Jack Dempsey, pseudonim William Harrison Dempsey, zwany także Mięśniakiem z Manassy, (ur. 24 czerwca 1895, Manassa, Kolorado, USA – zm. 31 maja 1983, Nowy Jork, Nowy Jork), amerykański mistrz świata w boksie wagi ciężkiej, przez wielu uważany za apoteozę zawodowego pięściarza. Tytuł dzierżył od 4 lipca 1919 roku, kiedy znokautował Jessa Willarda w trzech rundach w Toledo, Ohio, do 23 września 1926 roku, kiedy przegrał 10-rundową decyzją z Gene Tunneyem w Filadelfii. Dempsey stoczył 84 walki, wygrywając 62, z czego 51 przez nokaut.
Dempsey rozpoczął boks w 1914 roku pod nazwą Kid Blackie. W 1918 i na początku 1919 roku skompilował imponującą liczbę nokautów, większość w pierwszej rundzie, aby zarobić na walkę z Willardem. 37-letni mistrz okazał się bez szans dla młodego Dempseya, który zaatakował zaciekle od gongu rozpoczynającego walkę i w pierwszej rundzie siedem razy powalił Willarda na ziemię. Jeszcze bardziej prymitywna w swej intensywności była obrona tytułu przez Dempseya przeciwko argentyńskiemu zawodnikowi wagi ciężkiej Luisowi Angelowi Firpo, która odbyła się 14 września 1923 roku w Nowym Jorku. Po tym, jak został znokautowany w pierwszej rundzie, w drugiej Dempsey zmiażdżył Firpo, doprowadzając go do porażki.
Biblioteka Kongresu, Washington, D.C. (LC-USZ62-94046)
Przez następne trzy lata Dempsey walczył tylko w meczach pokazowych, a w wieku 31 lat stwierdził, że za bardzo się postarzał, by w ich pierwszej walce zmierzyć się ze starannie wyszkolonym Tunneyem. 22 września 1927 roku w Chicago spotkali się ponownie w słynnej „Bitwie o Długie Liczenie”, w której Dempsey stracił szansę na nokaut w siódmej rundzie, stojąc nad upadającym Tunneyem, zamiast udać się do neutralnego narożnika ringu. Tunney odzyskał siły, by wygrać kolejną 10-rundową decyzję.
UPI/Bettmann Archive
W swoim stylu bokserskim Dempsey niemal bez przerwy pozostawał w ofensywie, kiwając się w górę i w dół oraz przechodząc z boku na bok, gdy wyprowadzał krótkie ciosy z kucki. Jego ciągły ruch i szybkość ataku stanowiły jego obronę.
W latach 30. Dempsey występował w wielu wystawach, ale nigdy już nie był poważnym pretendentem do mistrzostwa. W 1940 roku odniósł trzy zwycięstwa przez nokaut nad niezbyt utytułowanymi przeciwnikami, zanim przeszedł na emeryturę, by sędziować mecze bokserskie i zapaśnicze. W czasie II wojny światowej służył jako komandor porucznik w Straży Przybrzeżnej. W końcu został odnoszącym sukcesy restauratorem w Nowym Jorku. Dempsey opublikował kilka książek na temat boksu. Jego autobiografie to Round by Round (1940), Dempsey (1960) i Dempsey: The Autobiography of Jack Dempsey (1977). W 1954 roku został wprowadzony do Boxing Hall of Fame magazynu Ring.
Encyclopædia Britannica, Inc.