Carib

Carib, amerykański lud indiański, który zamieszkiwał Małe Antyle i część sąsiedniego wybrzeża Ameryki Południowej w czasie hiszpańskiego podboju. Ich imieniem nazwano Morze Karaibskie, a jego arawakański odpowiednik jest źródłem angielskiego słowa cannibal. Dziś terminem Cariban określa się grupę językową, która obejmuje nie tylko język antylskich Caribów, ale także wiele pokrewnych języków indiańskich używanych w Ameryce Południowej.

Wyspy Carib, wojownicze (i rzekomo ludożercze), były imigrantami z kontynentu, którzy po wyparciu Arawak z Małych Antyli, rozwijały się, gdy przybyli Hiszpanie. Co ciekawe, językiem Carib mówili tylko mężczyźni; kobiety posługiwały się językiem Arawak. Napady na inne ludy dostarczały kobiet, które trzymano jako niewolnice; męscy jeńcy byli torturowani i zabijani.

Wyspy Carib były ludem morskim, biegłymi nawigatorami, którzy dokonywali dalekich najazdów w wielkich czółnach. Wojna była ich głównym zainteresowaniem. Konflikty wewnętrzne były powszechne; nie było ważnego wodza, organizacji wojskowej ani struktury hierarchicznej. Mężczyźni dążyli do bycia indywidualistycznymi wojownikami i chwalili się swoimi bohaterskimi wyczynami.

Grupy Carib z kontynentu południowoamerykańskiego żyły w Guianas i na południe do Amazonki. Niektóre z nich były wojownicze i podobno praktykowały kanibalizm, ale większość była mniej agresywna niż ich krewni z Antyli. Żyli w małych, autonomicznych osadach, uprawiając maniok i inne rośliny oraz polując z użyciem dmuchawki lub łuku i strzał. Ich kultura była typowa dla ludów zamieszkujących lasy tropikalne. Inne plemiona mówiące językiem Carib, najwyraźniej podobne do Caribów z Guianan, występowały na zachodzie, na zalesionych zboczach Andów wzdłuż granicy wenezuelsko-kolumbijskiej. Na południowym wschodzie Guicuru, Bakairi i inni mówiący językiem Carib żyli u źródeł rzeki Xingu w środkowej Brazylii.