Dzieciobójstwo, zabijanie noworodków. Często było interpretowane jako prymitywna metoda kontroli urodzeń i środek pozbywania się grupy słabych i zdeformowanych dzieci; ale większość społeczeństw aktywnie pragnie dzieci i uśmierca je (lub pozwala im umrzeć) tylko w wyjątkowych okolicznościach. Wśród Eskimosów, na przykład, warunki życia były tak ciężkie, że czasami praktyką było zabijanie dzieci płci żeńskiej wkrótce po urodzeniu, aby nie było mężów zdolnych je utrzymać. W Polinezji, gdzie populacje często osiągały duże zagęszczenie, panowały podobne praktyki. Pozwalano również na śmierć dzieci lub zabijano je za sankcją kulturową z powodu nieprawidłowego kojarzenia (np. kazirodztwa lub poczęcia poza małżeństwem), nieprawidłowych narodzin lub z podobnych powodów. W wielu rozwiniętych społeczeństwach dzieci były zabijane w przekonaniu, że zapewni to zdrowie, pomyślność i ogólną płodność. Religijne ofiary, zwłaszcza z pierworodnych, znane są z Biblii, a także z historii Egiptu, Grecji i Rzymu. Ofiara z pierworodnego była niegdyś powszechna wśród wielu ludów w Indiach; tutaj motywem było ofiarowanie bóstwom najcenniejszej rzeczy, jaką się posiada. W nowoczesnych społeczeństwach regulacja populacji za pomocą środków antykoncepcyjnych lub poprzez aborcję przyczyniła się do znacznego zmniejszenia częstotliwości dzieciobójstwa.
