De Keizerlijke Cultus is de grote religie die het Keizerrijk bijeenhoudt, maar voor het tijdperk van Apostasie heerste er een andere doctrine.
Gezamen leermeesters en leermeester-initiatiefnemers, vandaag duiken we in de smerige geschiedenis van de Ecclesiarchie, die sterk staat tegenover ketterij en vijanden die het hart van het Imperium zouden willen uitrukken. En toch, zelfs de Ecclesiarchie verschuift en zwenkt in haar geloof door de jaren heen. Om te begrijpen hoe de Keizerlijke Cultus de juiste, objectieve waarheid over het Imperium is geworden, kijken we terug naar enkele van zijn vroegere overtuigingen.
We beginnen met de Tempel van de Verlosser-Keizer, die een van de vele cultussen was die zich ontwikkelden rond de verering van de Keizer der Mensheid als een god na de Horus Ketterij. De tempel werd een tijd lang de dominante religieuze instelling in het Imperium, de Ecclesiarchie, of de Adeptus Ministorum. Hoewel de doctrines van de Tempel van de Verlosser-Keizer uit de gratie raakten tijdens het Tijdperk van Apostasie. In M36 hervormde Sebastian Thor de Ecclesiarchie, waarna degenen die de “oude manieren” bleven aanhangen als ketters zouden worden vervolgd.
Het begint allemaal op Terra, de thuiswereld van de mensheid en de rustplaats van de Keizer. Een man die nu alleen bekend is als Fatidicus, wat ‘Profeet’ betekent in een oude Terraanse taal. Zijn oorspronkelijke naam is onbekend. Hij was ooit een toegewijd en hooggeplaatst officier van de Keizerlijke Garde en vocht in de verdediging van het Keizerlijk Paleis. Fatidicus slaagde erin een massale aanhang te verzamelen van mannen uit alle lagen van de bevolking, waaronder adepten van het Administratum, krijgers van de Keizerlijke Garde en leden van de Keizerlijke Marine.
Geleidelijk aan werden de woorden van de Tempel door het hele melkwegstelsel verspreid; officieren namen hun soldaten op in de cultus en missionarissen begaven zich onder de bevolking op andere werelden. Fatidicus stierf op 120-jarige leeftijd, maar tegen die tijd waren er miljarden volgelingen van de Tempel. De Tempel vormde een bindende kracht voor degenen die waren verslagen na de verschrikkelijke gebeurtenissen van de Horus Ketterij en vernietigde tegelijkertijd alle andere sektes die hun geloof niet wilden of konden afstemmen op dat van de Tempel.
Aan het begin van het 32e millennium vereerde tweederde van het Imperium zich bij de Tempel en alleen de Adeptus Mechanicus en de Space Marines op Terra volgden hun opvattingen niet, omdat zij al hun eigen geloofssystemen hadden opgezet. Uiteindelijk werd de Tempel aan het eind van de eerste helft van het 32e Millennium erkend als de officiële godsdienst van het Imperium en kreeg hij de titel van Adeptus Ministorum. Vanaf dat moment zouden de macht en invloed van het Ministorum groeien totdat het een totaal onderdeel werd van het dagelijks leven voor alle leden van het Imperium.
Hoe stort een religie, schijnbaar begonnen door het onwrikbare geloof van één man, in elkaar? Het antwoord ligt in de rol van de Ecclesiarchie bij het besturen van het Imperium. Het Administratum streed voortdurend tegen de Tempel om de controle over het Imperium als geheel. Aangezien de Ecclesiarch over het algemeen als de stem van de Keizer werd beschouwd, maakte dit de positie van Ecclesiarch tot de feitelijke heerser van de Hoge Heren van Terra en daarmee tot de onbetwiste heerser van het Imperium. Dit gaf het ministorum de absolute macht om oorlogen te voeren, wetten te veranderen en naar believen enorme tienden te heffen.
Deze dominantie over het Imperium kwam tot een hoogtepunt tijdens de gebeurtenissen van het Tijdperk van Apostasie. Waarna de Ecclesiarchie werd hervormd door Sebastian Thor en zijn Confederatie van het Licht. Hij bracht principes van boetedoening, opoffering en nederigheid met zich mee, die herkenbaar zijn in de religie van het moderne Imperium; dit zou het “oude” tijdperk van decadentie en hebzucht, dat met de Tempel werd geassocieerd, vervangen.
Er zijn mensen binnen de Ecclesiarchie die een verlangen naar rijkdom of macht tentoonspreiden. Dit wordt binnen de kerk een “neiging tot de tempel” genoemd, als waarschuwing tegen terugkeer naar de oude gewoonten. Degenen die de wegen van voor de reformatie blijken aan te hangen, worden beschouwd als ketters tegen de huidige Keizerlijke Geloofsbelijdenis. Er bestaan echter geheime sekten die in naam van de Keizer actief tegen de Ecclesiarchie strijden, in een poging terug te keren naar de oude gewoonten, waarbij zij de huidige religieuze overtuiging als de herectische usurpator beschouwen. Deze neiging werkt langzaam en in het geheim aan het verzamelen van militaire en politieke macht om te gebruiken tegen het Ministorum en is een bedreiging genoeg om opgejaagd te worden door de Inquisitie.
De ketterse neiging is momenteel voornamelijk ondergebracht bij de hooggeboren Keizerlijke edelen en degenen die verbonden zijn aan hun huizen. Door de extreme geheimhouding kennen de leden van de sekte elkaar echter niet, maar organiseren zij hun activiteiten via tussenpersonen die de Ware (of Schaduwpriesters bij de Inquisitie) worden genoemd en die leden zijn van rondtrekkende beroepen zoals kooplieden of pelgrims. De Tendency houden hun bijeenkomsten in verborgen Chantries, ostentatieve voorbeelden van de oude tempels, gevuld met kostbare metalen en iconen van de Keizer.
Deze chantries worden beschermd door de Chantry Guard, die bestaat uit de trouwe aanhangers van de adellijke families. Ze zijn chirurgisch doof gemaakt, versterkt met spiertransplantaties en dragen wapens en harnassen met de halmerken van de Frateris Templar; oude krijgers die nu verboden zijn door het Decreet Passive.
In het kielzog van dit alles is de Tempel omgevormd tot de keizerlijke cultus die we allemaal kennen en vereren. Het is een teken van hoe corruptie op elk moment kan binnensluipen, en zelfs de gelovigen moeten op hun hoede zijn.
Tot de volgende keer, Loremasters!