Rock progresywny to termin, który jest powszechnie używany od 50 lat. Jednak wciąż trudno jest określić, czym właściwie jest.
Profesor Rob Burns z Uniwersytetu Otago napisał książkę na temat tego gatunku, Experiencing Progressive Rock.
Prog royalty: Emerson Lake and Palmer. Fot: Wikicommons
Powiedział Jesse’emu Mulliganowi z Afternoons, że progres jest notorycznie trudny do zdefiniowania, a większość muzyków i tak nie lubi tego terminu.
Rob postrzega go jako styl muzyczny definiowany przez wirtuozerię; jako „muzykę dla ciekawskich”.
„Jak powiedział jeden z moich rozmówców, chodzi o muzyczną ciekawość, muzyczną inwencję nie przywiązaną do norm tego, czego oczekuje muzyka pop.”
Prog rock rozpoczął życie jako termin używany przez wytwórnie płytowe, aby objąć każdy zespół rockowy, który włączał elementy innych gatunków do swojej muzyki.
Yes w swojej wczesnej pompie z lat 70. Fot: Wikicommons
„Artyści zaczęli wyciągać elementy z folku, jazzu, popu, muzyki klasycznej i integrować je w formacie zespołu rockowego. Ludzie nie bardzo wiedzieli, jak mówić o tej muzyce, więc termin prog rock stał się chwytliwy.”
Placówki płytowe Island i Harvest w Wielkiej Brytanii były na czele tego nowego stylu muzyki rockowej we wczesnych latach 70-tych, mówi.
„Niektórzy cofnęliby się jeszcze dalej, słyszałem wzmiankę o Peppers, większość krytyków uważa, że skończyło się to, gdy pojawił się punk, na pewno w Wielkiej Brytanii w połowie lub pod koniec lat 70-tych, inni biorą to do 1980 roku – bardziej aktualne oceny tego mają to, że nadal trwa to teraz.”
Zdjęcie: Rowman & Littlefield Publishers
„Możesz więc traktować progressive jako epokę lub możesz powiedzieć, że jest tym, czym jest – postępuje.”
Wczesnymi wyrazicielami gatunku byli Yes, King Crimson i Peter Gabriel-era Genesis.
„Eksperymentowali z klasycznymi tropami, większość z nich była wykształcona muzycznie lub znała się na muzyce.
„W przypadku Genesis robi się dość elitarnie, używają oni wielu literackich odniesień od George’a Orwella do Keatsa, a nawet Biblii.”
Takie bardziej ekspansywne podejście było możliwe dzięki przemysłowi płytowemu obfitującemu w gotówkę i pojawieniu się albumu jako spójnej formy sztuki samej w sobie.
„Nie trzymał się norm tego, co firmy płytowe wymagały od zespołów od czasu wynalezienia 7-calowego singla w 1948 roku.
„W późnych latach 60. były pieniądze, zespoły mogły eksperymentować bez konieczności robienia 'singla'.”
10CC wniosło złożoność do głównego nurtu popu. fot: Wikicommons
Grane utwory:
1. 'Yours Is No Disgrace' – Yes, 1971
2. 'I’m Mandy Fly Me' – 10CC, 1976
„To może być dziwny wybór, ale nie trzyma się jednego tempa przez całą drogę, ma kilka sekcji i jest piosenką koncepcyjną … Nie jest to regularny singiel popowy, ale był hitem.”
3. 'Fanfare for the Common Man' – Emerson Lake and Palmer, 1977
„Aaron Copeland wciąż żył, kiedy to nagrywali, więc musieli zapytać go o zgodę, a on był całkiem zadowolony, że mogli to nagrać i myślę, że to wielki hołd dla wirtuozerii zmarłego Keitha Emersona.”
4. 'Thick as a Brick' – Jethro Tull, 1972
„Jethro Tull zaczęło życie jako rodzaj bluesowego jazzującego zespołu, a potem poszło bardziej folkowo ich aranżacje były bardzo dobrze skonstruowane ich piosenki mają wiele różnych sekcji
Jethro Tull na żywo w Hamburgu w 1973 roku Fot: wiki commons
„Thick as a Brick był singlem, kiedy zespoły progresywne tak naprawdę nie wydawały singli. Wiem, że jest popularny w NZ, bo większość moich znajomych go ma.”
5. 'High Hopes' – Pink Floyd, 1994
6. 'Heroes' – King Crimson, 2000
Współczesna iteracja King Crimson, założyciel Robert Fripp 3. z prawej. Fot: Supplied
Założyciel King Crimson, Robert Fripp grał na „włochatej rock’n’rollowej” gitarze na oryginalnym Heroes Davida Bowiego.
„To jedyny raz, kiedy kiedykolwiek słyszałem, jak robią cover”
7. „Hand. Cannot. Erase' – Steven Wilson, 2015
Steven Wilson Fot. dostarczona