Ustawienie 3-technique jest najbardziej efektowne ze wszystkich wewnętrznych ustawień. Z definicji 3-tech (lub under tackle) to każdy zawodnik ustawiony na zewnętrznym ramieniu obrońcy. Co sprawia, że jest to tak pożądana pozycja? Zazwyczaj ma on wolną rękę, aby dostać się na boisko i powodować zakłócenia. W przeciwieństwie do 0- lub 1-, 3-tech jest trudniejszy do podwojenia po prostu przez ustawienie i dlatego może wykonać więcej zagrań na nosicielach piłki w grze biegowej i szybciej dostać się do rozgrywającego przy zagraniach podaniowych.
Powodem, dla którego spotykają się z mniejszą liczbą podwojeń jest to, że w typowym under front, 3-technique ustawia się po słabej stronie z defensywnym końcem poza weakside tackle. Oznacza to, że obrońca nie może się podwoić, a centrum ma długą drogę do pokonania, aby spróbować wykonać podwójny zespół.
Jedną z cech najbardziej kojarzonych z pozycją 3-technika jest szybkość. Koordynatorzy defensywy chcą, aby ich 3-technicy grali w ofensywnym backfieldzie i nie ma na to lepszego sposobu niż szybki pierwszy krok.
Wysokość 3-techników różni się diametralnie w zależności od deski, chociaż krótsze podkoszowe są często zaszufladkowane jako 3-ki. Jedną rzeczą, która ich łączy jest waga. Rzadko kiedy zdarza się, by jeden z nich ważył ponad 300 funtów, gdyż trzymanie się w drużynie ceduje pierwszeństwo na zwinność.
3-Techniki
Pozycja ta w ostatnich latach przeszła swoistą ewolucję. W przeszłości była kojarzona niemal wyłącznie z czystymi 4-3 pod drużynami, ale coraz częściej widzimy 3-4 i wiele zespołów frontowych, które znajdują sposób, aby uzyskać najbardziej utalentowanego wewnętrznego rushera na pozycji 3-technique. Calais Campbell jest zazwyczaj uważany za prototypowego bazowego 3-4 end, 5-technique, ale Cardinals lineman spędził ponad połowę swoich snaps w 2014 roku jako 3-tech.
The 3-technique tackle naprawdę zaczął zyskiwać parę jako popularny termin z Buccaneers w późnych latach 90-tych i wczesnych 2000 roku pod head coach Tony Dungy. W Bucs 4-3 pod frontami, Warren Sapp grał tam i zgarnął statystyki hall of fame robiąc to. Dziś Gerald McCoy kontynuuje tę tradycję jak nikt inny w NFL, gdyż jest rutynowo na backfieldach drużyn przeciwnych.
Dwóch z zawodników, którzy grali największy procent snapów na pozycji 3-technique pochodzi z podobnych systemów. Geno Atkins i Sharrif Floyd zagrali ponad 70% swoich snapów na tej pozycji i obaj grają w schematach 4-3 inspirowanych przez Mike’a Zimmera. Zimmer lubi mieć swoich wewnętrznych obrońców na 1- i 3-technicznych pozycjach na prawie każdym zagraniu, z określonymi rolami dla każdego z nich.
Kilku wyróżniających się graczy dopełnia nasze prototypy, ponieważ Tyrone Crawford i Aaron Donald byli głównie 3-technicznymi zawodnikami odpowiednio w Cowboys i Rams. Crawford spędził swój pierwszy rok w lidze jako 3-4 end, zanim zerwał Achillesa w 2013 roku, a następnie przeniósł się na tackle w zeszłym sezonie. Donald został okrzyknięty „3-technique only” wychodząc z college’u ze swoją niewielką posturą i elitarną szybkością. Rams nie sprawdzili tej teorii, gdyż przez 63,3% czasu ustawiał się na pozycji 3-technique i w rezultacie był naszym najlepiej ocenianym defensive tackle.