Nazwy Wielka Brytania i Zjednoczone Królestwo są często używane zamiennie. Jednak w rzeczywistości nie są one synonimami. Przyczyna tych dwóch nazw, a także różnica między nimi, ma związek z ekspansywną historią Wysp Brytyjskich.
Wyspy Brytyjskie to grupa wysp u północno-zachodnich wybrzeży Europy. Największe z tych wysp to Wielka Brytania i Irlandia. (Mniejsze z nich obejmują Wyspę Wight.) W średniowieczu nazwa Brytania była również stosowana do małej części Francji, obecnie znanej jako Bretania. W rezultacie nazwa Wielka Brytania weszła do użycia w odniesieniu do tej wyspy. Nazwa ta nie miała jednak oficjalnego znaczenia aż do 1707 r., kiedy to rywalizujące ze sobą królestwa Anglii i Szkocji zostały zjednoczone jako Królestwo Wielkiej Brytanii.
Irlandia natomiast od XII w. była angielską kolonią, a po powstaniu Wielkiej Brytanii pozostawała pod wpływem brytyjskiej korony. W 1801 roku formalnie połączyła się z Wielką Brytanią w jeden organizm polityczny, który stał się znany jako Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii – w skrócie Zjednoczone Królestwo. Unia ta trwała jednak tylko do 1922 r., kiedy to Irlandia (z wyjątkiem sześciu hrabstw na północy) odłączyła się od Wielkiej Brytanii. Irlandia wkrótce stała się suwerenną republiką, a jej dawny partner przyjął oficjalną nazwę Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
Wielka Brytania jest zatem terminem geograficznym odnoszącym się do wyspy znanej po prostu jako Wielka Brytania. Jest to również termin polityczny dla części Zjednoczonego Królestwa składającej się z Anglii, Szkocji i Walii (w tym wysp peryferyjnych, którymi zarządzają, takich jak Wyspa Wight). Zjednoczone Królestwo, z drugiej strony, jest czysto politycznym terminem: jest to niezależny kraj, który obejmuje całą Wielką Brytanię i region zwany obecnie Irlandią Północną.