God of War is natuurlijk een PS4-game. Het is weer zo’n vervelende console-exclusieve game die we nooit in onze Steam-bibliotheken zullen zien. Of Epic Store bibliotheken. Of UPla… eh, je snapt het idee. Maar dat is geen reden om de droom op te geven. Sony-fans kunnen genieten van Kratos’ reis, maar er zijn genoeg games op pc die een vergelijkbare ervaring bieden als de God of War-serie.
Games als God of Warface, God of Warframe, God of War Thunder, en die oude klassieker, Total God of War. Ok, die hebben we verzonnen (maar God of War-regisseur Cory Barlog suggereerde onlangs echt brutaal een Assassin’s Creed-crossover).
Tot het zover is, moet deze selectie van bloed doordrenkte avonturen je vermaken – zelfs als geen van hen specifiek het disciplineren van een weerbarstig kind simuleert. Als dat de specifieke ervaring is die je zoekt, raden we je aan te wachten op het Epic Store-debuut van Heavy Rain.
Kan je God of War op pc spelen?
Als je tevreden bent met alleen brute gevechten en reislust, probeer dan een aantal van deze.
For Honor
God of War verruilt de traditionele hack-and-slash-gameplay van de serie voor veel zwaardere third-person knokpartijen. Maar zoiets hebben we al een tijdje: Ubisoft’s For Honor. Deze ambitieuze ridders-tegen-vikingen-tegen-samurai koortsdroom bevat gedetailleerde vechtmechanieken die de nadruk leggen op de precisievaardigheden van zwaardgevechten.
Meer eer? Hier zijn de beste samoerai-games op pc
Het is vooral een multiplayer-game, maar heeft een verhaalcampagne boordevol onthoofdingen, spietsingen en verbrijzelde schedels. Je speelt als verschillende personages uit de drie facties en neemt het op tegen de legers van de absurd genaamde Apollyon, die een onwinbare, eeuwigdurende oorlog probeert te ontketenen. Dit betekent vrijwel zeker dat er geen tijd is om baby’s te krijgen, dus een analoog van God of War’s nieuwe kinderhulpje is absoluut nergens te bekennen.
Hellblade: Senua’s Sacrifice
In de nieuwe God of War heeft Kratos geen Griekse goden meer om bruut te verslaan, en dus is hij overgestapt op het Noorse pantheon. Als je van Vikingen en sneeuw houdt, moet je zeker een kijkje nemen in Hellblade, Ninja Theory’s meervoudig bekroonde Noors geïnspireerde tragedie.
Tijdelijke maatregel: Heeft Hellblade permadeath?
De nieuwste God of War is gruizig en serieus, maar is niets vergeleken met Hellblade. Protagonist Senua is verwikkeld in een eeuwigdurende strijd met psychose en jij moet haar daarbij helpen. Stemmen in haar hoofd proberen zowel haar als jou bij elke stap van haar reis af te schrikken. Dit maakt haar zoektocht om de ziel van haar geliefde te redden van de godin Hela des te beklemmender.
Onderweg vecht je tegen een gruwelijke reeks buitenwereldse wezens, los je puzzels op en houd je de vloek tegen die Senua van binnenuit dreigt te vermoorden. Yup, het is zwaar spul. Net zo zwaar als Mjolnir, de hamer van Thor, om precies te zijn.
Bayonetta
De originele God of War-games worden algemeen beschouwd als een van de beste hack-and-slash-games. Maar weet je wie hack-and-slash echt, echt goed doet? Platinum Games. Bayonetta wordt beschouwd als het toppunt van hyper-paced geweld in games en de beste versie ervan is te vinden op Steam. Met een zijdezachte 60 fps en HD-beelden die scherper zijn dan de zwaarden van Kratos, kun je Bayonetta’s gotische en groteske esthetiek in al haar vederlichte glorie bewonderen op PC.
De hoofdrolspeelster is een heks die haar haar kan gebruiken om demonen op te roepen. Ja, als je dacht dat het godverdomde plot van God of War bananas was, zul je merken dat het vergeleken met Bayonetta logisch in elkaar zit. Het verhaal is geïnspireerd op de Goddelijke Komedie van Dante en stuurt Bayonetta op een reis door verschillende helse werelden. Onderweg schiet ze engelen in het gezicht met pistolen die ze in haar schoenen met hoge hakken bewaart. Nee, we verzinnen dit allemaal niet, en ja, het is echt zo goed als het klinkt.
DmC: Devil May Cry
God of War was oorspronkelijk bedoeld om te bewijzen dat westerse ontwikkelaars net zo goed gevechten konden maken als Japanse studio’s. In die tijd was het meest begeerde van Japans gelikte gevechtssystemen te vinden in Devil May Cry. Enkele jaren later besloot een andere westerse studio zich te wagen aan gevechten in Japanse stijl, maar dit keer haalden ze veel meer dan inspiratie uit Devil May Cry. De Britse studio Ninja Theory maakte DmC (ja, de Hellblade-mensen), een duidelijk niet-Oosterse versie van Dantes verhaal, maar met net zo veel flair als Capcoms origineel.
Beter de duivel die je kent: Lees ook onze Devil May Cry 5 review
In deze versie is Dante getransformeerd van onmogelijk coole demonendoder tot een punkjeugd boordevol attitude. In plaats van een verhaal dat is opgebouwd uit melodrama, lijkt het plot van DmC een dosis hallucinogenen te slikken vanaf het moment dat je ‘Start’ selecteert in het hoofdmenu. Dit klinkt misschien als een recept voor een ramp, maar de unieke stijl van DmC en de ongelooflijk pittige gevechten zorgen samen voor een van de beste hack-and-slash-games van de vorige generatie. Het lijkt erop dat westerse studio’s Japan echt kunnen verslaan in hun eigen spel.
Rise of the Tomb Raider
In Rise of the Tomb Raider, het vervolg op de reboot van de serie in 2013, begint Lara haar reis op een verraderlijke klim naar een steile en besneeuwde berg. Sneeuw. Zoals in God of War’s nieuwe Scandinavische landschappen? Ja, dat soort sneeuw. Hoe dan ook, een lawine doet haar bijna doodvallen, maar dat is het minste van haar problemen.
Lara gaat op jacht naar de Goddelijke Bron – iets waar haar vader naar op zoek was voordat hij stierf in zijn zoektocht naar onsterfelijkheid. Zie je, er is ook een vader in dit spel! En hij is dood, net als de vrouw van Kratos. Het is praktisch hetzelfde spel, zie je.
Siets anders dat Rise of the Tomb Raider doet dat vergelijkbaar is met 2018’s God of War, is je hubgebieden geven, waar je een kamp kunt opzetten en gemakkelijk backtracken naar plaatsen waar je je eerder hebt gewaagd, waardoor je dieper kunt verkennen nadat je betere uitrusting hebt gekregen. Zie je, het is als de nieuwe God of War. Dat het wapens heeft, betekent niet dat het twee verschillende werelden zijn.
Dit artikel is geschreven door Matt Purslow en Ben Maxwell