Co Biblia rozumie przez „nie dotykajcie”
Znowu dobrze jest jasno określić, co Bóg ma na myśli, gdy mówi „Nie dotykajcie….”. Czy dotyk oznacza fizyczne zranienie czy słowny sprzeciw?
Gdy Bóg powiedział Saulowi (swojemu pomazańcowi), aby „Uderzył Amaleka i zniszczył wszystko, co ma, i nie oszczędzał go…” (1 Sam. 15:3) Saul był nieposłuszny i „oszczędził najlepsze z owiec i wołów, aby złożyć je w ofierze Panu…” (v.15). Na co Samuel nie tracił czasu, by publicznie potępić nieposłuszeństwo Saula, mówiąc mu, że „bunt jest jak grzech czarów” (w. 23), i że „bunt jest jak grzech czarownic” (w. 23). (w.23), i że Bóg odrzucił go jako króla. 'Pomazaniec' Pana został słownie potępiony przez Samuela za swoje nieposłuszeństwo.
Dawid, który został namaszczony zanim Bóg odebrał Saulowi pozycję, odmówił fizycznego dotknięcia Saula. Kiedy Dawid i dwaj inni mężczyźni zakradli się nocą do obozu Saula, jeden z nich poprosił, aby uderzyć Saula włócznią, ponieważ czuł, że Bóg wydał Saula w ręce Dawida. Ale Dawid odmówił i powiedział: „Któż może wyciągnąć rękę przeciw pomazańcowi Pańskiemu i być bez winy?” (I Sam 26: 3-11). W wersetach 15-16 Dawid gani nawet Abnera za to, że nie pilnował Saula, i mówi, że zasłużył na śmierć, bo nie ochronił swego pana.
Nie przeszkadza to jednak Dawidowi ganić Saula za to, że go ścigał, gdyż był niewinny i nie zrobił nic, co mogłoby zaszkodzić Saulowi. Saul żałuje swoich czynów i nazywa siebie głupcem. Dodał, że nie będzie więcej krzywdził Dawida, ponieważ jego życie było cenne w oczach Dawida. Dawid zwrócił Saulowi jego dobytek i powiedział: „Pan bowiem wydał cię w moje ręce, ale ja nie wyciągnąłbym ręki przeciwko pomazańcowi Pańskiemu.” (w. 17-24).
Opowiadanie o Saulu kończy się tym, że Dawid zachował się z dala od bitwy, w której Saul i Jonatan stracili życie, zamiast tego walczył z Amalakitami. Posłaniec Amalakitów wrócił z podartym ubraniem i kurzem na głowie, co wskazywało na to, że był w żałobie. Dawid zapytał go o to i powiedział, że zabił Saula. „Rzekł więc do niego Dawid: „Jak to się stało, że nie bałeś się wyciągnąć ręki, aby zniszczyć pomazańca Pańskiego?”. Wtedy Dawid zawołał jednego z młodzieńców i powiedział: „Podejdź blisko i zabij go!”. I uderzył go tak, że umarł. Rzekł więc do niego Dawid: „Twoja krew jest na twojej własnej głowie, bo twoje własne usta świadczą przeciwko tobie, mówiąc: 'Zabiłem pomazańca Pańskiego'” (2 Sam 1:13-16).
Biblia mówi jasno… dotknięcie pomazańca oznacza wyrządzenie fizycznej krzywdy i/lub śmierć.
„Mówiąc: 'Tobie dam ziemię Kanaan jako działkę twego dziedzictwa', Gdy było ich niewielu, zaiste bardzo niewielu, i byli w niej obcymi. Kiedy przechodzili z jednego narodu do drugiego, z jednego królestwa do innego ludu, „nie pozwolił nikomu wyrządzić im krzywdy; owszem, upominał królów dla ich dobra, mówiąc: 'Nie dotykajcie Moich pomazańców, a Moim prorokom nie czyńcie krzywdy.'” (Ps 105:11-15)
Ponownie mamy powiedziane, że Bóg chronił swoich pomazańców (Izrael) i swoich proroków przed wrogami Izraela, którzy wyrządziliby im krzywdę cielesną.
Czy dzisiaj są jacyś „pomazańcy”?
„A tym, który nas z wami ustanawia w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg, który też nas zapieczętował i dał nam Ducha w sercach jako rękojmię” (2 Kor. 1:20-22).
„Lecz namaszczenie, które od Niego otrzymaliście, trwa w was i nie potrzebujecie, aby was kto uczył; lecz jak to samo namaszczenie uczy was o wszystkim, a jest prawdziwe i nie jest kłamstwem, i tak jak was nauczyło, tak i wy w Nim trwać będziecie.” (I J 2:27).
Te wersety są jednoznaczne…Całe ciało Chrystusa jest 'namaszczone', a nie tylko pewne osoby w ciele, a wszyscy chrześcijanie mają to samo namaszczenie… tego samego Ducha Świętego.
Konkluzja
Zbyt wielu ewangelistów używa dziś biblijnych gróźb, takich jak „nie dotykaj Bożego pomazańca” czy „bluźnisz Duchowi Świętemu”, starając się uciszyć krytyków, którzy demaskują ich fałszywe ewangelie i niebiblijne nauki. Twierdzą oni, że krytycy występują przeciwko „człowiekowi Bożemu”. Jest to uderzające podobieństwo do sytuacji z 1 Księgi Samuela, gdzie Saul, którego pozycja była zagrożona, ścigał człowieka, który był niewinny. Co więcej, kiedy Dawid został królem, przyjął upomnienie i korektę od proroka Natana. Nie powiedział: „nie dotykaj pomazańca Bożego”, aby się chronić.
Nawiasem mówiąc, „bluźnienie Duchowi Świętemu”, jeśli odczytywać je w kontekście, odnosiło się do tych, którzy insynuowali, że cuda Jezusa zostały dokonane przez szatana. Nie ma to nic wspólnego z kwestionowaniem doktryny innego człowieka, jego twierdzeń o uzdrowieniu itp.
Gdy ktoś mówi, że jest „namaszczony” lub „prowadzony przez Ducha”, ale konsekwentnie naucza niezgodnie ze Słowem w jego dokładnym kontekście, możesz być pewien, że nie jest prowadzony przez Ducha Bożego ani nie ma w nim prawdy.
Co więcej, jeśli jesteś naprawdę namaszczony, nie musisz grozić, ponieważ to Bóg chroni swoich pomazańców: „Teraz wiem, że Pan zbawia swojego pomazańca; odpowie mu ze swojego świętego nieba zbawczą siłą swojej prawicy. Niektórzy ufają w rydwanach, a niektórzy w koniach, lecz my będziemy pamiętać na imię PANA, Boga naszego” (Psalm 20:6-7).
Interesująco Paweł, który był przesłuchiwany, ani razu nie ukrył się za „nie dotykajcie pomazańca Bożego” lub „nie czyńcie moim prorokom krzywdy”. Wręcz przeciwnie, pochwalił Bereańczyków i nazwał ich „szlachetnymi” za to, że sprawdzili Pismo Święte, aby przekonać się, czy to, czego ich nauczano, było prawdą. Jeśli ktoś jest naprawdę namaszczony, chciałby zachęcać ludzi do rozeznawania, co jest prawdą, a co nie. Zachęcałby ludzi, aby dążyli do prawdy bez względu na wszystko.
Smutno wydaje się, że w naszym dzisiejszym kościele jest niewielu berean. Ludzie chętnie mówią innym, aby nie dotykali tak zwanych pomazańców, ale nigdy nie poświęcają czasu, aby otworzyć Biblię i sprawdzić, czy twierdzenia krytyków są uzasadnione. Tak łatwo jest w dzisiejszych czasach głosicielom fałszywych doktryn zacytować werset z Pisma Świętego i kazać swoim słuchaczom połknąć go bez opamiętania, nie zdając sobie sprawy, że jest on wyrwany z kontekstu, a jego interpretacja jest daleka od pierwotnego znaczenia.
Ale aby dowiedzieć się, co jest prawdą, a co fałszem, trzeba przyjrzeć się sprawie, wysłuchać obu stron i sprawdzić oba argumenty na podstawie Pisma Świętego, zanim wyda się ostateczny osąd. „Serce roztropnego zdobywa wiedzę, a ucho mądrego szuka wiedzy” (Prz 18:15).
Wielu tak zwanych przywódców powie ci, abyś nie zawracał sobie głowy doktryną, ponieważ wszystkie „dowody”, których potrzebujesz, znajdują się w twoim doświadczeniu, jednak Biblia stwierdza: „Ktokolwiek wykracza i nie trwa w nauce Chrystusa, NIE MA BOGA. Kto trwa w nauce Chrystusa, ten ma i Ojca, i Syna” (2 J 1:9). Podkreślenie dodane.
Innym częstym protestem rzucanym na tych, którzy opowiadają się za prawdą, jest to, że nie powinniśmy osądzać. Jednak w Biblii jest niezliczona ilość wersetów traktujących o fałszywych naukach i obalających błędy. List do Hebrajczyków 5:14 mówi nam, że dojrzali wierzący, ci, którzy są w „pełnym wieku”, to ci, którzy z powodu używania mają zmysły wyćwiczone, aby rozróżniać (osądzać) zarówno dobro, jak i zło. W 2 Liście do Tymoteusza 2:17 Paweł nie tylko ostrzega przed herezją dwóch mężczyzn, ale także wymienia ich imiona. Sam Jezus powiedział: „Nie sądźcie według wyglądu, ale sądźcie sprawiedliwym sądem” (J 7,24). „trzymając się wiernie słowa, którego go nauczono, aby przez zdrową naukę mógł zarówno napominać, jak i przekonywać tych, którzy się sprzeciwiają” (Tytusa 1:9). „Abyście mogli zarzucić niektórym, że nie nauczają innej nauki” (1 Tm 1:3).
„Kto usprawiedliwia bezbożnego, i kto potępia sprawiedliwego, obaj są obrzydliwością dla Pana” (Prz 17:150
Przypowieści Salomona 17:1).