Co to jest konkurencja niedoskonała?
Konkurencja niedoskonała istnieje zawsze, gdy rynek, hipotetyczny lub rzeczywisty, narusza abstrakcyjne założenia neoklasycznej konkurencji doskonałej. W tym środowisku, firmy sprzedają różne produkty i usługi, ustalają swoje indywidualne ceny, walczą o udział w rynku i często są chronione przez bariery wejścia i wyjścia.
Kluczowe wnioski
- Konkurencja niedoskonała odnosi się do każdego rynku gospodarczego, który nie spełnia rygorystycznych założeń hipotetycznego rynku doskonale konkurencyjnego.
- W tym środowisku firmy sprzedają różne produkty i usługi, ustalają swoje indywidualne ceny, walczą o udział w rynku i często są chronione przez bariery wejścia i wyjścia.
- Konkurencja niedoskonała jest powszechna i można ją znaleźć w następujących typach struktur rynkowych: monopole, oligopole, konkurencja monopolistyczna, monopson i oligopson.
- Ekonomiści generalnie zgadzają się, że rynki w świecie rzeczywistym rzadko spełniają założenia konkurencji doskonałej, ale nie zgadzają się co do tego, jak bardzo istotną różnicę stanowi to dla wyników rynkowych.
Konkurencja niedoskonała
Zrozumienie konkurencji niedoskonałej
Konkurencja niedoskonała to zestaw założeń w mikroekonomii wykorzystywanych do uczynienia teorii zachowań konsumentów i producentów, podaży i popytu oraz określania cen rynkowych matematycznie traktualnymi, tak aby można je było precyzyjnie zdefiniować i opisać. W ekonomii dobrobytu i ekonomii stosowanej dla polityki publicznej, to jest również czasami wykorzystywane jako standard do pomiaru skuteczności i wydajności rynków w świecie rzeczywistym.
W środowisku konkurencji doskonałej muszą być spełnione następujące kryteria:
- Przedsiębiorstwa sprzedają identyczne produkty bez zróżnicowania produktów
- Rynek składa się z wystarczająco dużej liczby kupujących i sprzedających, tak że żadna firma nie może wpływać na cenę, jaką pobiera, a konsumenci sami ustalają cenę, jaką są skłonni zapłacić każdej firmie
- Wszyscy uczestnicy rynku i potencjalni uczestnicy mają swobodną i doskonałą informację o przeszłych,
- Wszystkie transakcje mogą być przeprowadzane przy zerowych kosztach
- Przedsiębiorstwa mogą wchodzić na rynek lub wychodzić z niego bez ponoszenia żadnych kosztów
Od razu widać, że bardzo niewiele firm w prawdziwym świecie działa w ten sposób, może poza kilkoma wyjątkami, takimi jak sprzedawcy na pchlim targu lub targu rolnika. Jeśli i kiedy siły wymienione powyżej nie są spełnione, mówi się, że konkurencja jest niedoskonała – jest tak nazywana, ponieważ zróżnicowanie powoduje, że niektóre firmy zyskują przewagę nad innymi, umożliwiając im generowanie wyższych zysków niż rówieśnicy, czasami kosztem klientów.
Konkurencja niedoskonała stwarza możliwości generowania większych zysków, w przeciwieństwie do środowiska konkurencji doskonałej, w którym przedsiębiorstwa zarabiają tylko tyle, by utrzymać się na powierzchni.
W środowisku konkurencji niedoskonałej przedsiębiorstwa sprzedają różne produkty i usługi, ustalają własne, indywidualne ceny, walczą o udział w rynku i często są chronione przez bariery wejścia i wyjścia, co utrudnia nowym firmom rzucenie im wyzwania. Niedoskonałe konkurencyjne rynki są szeroko rozpowszechnione i można je znaleźć w następujących typach struktur rynkowych: monopole, oligopole, konkurencja monopolistyczna, monopsonies i oligopsonies.
Historia niedoskonałej konkurencji
Traktowanie modeli doskonałej konkurencji w ekonomii, wraz z nowoczesnymi koncepcjami monopolu, zostało założone przez francuskiego matematyka Augustina Cournota w jego książce z 1838 roku, Researches Into the Mathematical Principles of the Theory of Wealth. Jego idee zostały zaadoptowane i spopularyzowane przez szwajcarskiego ekonomistę Leona Walrasa, uważanego przez wielu za twórcę nowoczesnej ekonomii matematycznej.
Przed Walrasem i Cournotem matematycy mieli trudności z modelowaniem relacji ekonomicznych i tworzeniem wiarygodnych równań. Nowy model konkurencji doskonałej uprościł konkurencję ekonomiczną do stanu czysto przewidywalnego i statycznego. To pozwoliło uniknąć wielu problemów, które istnieją na prawdziwych rynkach, takich jak niedoskonała ludzka wiedza, bariery wejścia i monopole.
Podejście matematyczne zyskało powszechną akceptację akademicką, szczególnie w Anglii. Każde odstępstwo od nowego modelu doskonałej konkurencji było uważane za kłopotliwe naruszenie nowego rozumienia ekonomii.
Neoklasyczni mikroekonomiści w XIX i XX wieku twierdzili, że są w stanie wykazać matematycznie, iż doskonale konkurencyjne rynki mogą maksymalizować efektywność ekonomiczną i dobrobyt społeczny.
Jeden Anglik w szczególności, William Stanley Jevons, wziął idee doskonałej konkurencji i argumentował, że konkurencja jest najbardziej użyteczna nie tylko wtedy, gdy jest wolna od dyskryminacji cenowej, ale także wtedy, gdy w danej branży jest mała liczba kupujących lub duża liczba sprzedających. Dzięki wpływom Jevonsa, tradycja ekonomii z Cambridge przyjęła cały nowy język dla potencjalnych zakłóceń na rynkach ekonomicznych – niektórych rzeczywistych, a niektórych tylko teoretycznych. Wśród tych problemów znalazły się oligopol, konkurencja monopolistyczna, monopsonia i oligopsonia.
Ograniczenia konkurencji niedoskonałej
Całkowite oddanie szkoły z Cambridge tworzeniu statycznej i matematycznie obliczalnej nauki ekonomicznej miało swoje wady. Ironicznie, doskonale konkurencyjny rynek wymagałby braku aktywnej konkurencji.
Wszyscy sprzedawcy na doskonałym rynku muszą sprzedawać dokładnie podobne towary po identycznych cenach dokładnie tym samym konsumentom, z których wszyscy posiadają tę samą doskonałą wiedzę. Nie ma miejsca na reklamę, różnicowanie produktów, innowacje, czy identyfikację marki w warunkach konkurencji doskonałej.
Nie ma prawdziwego rynku, który mógłby osiągnąć cechy rynku doskonale konkurencyjnego. Czysta konkurencja model ignoruje wiele czynników, w tym ograniczone rozmieszczenie kapitału fizycznego i inwestycji kapitałowych, działalności gospodarczej i zmian w dostępności rzadkich zasobów.
Inni ekonomiści przyjęli bardziej elastyczne i mniej matematycznie sztywne konstrukcje teoretyczne, takie jak ekonomia równomiernie rotująca Misesa. Jednak język stworzony przez tradycję Cambridge wciąż dominuje w tej dyscyplinie – nawet dziś podstawowe wykresy i równania przedstawione w większości podręczników Ekonomii 101 pochodzą z tych matematycznych pochodnych.