Een grote meerderheid van mijn cliënten is chronisch uitgedroogd, en ik vermoed dat dit ook voor de meeste Amerikanen geldt. Maar als ik mijn cliënten vraag hoeveel water ze overdag drinken, zeggen ze me dat ze niet veel drinken. Als ik ze vraag waarom niet, hebben ze allemaal hetzelfde antwoord: “Ik heb geen dorst.”
Hoe kan iemand die chronisch uitgedroogd is, geen dorst hebben? Dat is niet logisch. Klopt, het is niet logisch, maar er is een reden.
Laten we eerst eens definiëren wat uitdroging precies is. Het draait allemaal om de cellen. Onze cellen hebben water nodig om te kunnen functioneren, en dat water moet voortdurend worden vervangen. Net zoals ons lichaam water opneemt en afval uitscheidt in de vorm van urine, zo nemen onze cellen vers water op en scheiden afvalvloeistof uit, en dat afval wordt vervolgens op verschillende manieren afgevoerd, onder meer door urineren, zweten en zelfs ademhalen. Iemand vochtige adem?
Als die cellen niet het verse water krijgen dat ze nodig hebben, zijn we uitgedroogd, en het lichaam laat ons weten dat het water nodig heeft via het dorstmechanisme. Echter, dat dorst mechanisme is bij velen van ons belemmerd. We zijn het kwijtgeraakt omdat we de gave van metabolisch evenwicht in ons lichaam zijn kwijtgeraakt. Het menselijk lichaam is een bewegingsmachine. Door onze sedentaire levensstijl hebben we zoveel van onze beweging gereduceerd dat we onze afstemming in gevaar hebben gebracht en onze celenergie hebben veranderd, en één resultaat is een belemmerde dorstfunctie. (De houding van je lichaam speelt ook een verrassende rol bij de spijsvertering. Lees meer over hoe dit werkt.)
Dus als we geen dorst hebben, hoe weten we dan dat we uitgedroogd zijn? Nou, het lichaam heeft andere manieren om ons dat te vertellen. Onze urine krijgt bijvoorbeeld een uitgesproken geur en een donkere, gele kleur. Of de huid wordt droger en heeft meer lotion nodig. Of we ervaren energieschommelingen en, geloof het of niet, slapeloosheid. Onderzoekers beginnen vast te stellen dat slapeloosheid mogelijk te maken heeft met hydratatie (wat tegen de intuïtie indruist van die vijftigplussers die de hele nacht moeten opstaan om naar het toilet te gaan, maar daarover meer in een ander artikel). Een andere indicator bij vrouwen is dat hun haar broos en moeilijker handelbaar wordt.
Dit zijn subtiele aanwijzingen, maar de indicator kan duidelijk worden, pijnlijk duidelijk, wanneer de uitgedroogde persoon deelneemt aan inspannende lichamelijke activiteit omdat ze onvermijdelijk kramp zal krijgen. Spieractiviteit produceert melkzuur dat de cellen binnendringt, en wanneer er niet genoeg water is om dat melkzuur weg te spoelen, houden de cellen het gewoon vast, en dat doet pijn. We zien dit resultaat vaak bij atleten laat in een wedstrijd, maar de waarheid is dat ze eigenlijk al uitgedroogd waren voordat de wedstrijd begon. Er was alleen een verhoogde mobiliteit en activiteit nodig om de pijnlijke resultaten van verhoogde uitdroging te genereren.
Dus hoe lossen we dit probleem op? Sommige deskundigen zeggen om meer water te drinken, maar dat werkt meestal niet omdat het snel ongemakkelijk wordt. Omdat de cellen dat dorstmechanisme hebben uitgeschakeld, houden ze hardnekkig het oude vocht vast, zodat het water dat het lichaam binnenkomt gewoon in de maag blijft zitten in plaats van te worden geabsorbeerd door de cellen in het hele lichaam.
Hier is een plan dat ik door de jaren heen succesvol heb gevonden bij cliënten om die automatische dorstrespons te herstellen. Neem een van die kleine, papieren Dixie bekertjes, of een borrelglas. Vul die beker met water en drink snel achter elkaar drie tot vijf borrels, de een direct na de ander. Wacht 30 minuten en doe dat nog eens. Doe dat ’s ochtends en ’s avonds, en tegen de tweede dag zul je waarschijnlijk merken dat je mond in de loop van de dag vaker droog wordt. Doe dat een week lang, en je dorstmechanisme zou weer helemaal in orde moeten zijn.
Op een korte opmerking terzijde over dorst en uitdroging: die briljante sportdrankjes zijn niet het antwoord. Ze zitten vol suiker en zijn een ramp voor ons lichaam, vooral voor onze kinderen.
Iedereen heeft een andere behoefte aan water, afhankelijk van wat hij eet en wat hij doet gedurende de dag. Zo heeft een dagloner natuurlijk meer water nodig dan een kantoorbediende, en vliegtuigpiloten en stewards hebben vanwege de hoogte van hun beroep meer water nodig dan buschauffeurs. Maar wat je ook eet of wat je ook doet of hoeveel je er ook van doet, je lichaam zal je vertellen hoeveel water het nodig heeft als je dat dorstmechanisme weer goed laat werken.