten, gedijt tegenwoordig in het Australische binnenland.
Waterbuffels tieren welig in West- en Noord-Australië. De Australische regering moedigt de jacht op wilde waterbuffels aan vanwege hun grote aantallen.
Runderen zijn al sinds het neolithicum gedomesticeerd, maar kunnen het maanden of zelfs jaren goed doen op de vrije natuur met weinig of geen toezicht. Hun voorouders, de oerossen, waren behoorlijk woest, vergelijkbaar met de moderne Kaapse buffel. Moderne runderen, vooral die welke op de weide worden gefokt, zijn over het algemeen volgzamer, maar wanneer zij worden bedreigd kunnen zij agressie vertonen. Runderen, vooral die welke worden gefokt voor de vleesproductie, mogen vaak vrij rondlopen en hebben zich op lange termijn onafhankelijk gevestigd in Australië, Nieuw-Zeeland en op verschillende eilanden in de Stille Oceaan, samen met kleine populaties van semi-ferale dieren die in het zuidwesten van de Verenigde Staten en in het noorden van Mexico rondlopen. Dergelijke runderen worden ook wel mavericks, scrubbers of cleanskins genoemd. De meeste vrij rondlopende runderen, hoe ongetemd ook, zijn over het algemeen te waardevol om uiteindelijk niet te worden bijeengedreven en teruggehaald in dichtbevolkte streken.
Paarden en ezels, die ongeveer 5000 v. Chr. werden gedomesticeerd, zijn wereldwijd verwilderd in open graslanden. In Portugal worden verwilderde paarden Sorraia genoemd; in Australië worden ze Brumbies genoemd; in het Amerikaanse westen worden ze mustangs genoemd. Er bestaan nog andere geïsoleerde verwilderde populaties, waaronder de Chincoteague Pony en het Banker paard. Zij worden vaak “wilde paarden” genoemd, maar dit is een verkeerde benaming. Er zijn echt “wilde” paarden die nooit gedomesticeerd zijn, met name het Przewalskipaard. Hoewel het paard oorspronkelijk inheems was in Noord-Amerika, stierf de wilde voorouder uit aan het einde van de laatste ijstijd. Zowel in Australië als in Amerika stammen de moderne “wilde” paarden af van gedomesticeerde paarden die door Europese ontdekkingsreizigers en kolonisten werden meegebracht en ontsnapten, zich verspreidden en floreerden. Australië herbergt een populatie wilde ezels, net als de Maagdeneilanden en het Amerikaanse zuidwesten.
Het varken (varken) heeft zich wereldwijd gevestigd in verwilderde populaties, met name in Australië, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten, Nieuw-Guinea en op de eilanden in de Stille Oceaan. Varkens werden enkele duizenden tot vijfhonderd jaar geleden door de mens geïntroduceerd in de Melanesische en Polynesische gebieden, en in de Amerika’s in de afgelopen 500 jaar. In Australië ontsnapten in de 18e eeuw tamme varkens, die nu 40 % van het land beslaan en een bevolking hebben die op 30 miljoen wordt geschat. Hoewel varkens ongetwijfeld door de oorspronkelijke Polynesische kolonisten naar Nieuw-Zeeland werden gebracht, was deze populatie uitgestorven tegen de tijd van de Europese kolonisatie, en alle wilde varkens in Nieuw-Zeeland stammen nu af van Europese dieren. Veel Europese everzwijnpopulaties stammen ook gedeeltelijk af van ontsnapte tamme varkens en zijn dus technisch gezien verwilderde dieren binnen het inheemse verspreidingsgebied van de voorouderlijke soort.
Rockduiven werden vroeger gehouden voor hun vlees of, wat gebruikelijker is, als wedstrijddieren en hebben verwilderde populaties in steden over de hele wereld gevestigd.
Honingbijenkolonies ontsnappen vaak in het wild uit beheerde bijenstallen wanneer ze uitzwermen; hun gedrag verschilt echter niet van hun gedrag “in gevangenschap”, totdat en tenzij ze zich voortplanten met andere verwilderde honingbijen van een ander genetisch materiaal, waardoor ze volgzamer of agressiever kunnen worden (zie Afro-Amerikaanse bijen).
Er zijn grote kolonies verwilderde papegaaien in verschillende delen van de wereld, waarbij vooral de rozenringparkiet, de monniksparkiet en de roodmaskerparkiet (over deze laatste is de documentaire The Wild Parrots of Telegraph Hill gemaakt) succesvol zijn buiten hun inheemse habitat en zich goed aanpassen aan de omgeving van voorsteden.
Wilde hanen zijn afgeleid van gedomesticeerde kippen (Gallus gallus domesticus) die zijn teruggekeerd naar het wild. Net als de rode junglefowl (de meest verwante wilde soort van tamme kippen), gaan wilde hanen op de vlucht en slapen ze in hoge bomen en struiken om ’s nachts roofdieren te ontwijken. Wilde hanen vormen gewoonlijk sociale groepen die bestaan uit een dominante haan, verscheidene hennen en ondergeschikte hanen. Soms wordt de dominante haan aangewezen door een gevecht tussen hanen.