Nocny wypad z Caroline Wozniacki i Davidem Lee, najbardziej romantyczną parą sportu

Późnym wrześniowym wieczorem, po tym jak dojeżdżający do pracy opróżnili Manhattan, para siedzi przy barze w The Grill, gdzie kiedyś znajdował się stary Four Seasons. Zimny deszcz zmył lato, a ulice są ciemne i błyszczące. Wewnątrz, jaskiniowa przestrzeń jest złota i olśniewająca. Kelnerzy w smokingach suną obok, pchając wózki. Mężczyzna pije kieliszek czerwonego wina, ładne Brunello. On i kobieta uśmiechają się do siebie, swobodnie przebywając w swoim towarzystwie.

Kobieta nosi marynarską sukienkę Chanel, z dekoltem, który podkreśla jej ramiona. Jej blond włosy są odsunięte od twarzy, a jej niebieskie oczy są czyste jak woda. Ma dwadzieścia osiem lat, siedzi wyprostowana, pewna siebie i opanowana. Na lewej ręce nosi przykuwający uwagę pierścionek zaręczynowy, na prawej pierścionek, który pasuje do tego, który kupiła dla swojej matki. Mężczyzna jest starszy, ma 35 lat i jest niezwykle wysoki; nosi się z gracją sportowca. Ma jasnobrązowe włosy i ślad zarostu, nosi dżinsy Toma Forda i ciemną koszulę Louis Vuitton. Przechodzień mógłby rozpoznać kobietę jako mistrzynię tenisa Caroline Wozniacki, a mężczyznę jako byłego gwiazdora NBA Davida Lee, ale nikt nie zatrzymuje się, żeby się popatrzeć, tak doskonale pasują do otoczenia.

Jest to, jak zwykle, podróż przez miasto. Przyjechali z Miami, gdzie mają domek i gdzie schronili się po tym, jak Wozniacki przegrała w drugiej rundzie U.S. Open w brutalnie gorący i wilgotny dzień dwa tygodnie wcześniej. Następnie udadzą się na turniej do Tokio. Większą część swojego życia spędzają na walizkach, ale nie narzekają na harówkę. Jednak szczególnie Wozniacki nie ma końca: sponsorzy, prasa, sesje zdjęciowe, nie wspominając o turniejach i treningach. Ma silne poczucie tego, kim jest, co lubi i czego chce. „Chcę być dobrą narzeczoną, dobrą córką, świetną tenisistką” – mówi, a jej głos przyspiesza. Ale to, czego pragnie, nie jest łatwe do osiągnięcia. „Nie mogę myśleć zbyt daleko do przodu”, mówi. Skupia się na następnym roku, następnym miesiącu, a nawet dniu czy godzinie. „W tym momencie stawiam sobie krótkie cele.”

Ciągle rozmawiają o swojej przyszłości, tak jak to robią zaręczone pary – tak jak pary wybierają imiona dla swoich nienarodzonych synów i córek, albo budują wyimaginowane domy z basenami, sadami jabłoniowymi i instalacją wodno-kanalizacyjną, która nigdy się nie psuje. „Chciałabym mieć dużą rodzinę i prawdopodobnie odsunąć się trochę od światła reflektorów” – mówi Wozniacki. W końcu może chciałaby zająć się modą, korzystając ze swoich doświadczeń w pracy ze Stellą McCartney dla Adidasa, prowadzić działalność charytatywną lub coś związanego ze zwierzętami. „Aktorstwo mogłoby być świetną zabawą” – mówi. „Push my limits a bit.”

The dwa są osadzone w pluszowym bankiet teraz, z widokiem na jadalnię. Stół zapełnia się talerzami z jedzeniem: delikatny filet mignon dla niej; miseczki z maślanymi knedlami i smażonym szpinakiem; duży stek dla niego, wciąż skwierczący z gorąca; i placki ziemniaczane, które Wozniacki zamówiła, a Lee podkrada widelce. Opowiadają sobie historie z ostatniego roku, zaczynając od momentu w październiku, kiedy Lee zdecydował się przejść na emeryturę po dwunastu sezonach w NBA (grał dla pięciu drużyn – i zdobył mistrzostwo z Golden State Warriors w 2015 roku). „Naprawdę doszedłem do wniosku, że powodem, dla którego miałbym dalej grać, było to, żebym mógł usiąść w tym wywiadzie i powiedzieć, że grałem czternaście lat zamiast dwunastu” – mówi. „Ego-wise, nie jestem Hall of Famer, więc jakie statystyki próbuję wyścielić i z jakiego powodu?”. Zadzwonił do Wozniacki i powiedział jej, że przyjeżdża do Singapuru, gdzie miała zagrać w mistrzostwach WTA na koniec roku. Powiedziałam: „Zgadnij co, kochanie, mój grafik właśnie się otworzył” – wspomina ze śmiechem. Podczas przerwy w podróży do Nowego Jorku odebrał pierścionek o wadze 8,88 karata (zgadniecie, jaki jest ulubiony numer Wozniacki?).

Najtrudniejsze, jak się okazało, nie było zadanie pytania – było poproszenie o pozwolenie ojca Caroline, Piotra Wozniackiego, który nauczył ją grać, gdy była małą dziewczynką dorastającą w Danii i od tamtej pory jest jej trenerem. W Singapurze, po tym jak Wozniacki zapewniła sobie miejsce w półfinale, Lee i Piotr spotkali się na drinka. Obaj panowie stali się sobie bliscy, ale ręce Lee nadal trzęsły się z nerwów. „Rozmawialiśmy o wszystkim na świecie” – mówi Lee – „ale żeby przejść od 'Wow, jaki piękny dzień na zewnątrz' do 'Więc!'”. Piotr był zachwycony. Kiedy Caroline dołączyła do nich, zapytała, co się dzieje, a oni powiedzieli jej, że świętują jej awans do półfinału. Powiedziała, że świętują jej awans do półfinału. „Ja na to: 'Chyba podnosicie poprzeczkę! Podoba mi się to! „

Wozniacki wygrała w Singapurze, pokonując Venus Williams w finale, a następnie ona i Lee udali się na Bora Bora na wakacje. Lee zorganizował prywatny rejs na kolację, podczas którego obserwowali zachód słońca nad południowym Pacyfikiem. „Czy to nie jest piękne?” Wozniacki pamięta, że powiedziała, a Lee zrobił się tak cichy, że myślała, że coś jest nie tak. „Sekundę”, powiedział, gdy szperał w swoim plecaku.

„To było dobre wykonanie”, mówi Lee, samozadowolony, a potem staje się poważny. „Nawet gdybyśmy mieli normalną kolację, byłaby to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiliśmy.”

„To było jak, teraz to zabijamy” – wtrąca się Wozniacki. „Tenis, życie, wszystko!” Jej głos jest żartobliwy, ale z nutą autentycznego zdumienia. Kto mógłby się z nią nie zgodzić?

Dwa miesiące po oświadczynach Wozniacki zagra w finale Australian Open przeciwko Simonie Halep. Wozniacki nigdy nie wygrała turnieju wielkoszlemowego, a zwyciężczyni zajęłaby pierwsze miejsce w rankingu. To był jeden z najlepszych meczów tego roku, dramatyczny, trzysetowy pojedynek wagi ciężkiej – i Wozniacki wygrała. Gdy schodziła z kortu, tłum śpiewał „Sweet Caroline”. Lee czekała na nią w szatni. To była bajka, sen.

Marzeniem Wozniacki jako dziewczynki było zostać numerem jeden. Po raz pierwszy stało się to w Pekinie w 2010 roku, gdy miała 20 lat, po tym jak pokonała mistrzynię Czech Petrę Kvitovą. Następnego dnia poszła na kort treningowy z ojcem, aby rozgrzać się przed meczem ćwierćfinałowym. „Mój tata powiedział: 'Ruszaj nogami'”, wspomina. „A ja na to: 'Jestem numerem jeden na świecie i nic się nie zmieniło?'. A on na to, 'Czego się spodziewałaś? „

Nie mogła przyznać, że presja była dla niej ciężka. „Nigdy nie można pokazać bezbronności; nigdy nie można powiedzieć: 'Nie czuję się dobrze'. ” Więc przełknęła to. Uwaga poświęcona jej, zwłaszcza w Danii, była nieustanna. „Każdego dnia dostaję pytania: Jesteś numerem jeden, ale nigdy nie wygrałaś Wielkiego Szlema. Czy uważasz, że na to zasługujesz?” Co miała powiedzieć? Co miała myśleć? „Naprawdę szybko awansowałam w rankingach” – mówi. „Zaczęłam więc zadawać sobie pytanie: Czy jestem wystarczająco dobra? Czy to szczęście?”

Trzymała się tego numeru jeden, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu. Ale krytyka nie ustępowała i w końcu, po serii kontuzji, zrezygnowała z miejsca w rankingu. Wypadła z pierwszej dziesiątki i nie miała większego znaczenia w turniejach wielkoszlemowych. Przez pewien czas była bardziej znana z pojawienia się w wydaniu kostiumów kąpielowych Sports Illustrated niż z wyników na korcie. Jej życie stało się pożywką dla tabloidów. Pod koniec 2013 roku zaręczyła się z golfistą Rorym McIlroyem, który następnie zerwał z nią po rozesłaniu zaproszeń ślubnych. To był bolesny czas.

Ale ona to odwróciła – swój tenis, swoje szczęście, swoje życie. Poznała Lee na kolacji w Miami zorganizowanej przez wspólnego znajomego i pozostali w kontakcie. W końcu zaczęli się spotykać. Stała się stałym bywalcem na jego meczach, przyłączając się do grupowych okrzyków radości, przybijając piątki. (Z drugiej strony, w jej loży „to jak operacja wojskowa”, żartuje Lee. „Nawet nie sprawdzam telefonu”)

Zrozumiał jej determinację, jej logiczny sposób myślenia o wyborach, jej zapał. Rozumiał też dziwność osiągania swoich marzeń – mistrzostwa NBA – i wciąż pragnienia czegoś więcej. „Myślałem, że jak dostanę ten wielki kontrakt, to wszystkie moje problemy znikną” – mówi. Ale oczywiście świat nie działa w ten sposób.

Na początku Lee wyobrażał sobie, że może mieć coś do powiedzenia także na temat jej tenisa (dorastał grając). „Naprawdę myślałem, że mam coś do zaoferowania w kwestii strategii” – żartuje. Zagrali raz, żeby mogła go postawić na nogi. Obecnie on sam zajmuje się lekcjami i wie, że ma być po prostu lojalny i wspierający – przychodzić na każdy mecz, na który może, łapać te, na które nie może online. Poza kortem, jednak, ona nauczyła się od niego: nauczyła się wycofać, nie trzymać się tak mocno swoich oczekiwań, pozwolić, aby rzeczy działy się tak, jak się dzieją. Zwłaszcza gdy była kontuzjowana, przypominał jej, że nie powinna się karać. Miała prawo być dumna z tego, co osiągnęła.

Zaczyna się robić późno. Stoły w Grillu się odwracają. Opowiadają sobie nawzajem historie, gdy gwar poobiedniego tłumu staje się nieco głośniejszy. Był na przykład czas, gdy Lee – starając się bardziej interesować modą – kupił za 800 dolarów T-shirt, który Wozniacki nieświadomie wrzucił do prania. „On na to: 'Nigdy nie możemy tego wyprać! Nie będzie pasować!”. Pomyślałam, że to było zabawne. Myślę, że on uważał to za trochę mniej zabawne niż ja” – mówi. Rozmawiają o jego nauce polskiego, ojczystego języka Wozniacki, aby zbliżyć się do jej rodziny.

Rozmawiają o ślubie. Wyobrażają sobie przeprowadzkę, by być bliżej rodziny Wozniacki w Europie. Rozmawiają o tym, jak proste jest ich życie, w pewnym sensie, pomimo wszystkich części i ludzi poruszających się wokół nich – jak lubią chodzić do kina, lub pozostać w domu i oglądać telewizję, lub ćwiczyć rano i złapać śniadanie razem w restauracji.

Jak tłum kolacji wychodzi, ton pokoju się zmienia. Pojawiają się oznaki niepewności. Od miesięcy Wozniacki czuje się wyczerpana i obolała. Rano, po meczu w Montrealu, obudziła się i odkryła, że nie może podnieść rąk, aby przeczesać włosy lub umyć zęby. Bolały ją kolana, miała spuchnięte dłonie. „Lekarze powiedzieli: 'Nic ci nie jest'”, opowiada później. „Powiedziałam sobie, że wiem, że nic mi nie jest”. W końcu, seria badań krwi wykonanych w okolicach czasu U.S. Open potwierdziła reumatoidalne zapalenie stawów. Minie kilka miesięcy, zanim poczuje się komfortowo ogłaszając to publicznie. „Dla mnie ważne było, by wiedzieć, że mogę sobie z tym poradzić, że nadal mogę być świetnym sportowcem” – mówi. To był szok. „Myślisz, że jesteś najzdrowszy i najsilniejszy, i nie myślisz, że coś takiego może cię dopaść” – mówi. „To nie dyskryminuje. Nie ma znaczenia, czy jesteś młody, stary, zdrowy, czy nie”. Mimo to, jest młoda, zdrowa i silna. Jest zdeterminowana, aby patrzeć w przyszłość i myśleć pozytywnie.

I on też. Jest tyle rzeczy, na które można czekać, po tym wszystkim – po koszykówce, po tenisie, kiedy światło reflektorów jest wyłączone, kiedy jedynymi ludźmi oglądającymi ich są oni sami. „Niezależnie od tego, czy będzie to za piętnaście minut, czy za piętnaście lat, cokolwiek postanowi – wszystko, co jej powiedziałem, to 'Wspieram cię'”, mówi Lee. „To tylko kwestia zrobienia tego na swoich warunkach.”

W tej historii:
Sitting Editor: Phyllis Posnick.
Włosy: Thom Priano dla R+Co haircare; Makijaż: Fara Homidi.
Kolekcjonerka: Christy Rilling Studio.