Young’s experiment, klassiek onderzoek naar de aard van het licht, een onderzoek dat het basiselement vormde in de ontwikkeling van de golftheorie en voor het eerst werd uitgevoerd door de Engelse natuurkundige en arts Thomas Young in 1801. In dit experiment identificeerde Young het verschijnsel dat interferentie wordt genoemd. Toen hij vaststelde dat wanneer licht van één bron in twee bundels wordt gesplitst en de twee bundels vervolgens weer worden gecombineerd, de gecombineerde bundel een patroon van lichte en donkere franjes vertoont, concludeerde Young dat de franjes het gevolg zijn van het feit dat de pieken en dalen van de bundels, wanneer zij weer samenkomen, niet in fase (in stap) zijn. Wanneer twee pieken samenvallen, versterken zij elkaar en ontstaat er een lichtlijn; wanneer een piek en een dal samenvallen, heffen zij elkaar op en ontstaat er een donkere lijn. Engelse wetenschappers accepteerden de golftheorie van Young pas toen het werk van de Franse natuurkundigen François Arago en Augustin-Jean Frésnel deze vele jaren later had bevestigd.
