Impasto – farba nakładana na płótno lub panel w ilości, która sprawia, że wyróżnia się z powierzchni. Impasto było często używane, aby naśladować łamaną fakturę pasemek, tj. powierzchni przedmiotów, na które pada intensywne światło. Impasto weszło do użytku w XVII wieku, kiedy to barokowi malarze, tacy jak Rembrandt, Frans Hals i Diego Velázquez, używali zręcznie i drobiazgowo opracowanych impastów, aby przedstawić pomarszczoną skórę lub blask misternie wykonanej zbroi, biżuterii i bogatych tkanin. Dziewiętnastowieczny malarz Vincent van Gogh używał impastów w sposób godny uwagi, budując i definiując formy na swoich obrazach za pomocą grubych, nerwowych plam farby. Dwudziestowieczni malarze, tacy jak Jackson Pollock i Willem de Kooning, często stosowali impasty z dynamiką i gestykularną brawurą, która podkreślała fizyczne właściwości samej farby. Od tego czasu surowe pigmenty nakładane gęsto na płótno stały się podstawową techniką nowoczesnego malarstwa abstrakcyjnego i półfiguratywnego.