Historia śruby, a przez nieuniknione implikacje, śrubokrętu, jest skomplikowana. W książce One Good Turn: A Natural History of the Screwdriver and the Screw, Witold Rybczynski, profesor urbanistyki na Uniwersytecie Pensylwanii, wywodzi historię metalowych elementów złącznych z XV wieku, ale dopiero na początku XVIII wieku śruby stały się powszechne. Mniej więcej wtedy rusznikarze opracowali specjalnie skonstruowane tournevis (po francusku „śrubokręt”) do użytku w skomplikowanych mechanizmach wczesnej broni palnej. Sto lat później, gdy śruby mogły być produkowane na skalę masową, fabryki produkowały towarzyszące im śrubokręty.
Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników, twórca narzędzi Joseph Whitworth opracował pierwszą brytyjską znormalizowaną śrubę w 1841 roku. Amerykański inżynier William Sellers zrobił to samo dla swojego kraju w 1864 roku. Znormalizowane łby śrub i śrubokręty pojawiły się później. Wczesne śruby posiadały albo łeb z rowkiem, albo napęd kwadratowy lub ośmiokątny. Wraz ze wzrostem produkcji śrub, napędy z rowkiem stały się standardem. Ale jeśli kiedykolwiek zdarzyło ci się wykrzywić (ześlizgnąć) szczelinę w łbie śruby, wiesz dlaczego nie jest to jedyna konstrukcja. Wejdź na stronę Petera Lymburnera Robertsona. Oficjalna historia firmy Robertson Screw Company mówi, że Robertson, kanadyjski wynalazca i przemysłowiec, skaleczył się, gdy ostrze ześlizgnęło się podczas demonstracji nowego śrubokrętu sprężynowego, co wymusiło objawienie, że świat potrzebuje nowego typu śruby. Robertson zaprojektował łącznik, który posiadał kwadratowe gniazdo zwężające się ku dołowi w kształcie ściętej piramidy, uzyskując kanadyjski patent za swoją pracę w 1907 roku. Jest to genialny projekt – śruby Robertsona nie będą się łatwo wykrzywiać, a kształt gniazda pomaga wyśrodkować śrubokręt, co ułatwia obsługę jedną ręką.
Wkrętak Robertson był idealny dla rozwijającego się przemysłu samochodowego. Ford zaczął używać go do montażu Modelu T w fabryce w Windsor, Ontario, gdzie dzięki oszczędności czasu śruby obniżył koszty o znaczące 2,60 USD na samochód. Ale jeśli nie jesteś Kanadyjczykiem, istnieje duża szansa, że nigdy nie słyszałeś o śrubach Robertsona. A to dlatego, że Henry Ford chciał używać Robertsonów we wszystkich swoich fabrykach i chciał mieć większą kontrolę nad sposobem ich produkcji. Robertson, z reguły uparty człowiek, nie chciał się zgodzić. Nie doszło do porozumienia, a Kanadyjczyk stracił ważną część swojego biznesu. Tymczasem inni inżynierowie pracowali nad własnymi typami łbów śrub.
Według Rybczyńskiego, ten, który utknął, pochodzi od wynalazcy Johna P. Thompsona i biznesmena Henry’ego F. Phillipsa. Śruba Phillipsa oferuje wiele zalet śruby Robertsona i może być napędzana tradycyjnym śrubokrętem szczelinowym w razie potrzeby. Phillips udzielił licencji na swój projekt gigantycznej firmie American Screw Company, która przekonała General Motors do zastosowania śruby w Cadillacu z 1936 roku. W ciągu dekady prawie wszyscy producenci samochodów używali śrub Phillipsa.
Skrętak Phillips nie jest, prawdopodobnie, lepszą śrubą niż Robertson. Consumer Reports kiedyś napisał, że „w porównaniu z wkrętakami z rowkiem i Phillips, Robertson pracował szybciej, z mniejszą ilością cam-out.” Jednakże, cam-out był dobry dla producentów samochodów coraz bardziej polegających na automatyzacji, ponieważ oznaczał, że śruby nie będą zbyt mocno dokręcone. Dziś Phillips jest standardem, z wyjątkiem Kanady, gdzie Robertson jest nadal popularny, oraz Japonii, która ma swoją własną śrubę krzyżową, Japanese Industrial Standard.
Następnym razem, gdy będziesz usuwał Phillipsa, potrząśnij pięścią w stronę Henry’ego Forda.