John Clayton Mayer to wiele rzeczy: ikona stylu, gospodarz talk show na późnym Instagramie, zreformowany prowokator, myśliciel. Ale przed tym wszystkim Mayer jest muzykiem, i to cholernie dobrym. Zdolność Mayera do artykułowania ludzkich uczuć przebija jedynie jego status jednego z najwybitniejszych gitarzystów swojego pokolenia. Nie jesteś przekonany co do tego ostatniego punktu? Posłuchajcie, jak zabiera się do pracy pod koniec „Gravity” z koncertowego albumu Where the Light Is: Live in LA, otrzyjcie łzy i powiedzcie mi, że nie mam racji.
Od czasu debiutu Room for Squares z 2001 roku, Mayer wyprodukował siedem albumów studyjnych. Jeśli dorastałeś słuchając Mayera, słuchałeś go dorastającego również poprzez jego muzykę. Ten zakochany chłopak z „Squares” stał się mężczyzną z wrodzoną zdolnością do artykułowania pytań o świat, w którym żyjemy – co słyszymy w jego najnowszym singlu „I Guess I Just Feel Like”. Z mojego skrajnie subiektywnego punktu widzenia, Mayer stworzył tak naprawdę tylko jedną złą piosenkę. Nazywa się „Say” i można ją usłyszeć słabo grającą w lokalnej sieciowej restauracji, domu towarowym lub w windzie.
A oto jak jego siedem albumów studyjnych wypada na tle innych.
Paradise Valley (2013)
Po długiej przerwie od światła reflektorów, Mayer’s Born and Raised w 2012 roku zaskoczył i zachwycił fanów nowym brzmieniem. Mayer kontynuował to w następnym roku wydając Paradise Valley, który nawiązywał do country/folkowych klimatów poprzednika. Z mainstreamowego punktu widzenia, na płycie można znaleźć tylko jeden przebój: duet z ówczesną dziewczyną Katy Perry „Who You Love”, który eksponuje oba ich wokale (głównie Perry) i cholernie dobre harmonie. Wers „My boy, he ain’t the one that I saw comin'. And some have said his heart’s too hard to hold,” to odpowiednie, samoświadome odniesienie Perry do burzliwej historii randek Mayera. Ta historia pojawia się również w „Paper Doll”, piosence, która podobno została napisana o Taylor Swift. Pomijając dramaty, najlepszym elementem piosenki jest jej teledysk – parodia internetowego tutorialu na temat „Prancercizing”. Nawet featuring Franka Oceana w „Wildfire (Reprise)” nie jest w stanie podbić tego albumu, ale wynika to bardziej z siły reszty jego katalogu, niż z porażek albumu.
Poszukiwanie wszystkiego (2017)
Najnowszy film Mayera, wydany w 2017 roku, jest kolejnym, który pada ofiarą genialności jego poprzednich dzieł. The Search for Everything jest pełen bopsów, od soulful, ale poppy, „Still Feel Like Your Man,” do głęboko introspektywnego „In the Blood.” Na płycie przewija się cała gama uczuć, które widzieliśmy przez całą karierę Mayera. Jest bluesowa gitara, są folkowe akustyki i oczywiście są poszukiwania miłości, ale album nie uderza w uczucia tak, jak inne. Znajduje się tam również piosenka „Emoji of a Wave”, która prawdopodobnie zawiera największą rozbieżność pomiędzy jakością piosenki a jej tytułem, jaką kiedykolwiek widziałem. (Będziesz chciał to wyśpiewać, bez względu na wszystko.)
Heavier Things (2003)
Drugi album Mayera jest tak samo Young Man Existential jak jego debiut z Room For Squares, ale z nieco większym spokojem. Mayer w tym momencie osiągnął wielki sukces i, moim skromnym zdaniem, uniknął wtórnej zapaści. To właśnie ten album dał nam „Daughters”, prawdopodobnie najpopularniejszą piosenkę wszech czasów. Tam gdzie „Room for Squares” jest ciekawy, „Heavier Things” jest niespokojny. Jego ostatnia piosenka, „Wheel”, nie jest dobrze znana, ale utorowała drogę dla przyszłych życiowych piosenek, takich jak „Emoji of a Wave” i „I Guess I Just Feel Like”.”
Stream John Mayer Albums
Born and Raised (2012)
W 2011 roku Mayer przeszedł operację na ziarniniaka strun głosowych, stan, który nęka również takie osoby jak Adele i Keith Urban. Born and Raised to historia powrotu na wielu frontach. Nie dość, że Mayer dosłownie odzyskuje głos po operacji, to jeszcze album powstał po długiej przerwie, w czasie której Mayer wycofał się z życia publicznego do Montany. Odrodzenie jest widoczne nie tylko w jego wokalu, ale także w tekstach. W utworze „Speak for Me” Mayer odnosi się do publicznej wpadki związanej z okładką Rolling Stone, o której wszyscy mówili już do znudzenia, mówiąc: „Now the cover of a Rolling Stone, ain’t the cover of a Rolling Stone. A muzyka w moim radiu nie powinna sprawiać, że czuję się samotny”. Na płycie słychać wpływ Neila Younga na Mayera, który wprowadza country, folkowe klimaty w utworach takich jak „Whiskey, Whiskey, Whiskey”, ale również przywraca bluesową gitarę w klasycznych miłosnych utworach Mayera, takich jak „Love Is a Verb” czy „Something Like Olivia”. Niedoszłym MVP albumu jest „Walt Grace’s Submarine Test, January 1967”, w którym Mayer opowiada historię człowieka mającego dość życia, które zmusza go do zbudowania własnej łodzi podwodnej i wyruszenia do Tokio. Piosenka kończy się niejednoznacznie, nie wiadomo czy Walt Grace dotrze do celu, czy też zginie po drodze. To rodzaj storytellingu, jakiego jeszcze nie widzieliśmy u Mayera, a który ląduje łaskawie.
Battle Studies (2009)
W 2009 roku byłem juniorem w college’u i właśnie przeszedłem przez zerwanie, więc oczywiście czysto breakup balladowe, wypełnione Battle Studies Mayera zajmuje wysokie miejsce na mojej liście. Wystarczy spojrzeć na niektóre z tych tytułów: „All We Ever Do Is Say Goodbye”, „Perfectly Lonely”, „Edge of Desire”, no i oczywiście bardzo wpadający w ucho „Heartbreak Warfare”. Battle Studies zawiera również duet nagrany w trakcie plotkowanego romansu z Taylor Swift, zatytułowany „Half of My Heart”, który z łatwością mógłby zostać nagrany w trakcie ich rzeczywistej rozmowy o rozstaniu. Battle Studies jest mroczny i ponury – katalog smutnych piosenek, których można słuchać, wracając z zajęć do domu w deszczu. Jest to również pierwszy raz, kiedy Mayer wspomina o ucieczce od wszystkiego i robieniu czegoś na własną rękę. Choć album nie jest pełen hitów, jest kwintesencją Mayera. Fani czekali na album po Continuum trzy lata, a dostali bardziej dojrzałego, jakby złamanego Mayera, z którym każdy Sad Boi wart swojej soli może się utożsamić.
Room For Squares (2001)
Debiutancki album Mayera, pierwotnie wydany tylko online, zanim Columbia podpisała go, mógłby z łatwością być jego najlepszym, gdybyśmy rankingowali na samym pisaniu piosenek. Na „Room For Squares” młody, ciekawy świata Mayer analizuje wzloty i upadki miłości i życia na podstawie własnych doświadczeń. Na „No Such Thing” („I wanna run through the halls of my high school”) i „Your Body Is a Wonderland” („Your body is a wonderland”) znalazły się piosenki, które każdy, kto choć trochę zna Mayera, odniesie do jego wspomnień, ale także jedne z jego najgłębszych tekstów wszech czasów. W „83” Mayer tęskni za powrotem do życia w wieku sześciu lat, a w „My Stupid Mouth”, jak na ironię, przepowiada własną przyszłość. Choć nie znalazł się na oryginalnym internetowym wydaniu, utwór „3X5” może być najlepszym na płycie. Jest to piosenka, którą będziesz chciał wysłać do swojego byłego, aby powiedzieć mu, że chcesz do siebie wrócić. (Don’t, though. Or any song for that matter.)
Stream John Mayer Albums
1.Continuum (2006)
Trzeci album Johna Mayera jest często uważany za jego najlepszy, a to dlatego, że jest to Mayer w najbardziej komfortowej sytuacji, a także najbardziej nieskrępowany pod względem pisania piosenek i wykonywania. Jeśli Squares dało nam przedsmak możliwości Mayera jako autora piosenek, to Continuum ugruntowało jego pozycję jako mistrza w swoim fachu, a nie tylko artysty, któremu nie udaje się przeboleć. Album był nominowany do trzech nagród Grammy (w tym za album roku), a zdobył dwie (Best Pop Vocal Album i Best Male Pop Vocal Performance za „Waiting on the World to Change”). Trudno jest wybrać najlepszą piosenkę z Continuum ze względu na jej spójność od początku do końca. Piękna, nieszczęśliwa historia w „Slow Dancing in a Burning Room”, egzystencjalna bomba w „Stop This Train” i wyciskający łzy z twarzy genialny „Dreaming With a Broken Heart” przetrwały próbę czasu. Jednak jego gitarowa robota i frustrująco relatable songwriting w „Gravity” może przejść do historii jako jego największa i najbardziej popularna piosenka wszech czasów, nie mówiąc już o tym albumie. Kiedy pojawił się „Continuum”, John Mayer był już gwiazdą wśród ludzi, ale to właśnie ten album sprawił, że cała branża wypowiedziała „whoa”. Zbyt łatwo jest umieścić go na szczycie jego katalogu.