What It’s Like to Be Pregnant

Ten dage stond ik in de keuken het ontbijt te maken – dit houdt in dat ik de koffie aanzette, vervolgens de honden hun gebruikelijke, ambachtelijke slurpbakjes maakte, dan verzoeken van mijn kinderen beantwoorden die uit volle borst om melk of sap of vitamines of iets te eten roepen terwijl ze wachten tot ik iets te eten voor hen maak – en mijn man zat ontspannen in een luie stoel, het nieuws bij te lezen op zijn iPad, af en toe een poging te doen een van de jongens af te leiden van het schreeuwen dat ze honger hebben of naar de keuken te slenteren om een volle handpalm op de hete koekenpan te leggen, het koele sissende geluid te bewonderen, en vervolgens ruiten te verbrijzelen met hun geschreeuw. “Wow,” dacht ik bij mijn derde-trimester-zwangere-37-jaar-oude-kont-zelf, “als hij enig idee had hoe mijn lichaam zich nu de hele tijd voelt, zou hij aanbieden om elke maaltijd te koken en ook een ledemaat aan de goden offeren om zijn eigen moord door zijn uitgeputte, ondergewaardeerde vrouw te voorkomen.”

Maar toen drong het tot me door: hij heeft geen idee hoe ik me voel. Ik ben schrijfster, dus ik kan dingen vrij goed verwoorden, en hij is iPad-verslaafd, maar hij kan soms best goed luisteren, dus ik weet dat ik adequaat heb beschreven hoe het voelt alsof ik een met cement gevuld apparaat draag en ik geen slaaphouding kan vinden waarin mijn heupen niet doodsangsten uitstaan (Ja! Ik heb $60 uitgegeven aan een zwangerschapskussen! Het helpt, maar niet genoeg!) en mijn kinderen zien mijn babybuil als een proeftuin voor hun hoofdstoten en ik loop alsof mijn aambeien gezichten zijn gegroeid en ik heb vreemde pijnscheuten, waarschijnlijk doordat mijn huid te ver uitrekt en de baby belangrijke inwendige organen ronddraait, en ik ben zo moe dat als ik met mijn ogen zou knipperen en mijn wimpers in elkaar verstrengeld raken, ik doodslaap op de grond zou vallen en iemand met een Cadbury-crème-ei onder mijn neus zou moeten zwaaien om me wakker te maken. Dat klinkt allemaal vreselijk, toch? En moeilijk? Dat is het ook. Maar als je de partner bent van een zwangere vrouw en je bent nog nooit zwanger geweest, ook al lijkt het alsof je het bestaan dat ik beschrijf kunt visualiseren, dan heb je geen idee hoe het is. Dat heb je gewoon niet. Pas als jij degene bent die zich realiseert dat je elke keer dat je bukt om iets op te rapen een geluid maakt als een climaxerend nijlpaard en ook nog eens de arm van een passerende vreemdeling in je bilnaad hebt gevangen en de enige manier om hem te bevrijden is om nog een keer te bukken, en dat doe je pas over minstens vier uur.

Het zou zo makkelijk voor me zijn om boos te worden op mijn man, om me af te vragen waarom hij me als vanzelfsprekend beschouwt, waarom ik hem moet vragen onze tweejarige van de trap te dragen of iets zwaars op te rapen, of waarom hij niet thuiskomt en me vertelt dat hij eten heeft meegebracht en dat hij voor bedtijd zal zorgen, zodat ik kan zitten smelten onder de rugpijn die ik al maanden heb en kan toekijken hoe Chip en Jo een ijzeren reling in elkaar zetten. Maar ik hou van de man, en hij is eigenlijk best geweldig, dus ik graaf dieper en realiseer me dat hij gewoon geen idee heeft.

Omdat het zwanger worden van vrouwen wordt gezien als iets natuurlijks, en iets waar het lichaam van een vrouw voor gemaakt is (ALS ZIJ KIEZEN!), worden haar moeilijkheden tijdens de zwangerschap gezien als iets vanzelfsprekends. Iets wat ze moet doorstaan, samen met al de andere dingen die ze de hele dag moet doorstaan. Bij mijn eerste zwangerschap voelde alles nieuw en interessant. Elk bloedonderzoek, elke echo, elke foetale klap en pijn, elke werkvergadering waarbij ik met mijn ogen open sliep en tegelijkertijd twee verschillende mueslirepen kauwde, het voelde allemaal magisch. Ik en de baby stevenden af op de geboorte (hij) en wedergeboorte (ik, herboren als ultra-moeder, lol, niet gebeurd). Bij mijn tweede en derde zwangerschap wilde/wilde ik alleen maar liggen. En zo blijven. Laatst keek ik er zelfs naar uit om in het ziekenhuis te zijn na mijn keizersnede, omdat er van me verwacht wordt dat ik in bed blijf en niemand me zal vragen om eten klaar te maken. Luister naar me: in het ziekenhuis zijn na een bevalling is een hel zoals geen ander. De verpleegsters controleren je elk uur. In slaap? Jammer dan. Naakt? Och ja! Aan het schijten? Maak je klaar om lang te praten over de textuur. Die verpleegster zal binnenkomen en rondsluipen in haar Crocs en je schuldig laten voelen omdat je je borst niet in de mond van je baby hebt OF afleiden dat je borst te veel in de mond van je baby is. Met mijn tweede kind, stopten ze me in een kamer bij de dienstliften, die dag en nacht rinkelden en waar het personeel graag bij kwam om te roddelen op een volume dat veel geschikter is voor een gesprek dat je probeert te voeren op een monstertruckrally. Mijn punt is: het is niet leuk om in het ziekenhuis te blijven, en toch kan ik niet wachten. Ik ben opgewonden om op een plek te zijn waar rust een vereiste is, waar ik niet kan opspringen om te vegen of de was op te vouwen of voor de honderdste keer uit te leggen waarom we de televisie niet als dartbord gebruiken, waar het enige wat van me verwacht wordt is dat ik herstel.

Het is moeilijk voor moeders om te vragen wat we nodig hebben. Onze hormonen hebben onze hersensynapsen zo gerangschikt dat we in de eerste plaats verlangen naar de gezondheid en het geluk van het huishouden, en we moeten proberen onszelf eraan te herinneren dat we die dingen ook nodig hebben. Af en toe verzamel ik de moed om tegen mijn man te zeggen dat we eten moeten bestellen, of dat ik gewoon in bad wil. En hij vindt het heerlijk om te horen wat ik wil! Maar om de een of andere reden heb ik het gevoel dat ik gefaald heb, of dat ik niet voldoe aan onze onuitgesproken afspraak dat we allebei evenveel bijdragen. Ik zoek naar manieren om het goed te maken met hem, om de weegschaal weer in evenwicht te brengen, terwijl in werkelijkheid het hele huishouden op mijn schouders rust, en ik doe genoeg.

Ik blijf maar denken dat er een praktische gids zou moeten zijn – een die de gebruikers niet vraagt om volledig te begrijpen hoe het is om zwanger te zijn, maar een die gewoon opsomt wat een partner moet doen als zijn/haar partner in verwachting is. Want de waarheid is dat we allemaal in ons eigen hoofd zitten, in ons eigen lichaam. Ik kan niet van mijn man verwachten dat hij begrijpt hoe het is om een baarmoederhals te hebben, dus hoe kan ik van hem verwachten dat hij het begrijpt als ik hem vertel dat ik me zorgen maak dat een van onze jongens een balpenhamer in mijn baarmoederhals heeft gestopt terwijl ik lag te slaapkauwen en dat de baby die bal gebruikt om zich te vroeg naar buiten te werken? Het is net als de verdomde Shawshank Redemption daarboven, dat is mijn angst. Verwijder de dunne poster dat is mijn schaamlippen en de baby zal zwaaien aan het einde van een donkere tunnel en oh wow, dat is waar mijn portemonnee ging?! En mijn man lacht, of zegt Oh man, of schudt zijn hoofd in sympathie, en God hebbe hem, maar hij begrijpt er geen reet van. Dus voor hem, en voor alle partners die nog nooit zijn bevallen, een lijst:

1. Ga altijd uit van thuiskomen met eten.
2. Smeer de voeten van je partner, het kan me NIET schelen of ze zijn verweerde horrorshows met chipped polish van het tweede trimester toen haar kont voelde optimistisch over het niet laten gaan, pak de lotion en ga er in.
3. Vertel je partner hoe mooi ze is het kan me NIETS schelen of ze wallen onder haar ogen heeft met de kleur van een dode en een door stress veroorzaakte dreadlock waarvan je zeker weet dat hij gevoelsmatig is geworden en ’s nachts tegen je praat, verzamel je moed en zeg haar dat ze straalt.
4. Help. Schoon. Het. Huis. Ze maken schoonmaakmiddelen die in principe de schoonmaak voor je doen. Stop bij de CVS op weg naar huis en haal die op en maak zelf de badkamer schoon en als je toch bezig bent, zeg dan gedag tegen de schaamhaar die je weken geleden op en rond de toiletbril hebt laten vallen. Waarom is dit de taak van je zwangere vrouw en dank je wel. En de stofzuiger gaat aan met één druk op de knop, is dat niet te gek?
5. Leer pannenkoeken bakken. Ik kan niets bedenken wat ik nu liever wil dan dat iemand me pannenkoeken in bed brengt.
6. Vertel haar dat alles goed komt, het kan me NIET schelen als ze zo hard huilt dat haar snot een heel nieuw shirt voor haar heeft gemaakt. Trek haar naar je toe voor een knuffel en vertel haar dat alles goed komt, dat beloof je, zelfs als je je broek vult met je eigen angstpoep.
7. Draag het ding.
8. Koop het ding.
9. Doe het ding.
10. Bedenk dat dit niet eeuwig duurt. Op een dag zal er een baby zijn HAHAHA HAVE FUN.