Najlepsze japońskie samochody sportowe

Większość entuzjastów samochodów o wysokich osiągach puszcza oczko podczas omawiania europejskich supersamochodów. I nie bez powodu. Warkotliwe V12, krzyczące V10 i V8, osiągi niszczące opony i stylistyka przyprawiająca o szybsze bicie serca – to właśnie tam królują takie nazwy jak Ferrari, Lamborghini i Porsche. Potrójnie destylowany motoryzacyjny high performance? To nie tylko święta trójca Ferrari, Lambo i Porsche. BMW ma swój osławiony dział M, MercedesBenz ma AMG, Audi ma swoją serię RS, Volvo ma R-Design, a nawet Jaguar ma SVR (Special Vehicle Operations), wszystkie te firmy produkują bardzo szybkie samochody. Nikt nie wie, czy to Bratwurst, Focaccia czy Riesling, ale Europejczycy wiedzą co nieco o budowaniu supersamochodów. Więc gdzie to pozostawia Sashimi? W kałuży sosu Teriyaki, oto gdzie. Nie, naprawdę, Japonia nie pojawia się w dyskusjach o supersamochodach zbyt często.

Jasne, japońskie samochody są bardzo dobrze zaprojektowane, ciche i niezawodne. A nawet luksusowe. Ale dla wielu, japoński supersamochód może być oksymoronem. Jednak należy zachować ostrożność, jeśli zamierzasz odrzucić japońskie samochody o wysokich osiągach, ponieważ z pewnością mogą one iść na łeb na szyję z niemal wszystkim, co może wyprodukować Europa. W ciągu ostatnich 50 lat, niektóre z najlepszych i najbardziej pamiętnych supersamochodów pochodziły od japońskich producentów. To, czego brakuje im w silnikach V12 i dramatycznej stylizacji, japońskie samochody o wysokich osiągach nadrabiają codzienną użytecznością, niezawodnością, prowadzeniem i finezją, bez kompromisów w takich kwestiach jak przyspieszenie i prędkość maksymalna. W Indiach, kraju, w którym oszczędność paliwa liczy się bardziej niż cokolwiek innego, japońscy producenci nie sprzedali jeszcze żadnego „supersamochodu”. Jednak od czasu do czasu pojawiają się samochody oferujące odrobinę emocji, do których przejdziemy w dalszej części artykułu. Tymczasem, aby rozstrzygnąć kwestię „czy Japonia może produkować supersamochody?”, przyjrzyjmy się kilku absolutnym bestiom, które pojawiły się w ciągu ostatnich kilku dekad. Nie jest to w żadnym wypadku wyczerpująca lista japońskich supersamochodów, a jedynie próbka niektórych z najlepszych.

MAZDA RX-7 SERIA 8

Mimo że RX-7 po raz pierwszy pojawił się na rynku w 1978 r., trzecia generacja tego modelu, wprowadzona na rynek na początku lat 90-tych, była chyba najbardziej pamiętna. RX-7 Serii 8 (produkowany w latach 1996-1998) był napędzany sekwencyjnym silnikiem twin-turbo i dwuwirnikowym silnikiem rotacyjnym Wankla o mocy 276 koni mechanicznych. Samochód przyspieszał od zera do 100 km/h w około pięć sekund, a jego prędkość maksymalna wynosiła 260 km/h. Nikt nie spodziewałby się, że stosunkowo mniejszy producent, jakim jest Mazda, zaryzykuje i pozostanie przy tym dziwnym silniku obrotowym przez dwie dekady, ale Mazda to zrobiła, a RX-7 Serii 8 był czystą genialnością.

LEXUS LFA

Przed stworzeniem LFA, Lexus (spółka zależna Toyoty) był postrzegany jako bardzo kompetentny producent samochodów luksusowych, który produkował luksusowe barki dla bogatych, pozbawionych wyobraźni bankierów w średnim wieku i dentystów. W przypadku LFA, Lexus nie tylko pozbył się tego wizerunku, ale wręcz wywalił go na zbity pysk. LFA to nie tylko najbardziej imponujący supersamochód wyprodukowany w Japonii, to najbardziej intensywny, porywający i całkowicie obłąkany supersamochód, jaki kiedykolwiek wyprodukowano na świecie. Napędzany jest wyjącym, wrzeszczącym 4,8-litrowym silnikiem V10 o mocy 550 koni mechanicznych, którego prędkość obrotowa wzrasta do 9000 obrotów na minutę. Dzięki tłokom z kutego aluminium, tytanowym korbowodom i tytanowym zaworom, silnik ten jest dziełem sztuki – co najmniej tak dobrym, a może nawet lepszym niż wszystko, co kiedykolwiek wyprodukował jakikolwiek europejski producent. Wyprodukowano tylko 500 egzemplarzy LFA, z których każdy wyceniono na blisko 400 000 USD. Dziś wartość tego modelu wzrosła i będziesz miał szczęście, jeśli uda Ci się znaleźć używany egzemplarz za 800 000 dolarów. Najlepszy supersamochód na świecie? Ten może nim być.

MITSUBISHI 3000GT VR4

Współpracujące z Chryslerem Mitsubishi 3000GT coupe zostało wprowadzone na rynek w 1990 roku i było napędzane silnikiem V6 twin-turbo o mocy 300 KM, która w późniejszych wersjach wzrosła do 320 KM. Mitsubishi zdecydowało się na zastosowanie w tym samochodzie napędu na cztery koła w pełnym wymiarze czasu, wraz z układem kierowniczym na cztery koła, aktywną aerodynamiką i elektronicznie sterowanym zawieszeniem. Samochód przyspieszał od zera do 100 km/h w mniej niż pięć sekund i osiągał prędkość maksymalną 265 km/h. Było to niezapomniane sportowe coupe, które według wielu wyprzedzało swoje czasy.

TOYOTA SUPRA MK IV

Toyota po raz pierwszy wprowadziła Suprę na rynek pod koniec lat 70, ale naprawdę ciekawie zrobiło się dopiero na początku lat 90-tych, kiedy to firma wypuściła na rynek Suprę czwartej generacji. Napędzana sześciocylindrowym silnikiem twin-turbo, Supra czwartej generacji (A80) pakowała 326 koni mechanicznych, mogła przyspieszyć od zera do 100 km/h w 4,6 sekundy i była w stanie osiągnąć prędkość około 260 km/h. Supra ma kultowy status wśród japońskich entuzjastów samochodów wyczynowych, pojawiła się w 2001 roku w hitowym filmie Szybcy i wściekli i pozostaje hitem wśród tunerów samochodowych. Właściciele nadal modyfikują Suprę MK IV za pomocą większych turbosprężarek, zestawów NOS, większych kół i opon, ulepszonych hamulców i innych. Supra jest królewską japońską marką supersamochodów, nie ma co do tego wątpliwości. (Toyota wypuściła całkowicie nową Suprę w zeszłym roku. Samochód, opracowany we współpracy z BMW, jest bardzo sprawny, ale nigdzie nie jest tak charyzmatyczny, jak stara Supra MK IV z lat 90.)

TOYOTA 2000GT

Pod koniec lat 60. Toyota i Yamaha połączyły siły, aby wyprodukować Toyotę 2000GT, oszałamiająco piękne coupe z napędem na tylną oś. Napędzane 2,0-litrowym silnikiem o mocy 148 koni mechanicznych, 2000GT było samochodem produkowanym w ograniczonym zakresie i w latach 1967-1970 powstało zaledwie 351 egzemplarzy. W tamtych czasach cena 2000GT wynosiła blisko 7000 USD, a dziś, przy rzadkich okazjach, gdy taki egzemplarz pojawia się na aukcji, jego cena może przekroczyć 1,2 miliona USD. Nawet James Bond kocha tę Toyotę – Sean Connery jeździł nią w filmie „Żyje się tylko dwa razy”, a Daniel Craig twierdzi, że 2000GT to jego ulubiony samochód Bonda wszech czasów. Uwierz nam, 2000GT było tak super, jak tylko samochody mogą być.

DATSUN 240Z

Datsun 240Z, który pojawił się na rynku w 1969 roku, był również ikoną swojej epoki i wciąż jest miło wspominany przez znawców tematu. Produkowany od 1969 do 1978 roku model 240Z (na niektórych rynkach znany również jako Nissan Fairlady Z) był coupe z napędem na tylne koła, napędzanym silnikiem rzędowym o pojemności 2,4 litra i mocy 150 koni mechanicznych. Dostępne były cztero- i pięciobiegowe przekładnie manualne, a 240Z mógł przyspieszyć od zera do 100 km/h w zaledwie osiem sekund i osiągnąć prędkość maksymalną ponad 200 km/h. Późniejsze wersje tego samochodu to 260Z i 280Z, w których moc wzrosła do 170 KM. Model 240Z był w swoim czasie jednym z najlepszych samochodów sportowych na świecie, a na początku tego roku model z 1970 roku został sprzedany za 900 000 USD na aukcji w Japonii.

HONDA NSX

Mówimy tu o Hondzie NSX pierwszej generacji, która została wprowadzona na rynek w 1990 roku, a jej produkcja trwała do 2005 roku. NSX był jednym z najwspanialszych supersamochodów, jakie kiedykolwiek pojawiły się w Japonii, a legendarny Ayrton Senna odegrał rolę w rozwoju jego podwozia i zawieszenia. Nawet Gordon Murray, genialny inżynier, który zaprojektował supersamochód McLaren F1, powiedział kiedyś, że NSX był inspiracją dla F1, i że podwozie NSX było o wiele lepsze niż prawie każdy europejski samochód o wysokich osiągach. Napędzany 3,0-litrowym silnikiem V6, który posiadał opracowany przez Hondę system VTEC (zmiennych faz rozrządu), NSX mógł się pochwalić mocą 270 koni mechanicznych, która później wzrosła do 290 KM, gdy rozmiar silnika został zwiększony do 3,2 litra. NSX mógł przyspieszyć od zera do 100 km/h w mniej niż pięć sekund i osiągnąć prędkość maksymalną około 280 km/h. Prowadzenie było wysublimowane, a samochód był również bardziej niezawodny niż Ferrari z tamtych czasów. Honda wprowadziła na rynek całkowicie nowy NSX w 2016 roku, który jest hybrydą idącą z duchem czasu. Jest kompetentny, ale po prostu nie należy do tej samej ligi, co stary NSX.

NISSAN 300 ZX

Segment wyczynowych coupe. Z32 Nissan 300 ZX z 1989 roku był napędzany 3,0-litrowym silnikiem twin-turbo V6, który produkował 300 koni mechanicznych, co pozwalało mu przyspieszać od zera do 100 km/h w pięć sekund i osiągać elektronicznie ograniczoną prędkość maksymalną 250 km/h. W 1990 r. Nissan pozyskał uznanego reżysera filmowego, Ridleya Scotta, do wyreżyserowania reklamy modelu 300ZX, w której samochód był szybszy od superbike’a, bolidu F1, a nawet odrzutowca myśliwskiego. Reklama została wyemitowana tylko raz, podczas Super Bowl XXIV, i nigdy więcej nie została użyta, ponieważ kierownictwo Nissana nie chciało zachęcać ulicznych rajdowców. Ta reklama przetrwała na YouTube, podobnie jak reputacja samochodu jako „dzikiego dziecka”.

NISSAN SKYLINE GT-R

Pierwszy Skyline GT-R został wprowadzony na rynek pod koniec lat 60-tych, ale naszym ulubionym modelem jest samochód piątej generacji – R34 Skyline GT-R – znany również jako Godzilla. Wprowadzony na rynek w 1999 roku, R34 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem twin-turbo o pojemności 2,8 litra, który produkował 330 koni mechanicznych, napędzając samochód do prędkości maksymalnej około 300 km/h. Tunerzy, tacy jak Nismo i inni, rutynowo kombinowali z turbinami i wnętrzem silnika GT-R, aby wydobyć z sześciocylindrowego silnika Nissana od 500 do 800 koni mechanicznych. Był to samochód z młotem kowalskim, o brutalnej, nieubłaganej mocy.

SUBARU IMPREZA WRX / MITSUBISHI LANCER EVO

Dwa zupełnie różne samochody od dwóch różnych producentów, a jednak prawie zawsze mówi się o nich jednym tchem. Każdy z nich nie byłby taki sam bez drugiego. Oba samochody zostały wprowadzone na rynek przez swoich producentów na początku lat 90. i walczyły ze sobą przez następne 15 lat w rajdowych mistrzostwach świata. Istniało wiele różnych wersji, ale rozmiary silników wahały się od 1,8 do 2,2 litra, przy czym Subaru stosowało czterocylindrowy silnik typu „Boxer”, a Mitsubishi – rzędową czwórkę. Oba samochody zaczęły tracić na sile w połowie lat 2000, ale do tego czasu królowały już jako super-sedany do zabijania gigantów, oferujące radykalne osiągi dla lekko niezrównoważonych. To były czasy.

JAPOŃSKI HIGH PERFORMANCE W INDIACH

Indie to kraj, w którym oszczędza się paliwo. Dla zdecydowanej większości kupujących samochody tutaj nic nie liczy się bardziej niż przebieg – im więcej kilometrów samochód może przejechać na każdym litrze paliwa, tym lepiej. Oczywiście Indie nie są najlepszym rynkiem do sprzedaży samochodów o wysokich osiągach. Mimo to, Japończycy próbowali już w przeszłości swoich sił w tej dziedzinie. Rzućmy okiem na niektóre z szybszych samochodów, które zostały wprowadzone w Indiach w ciągu ostatnich kilku lat

Maruti Zen Carbon/Steel

Na początku lat 2000, Maruti zrobił dwudrzwiową wersję bardzo lubianego Zen hatchback w Indiach. Był on dostępny w dwóch wersjach – Carbon i Steel – i miał regularne Zen mechanicznych, bez żadnych zmian w samochodzie 1,0-litrowy silnik czterocylindrowy, który produkował 60 KM. Mimo to, dzięki lekkiemu nadwoziu i 5-biegowej manualnej skrzyni biegów, dwudrzwiowy Zen miał przynajmniej podstawowe ambicje sportowe. Dla kraju, w którym brakuje sportowych coupe, był to najlepszy budżetowy hot-hatch, jaki można było kupić w Indiach dwie dekady temu.

Maruti Grand Vitara XL-7

Siedmiomiejscowy SUV, w tym jeden od Suzuki, powinien być najmniej realnym kandydatem do pochwalenia się sportowymi osiągnięciami. A jednak, sławę XL-7 przyniósł jej niezwykle błyskotliwy silnik. Oznaczony kodową nazwą H27A, 2,7-litrowy V6 produkował 185 koni mechanicznych i 250 Nm momentu obrotowego. Był to kremowo-gładki, wysokoobrotowy silnik, który uwielbiał być drażniony i wydawał orgazmiczne dźwięki podczas rozpędzania XL-7 do trzycyfrowych prędkości. Jakość budowy, prowadzenie i wszystko inne w XL-7 było całkiem zwyczajne, ale jego V6 przeniósł go do zupełnie innej ligi.

Honda City VTEC

Sprzedawana w Indiach pod koniec lat 90-tych i na początku XXI wieku, Honda City VTEC była prawdziwym „samochodem bohaterem” swoich czasów. Jej 1,5-litrowy czterocylindrowy silnik wyposażony był w technologię zmiennych faz rozrządu Hondy i zapewniał odpowiednie emocje przy wysokich obrotach, których entuzjaści pożądają. Moc wyjściowa wynosiła tylko około 105 KM, ale tunerzy z pasją podrasowali go, montując aftermarketowe filtry powietrza, zremapowane ECU i układy wydechowe o swobodnym przepływie w celu zwiększenia osiągów. Nie był to oczywiście „supersamochód”, ale dla entuzjastów motoryzacji w Indiach City VTEC był wtedy istnym błogosławieństwem.

Maruti Baleno RS

W 2017 roku Maruti po raz kolejny spróbowało swoich sił w stworzeniu hot hatcha w postaci Baleno RS. Ten mały hatchback wyposażony był w 1,0-litrowy trzycylindrowy silnik z turbodoładowaniem, który produkował 102 KM. Dzięki lekkiemu nadwoziu, kompaktowym wymiarom i zgrabnej manualnej skrzyni biegów, Baleno RS dawało wiele radości z jazdy. Niestety, moc 102 KM nie wystarczyła, aby podnieść samochód do rangi prawdziwego hot-hatcha, a jego wyższa cena (w porównaniu do zwykłego Baleno) również nie zrobiła mu żadnej przysługi.