Probeer het eens – sluit je oog; ik wacht wel.
Welkom terug! Wat is het eerste wat je zag? De meeste mensen zien spatten van kleuren en lichtflitsen op een niet bepaald gitzwarte achtergrond als hun ogen gesloten zijn. Het is een fenomeen dat fosfeen heet, en het komt hier op neer: Ons visuele systeem – ogen en hersenen – schakelt niet uit wanneer licht wordt geweigerd.
Laten we beginnen met de bijna-zwarte achtergrond. De kleur zwart wordt vaak aangeduid als de afwezigheid van licht, maar als het gaat om het menselijke visuele systeem, is eigengrau de kleur die wordt waargenomen in de afwezigheid van licht. Eigengrau is een Duitse term die ruwweg vertaald “intrinsiek grijs” of “eigen grijs” betekent. Bij gebrek aan licht – zoals wanneer onze ogen gesloten zijn, of wanneer we ons in het donker bevinden met onze ogen open – zijn we niet in staat om echte zwartheid waar te nemen, maar nemen we eigengrau waar. Dit komt omdat licht het contrast verschaft dat nodig is om duisternis waar te nemen. De zwarte inkt van een tekst kan bijvoorbeeld donkerder lijken dan eigengrau omdat het wit van de pagina het contrast levert dat de ogen nodig hebben om zwart te begrijpen.
Maar eigengrau is geen statische kleur. Het kan van grijstint veranderen, en het kan worden onderbroken door fosfenen.
U kunt uw visuele systeem, wanneer uw ogen gesloten zijn, zien als een opnamecamera met de lensdop erop. De camera is nog steeds volledig functioneel. Hij is nog steeds bezig met het opnemen en opslaan van minuten en uren aan gegevens – het zijn alleen geen erg interessante gegevens. Op dezelfde manier blijven onze netvliezen volledig functioneel, zelfs als we onze ogen sluiten. Het netvlies is de laag lichtgevoelige cellen aan de achterkant van de oogbol; het registreert prikkels en stuurt impulsen via de oogzenuw naar de hersenen, die ze samenvoegen tot een visueel beeld.
Gerelateerd op The Swaddle:
Wat zijn die vlinders in je buik?
Wetenschappers dachten vroeger dat fosfenen een poging van onze hersenen waren om zin te geven aan lichtloze stimulatie. Maar terwijl mensen die vanaf hun geboorte blind zijn (volledig systeem falen) geen fosfenen ervaren, kunnen mensen die hun gezichtsvermogen verloren door een ziekte of ongeluk (gedeeltelijk systeem falen) dit nog wel, wat suggereert dat er iets anders in het spel is. Nu blijkt uit onderzoek dat netvliesruis niet optreedt als reactie op geen licht, maar eerder als reactie op een heel specifiek soort licht – zelf gegenereerd licht.
Biofotoon licht is het soort licht dat wordt gegenereerd door vuurvliegjes, glow-in-the-dark diepzeedieren – en onze eigen netvliezen als we onze ogen dicht hebben. Maar onze netvliezen zijn niet uitgerust om vreemd licht met open ogen te onderscheiden van biofotoon licht met gesloten ogen. Daarom blijft onze oogzenuw de prikkels doorgeven, en onze hersenen blijven ze ontcijferen en als ‘echt’ of als nep bestempelen – een fosfeen.
Onderzoekers vermoeden dat andere delen van het oog ook biofotonen genereren, aangezien fosfenen bekend staan om hun oorsprong in verschillende delen van het visuele systeem en zelfs kunstmatig kunnen worden opgewekt door het innemen van medicijnen, of door het uitoefenen van druk, of elektrische stimulatie.
“Verschillende atomen en moleculen zenden fotonen van verschillende golflengten uit, en daarom zien we verschillende kleuren,” meldde Hanneke Weitering voor Science Line in 2014. In feite, lang voordat wetenschappers de mogelijkheid van biofotonisch licht in het spel overwogen, identificeerden en indexeerden onderzoekers in de jaren 1950 15 fosfeenpatronen, en hun veel voorkomende variaties. “Een fosfeen met een geordend geometrisch patroon als een dambord kan zijn ontstaan in een deel van het netvlies waar miljoenen lichtverzamelende cellen in een soortgelijk georganiseerd patroon zijn gerangschikt. Onderzoekers hebben ook ontdekt dat verschillende gebieden van de visuele cortex van de hersenen bepaalde specifieke vormen van fosfenen creëren,” schrijft Weitering.
Met andere woorden, ons visuele systeem, met gesloten ogen, is als een camera die is ingesteld om op te nemen met de lensdop erop – en de cameralens zelf bedekt met een laagje glow-in-the-dark verf. Hij neemt nog steeds minuten en uren aan gegevens op, maar het zijn rare, bizarre gegevens die nergens op slaan.
Dus, de volgende keer dat je je ogen sluit, onthoud dan: je bent een stralend licht – in ieder geval in je eigen wereld.