Jadłyśmy śniadanie, kiedy z radością oznajmiłam mojej 8-letniej córce, że piszę artykuł o Kumon dla D Magazine. Jak zwykle, zostałam zaskoczona: „Nie możesz. Mamo,” powiedziała. łzy płynące do jej miski z płatkami śniadaniowymi! „Jeśli ludzie dowiedzą się o Kumon, nie będę już najmądrzejszym dzieckiem z matematyki. Nienawidzę być pisarzem. Cofnij się o jakieś dwa tygodnie. Grzebię w szafce w jadalni. Za kilkoma zapomnianymi talerzami dokonuję odkrycia1. Przez nieznany okres czasu, ta córka zbierała duże papierowe waciki, wszystkie dawne arkusze matematyczne Kumon. Jest ich chyba z kilkadziesiąt. Kiedy się z nią konfrontuję, nie okazuje skruchy. Zamiast przeprosić czy choćby usprawiedliwić się, mówi: „Nie jestem wolną osobą. Nie jestem wolną osobą, bo muszę chodzić na Kumon.”
Miłosna i nienawistna relacja mojej córki z Kumonem, japońskim programem matematycznym i czytelniczym, nie jest niczym niezwykłym. Podejrzewam, że nie jest niczym niezwykłym. W ostrym kontraście do większości współczesnej edukacji, Kumon nie ukrywa faktu, że jest to praca. W Dallas-Fort Worth 2,164 dzieci jest obecnie zapisanych do Kumon. Przez sześć dni w tygodniu, w każdym tygodniu roku, dzieci te przerabiają od trzech do 10 stron arkuszy z matematyki lub czytania (lub obu). Praca jest celowo powtarzana i odmierzany jest czas. Kumon nie jest z żadnej definicji „zabawą”; nie oferuje żadnych edukacyjnych dzwonków i gwizdków, żadnych bezpośrednich instrukcji, ani żadnego poczucia zadowolenia z korepetytora wartego 25-50 dolarów. Mimo to, dzieci kochają Kumon, i to z ważnego powodu: to działa. Jak wynika z rozmów z dziesiątkami lokalnych rodzin, dzieci, które trzymają się Kumon, niezwykle dojrzale rozumieją, że to naprawdę im pomaga. Wiele z dzieci, które bez wysiłku pracują kilka lat przed poziomem klasy, rozumieją jego wartość tak dobrze, że najchętniej zachowałyby go w tajemnicy.
Chociaż jest on tutaj stosunkowo nieodkryty. Kumon twierdzi, że jest największym programem pozaszkolnym na świecie, z 2,5 milionami uczniów obecnie zapisanych. Rozpoczął się w 1954 roku, kiedy japoński nauczyciel liceum Toru Kumon postanowił pomóc swojemu synowi z drugiej klasy w nauce matematyki. Jego syn miał problemy, więc Kumon stworzył serię arkuszy, które dzieliły proces matematyczny na tak łatwe do opanowania jednostki, że jego syn był w stanie wykonać większość pracy samodzielnie. Technika „samodzielnej nauki1”, którą Kumon uważał za ważną dla budowania samodzielności i pewności siebie dziecka. Każdego dnia siedmioletni Takeshi rozwiązywał kilka małych kartek z zadaniami matematycznymi, mierząc przy tym czas. Jeśli miał trudności ze zrozumieniem nowej koncepcji, ojciec wyjaśniał mu ją, a następnie wycofywał się. Do szóstej klasy, w zasadzie samodzielnie, Takeshi opanował rachunek całkowy i różniczkowy – po prostu spędzając około 20-30 minut dziennie nad arkuszami ojca.
Mistrzostwo jest kluczową zasadą w Kumon. „Większość amerykańskich uczniów to matematyczni dyletanci” – mówi Amanda Jordan, która kieruje regionem Kumon w Północnym Teksasie. „Przez 21 lat uczyłam w lokalnym systemie szkół publicznych i widziałam wiele niepowodzeń. Większość dzieci potrafiła przebrnąć przez matematykę w piątej klasie, nie opanowując podstaw. Kiedy trafiały do szóstej lub siódmej klasy – zwłaszcza z wprowadzeniem ułamków – trafiały na mur.”
Jordan, szukając czegoś nowego, zaintrygował się programem Kumon i zaczął go uczyć. W Dallas-Fort Worth jest obecnie 23 nauczycieli, każdy z własnym centrum – w kościołach, domach kultury, biurach i szkołach. Nauczyciele są profesjonalnymi pedagogami lub rodzicami uczniów Kumon, którzy stali się „wierzącymi”. Podczas gdy każda nowa metoda nauczania powinna być słusznie traktowana sceptycznie, trudno jest znaleźć wadę w Kumon. Po pierwsze, metoda Kumon nie jest niczym nowym; w matematyce mówimy o arkuszach, wyrafinowanej wersji „szalonych minut” lub „dzwonków” tak często używanych w klasach podstawowych. Kumon nie jest też tajemniczy ani specjalnie innowacyjny. Każdy uczeń jest oceniany, kiedy po raz pierwszy przystępuje do programu. Po tym, jak nauczyciel oceni poziom jego umiejętności, dziecko otrzymuje zestaw arkuszy ćwiczeń, które są celowo łatwe. Marka, który rozpoczął program Kumon w szóstej klasie i „znienawidził go”, powiedział, że wypełnianie arkuszy z prostym jednocyfrowym dodawaniem było dla niego bezcelowe). Jednak u podstaw metody Kumon leży pewność siebie ucznia, dlatego arkusze zaczynają się w miejscu, w którym uczeń ma praktycznie gwarancję, że osiągnie 100% dokładności w szybkim tempie. Kiedy uczeń wypełni serię arkuszy, zostaje poddany testowi. Jeśli uczeń uzyska doskonały lub prawie doskonały wynik w określonym czasie, przechodzi do następnego poziomu. Jeśli uczeń jest zbyt wolny lub popełnia błędy, lub jeśli nauczyciel zauważy wahanie w procesie – zatrzymany ołówek, trochę marzycielstwa lub niepokoju – uczeń powtarza pracę, aż w pełni, komfortowo opanuje koncepcję.
Jakkolwiek powtarzanie może być „bor-ring”, ciągła praktyka służy wielkiemu celowi, zwłaszcza dla uczniów z trudnościami w nauce. Arkusze Kumon, które są mini-testem prawie każdego dnia w roku, szybko stają się znajome i niezagrażające. Jeśli uczeń wydaje się być zestresowany nauką nowej koncepcji – na przykład dodawania ułamków – nauczyciel wycofuje się z materiału do czasu, aż uczeń poradzi sobie z nim w sposób komfortowy. Kiedy uczeń opanuje już nową koncepcję, powtarza ją tygodniami, aż poczuje się pewny siebie i zrelaksowany, co jest luksusem dla dzieci mających trudności w nauce.
Zwykły uczeń – w wieku od 4 do 18 lat – uczęszcza do Centrum Kumon dwa razy w tygodniu. Wchodzi do środka, witając się jedynie miłym powitaniem, i wyjmuje swoją pracę z teczki. Po zanotowaniu godziny zaczyna pracę. W centrum Kumon w każdej chwili może być nawet 40 uczniów siedzących przy stolikach i pracujących. Ołówki przesuwają się płynnie po kartce. Mimika twarzy jest zrelaksowana. Nogi nie drgają. Jedynym dźwiękiem jest oderwanie arkuszy od lekkiego kleju, który je wiąże. Kiedy uczeń kończy pracę, odnotowuje czas i oddaje swoją pracę nauczycielowi, który ją ocenia. Na podstawie obserwacji nauczyciela i wyników pracy ucznia, nauczyciel układa serię arkuszy do uzupełnienia każdego dnia, aż do ponownego spotkania. Spotkanie na miejscu trwa około 30 minut. Wsparcie jest ciche i godne, nikt nie dostaje naklejki ani lizaka.
„Widziałam, jak uczniowie na wszystkich poziomach cieszą się sukcesem z Kumonem” – mówi Bernadette Lin, która prowadzi jeden z największych ośrodków w północnym Dallas, z około 200 uczniami. „Mamy dzieci, które mają problemy z nauką, przeciętnych uczniów oraz dzieci zdolne i utalentowane, które uczęszczają do Kumon. W wielu ośrodkach mamy nawet dzieci poważnie upośledzone fizycznie i umysłowo, które odnoszą sukcesy w tym programie. Ponieważ tworzymy zindywidualizowane plany, każde dziecko rozwija się w swoim własnym tempie”. „Kiedy dziecko jest już w naszym programie i pracuje nad nim każdego dnia, rozwija niesamowitą zdolność koncentracji”. Kumon, który wymaga całkowitego zaangażowania umysłowego, może być antidotum na umysłową bierność wyhodowaną przez inne japońskie importy, takie jak telewizory z dużym ekranem i Pokémon.
Celem Kumon nie jest stworzenie małych AI Einsteinów i Billy’ego Gatesa, choć dziecko, które zaczyna wcześnie i rygorystycznie pracuje w programie matematycznym, może zajmować się algebrą do piątej lub szóstej klasy. Zamiast tego, wykorzystując elastyczny, ale wysoce skalibrowany system nauczania, Kumon stara się rozwijać niezależność, pewność siebie i koncentrację umysłową. Dzieci, które biorą udział w programie nauczania matematyki popełniają mniej „nieostrożnych błędów” i często nie muszą sprawdzać swoich prac dwukrotnie, ponieważ są tak skoncentrowane i dobrze wyszkolone w podstawach obliczeń umysłowych. Program czytania jest poświęcony nauczeniu dziecka czytania, analizowania i rozumienia na głębokim poziomie. Ale prawdziwy geniusz systemu Kumon polega na stopniowych krokach, które jego japońscy twórcy opracowali, aby umożliwić dziecku samodzielne uczenie się matematyki i czytania (w języku angielskim, nie mniej), wszystko poprzez zwykłą interakcję z arkuszami kalkulacyjnymi.
W ten sposób Kumon jest antytezą samouczka. Z jednej strony, jest bardziej przystępne. Uczniowie spotykają się ze swoimi nauczycielami dwa razy w tygodniu i są dostarczane codziennie arkusze przez cały miesiąc. Koszt wynosi od 75 do 100 dolarów miesięcznie, w zależności od nauczyciela i przedmiotów. Ale jest jeszcze jedna zasadnicza różnica: W Kumon nie chodzi o nauczyciela. Chodzi o samodzielnego ucznia i jego arkusze, przy wsparciu nauczyciela i, w jeszcze większym stopniu, rodziców. (Wielka uwaga do rodziców; Twoją rolą jest nie tylko zapewnienie wsparcia i zachęty, ale faktycznie poprawiać arkusze na co dzień,)
Oczywiście, są minusy: Kumon nie jest szybkim rozwiązaniem. Uczeń, który zaczyna „późno” – po czwartej lub piątej klasie – zauważy, że potrzeba miesięcy, może nawet dłużej, aby pracować do poziomu klasy. Większość uczniów porzucających Kumon to uczniowie, którzy rozpoczynają program w starszym wieku i przybywają z opóźnieniami i frustracjami już na miejscu. Jeśli uczeń jest gotowy do zaangażowania się, późno przybyły do Kumon może odnieść sukces, ale tak jak uczeń z St. Mark’s, będzie musiał zaakceptować wiele „łatwych” arkuszy i wkupić się w założenie, że w jego najlepszym interesie jest zacząć od początku. (Student SMU, który nie radził sobie z algebrą – i nie opanował mnożenia – udał się po pomoc do Kumon i spędził rok na ponownej nauce podstaw ze szczególnym naciskiem na ułamki. Chociaż nigdy nie stał się czarodziejem matematyki, on zdał algebrę.)
Cierpliwość jest nagradzana. Jedna matka w Northwest Dallas powiedział, że jej córka była o rzucić Kumon po pracy systemu przez dwa lata bez namacalnej poprawy. „Zaczęła się walka o władzę, by zmusić ją do wykonywania pracy i już mieliśmy się poddać. Ale postanowiliśmy dać jej jeszcze kilka miesięcy. Nagle wszystko się wyjaśniło. Przyspieszyła, a teraz pracuje powyżej poziomu klasy i. co najlepsze, jest szczęśliwa.”
Dla dzieci, które mają nadkomplet dzieci, które mają projekty domowe, mecze, wizyty u ortodonty i recitale, aby zapalić w ich harmonogramach. przywołanie dyscypliny do pracy 20 do 30 minut dziennie na arkuszach Kumon jest prawdziwym wyzwaniem. A żeby Kumon działał, musi być wykonywany zgodnie z przepisami: w wyznaczonym czasie i codziennie. Studenci, którzy przeskakują przez dwa lub trzy dni pracy na jednym posiedzeniu, nie robią postępów.
Nasza rodzina miała mieszane doświadczenia. Kiedy zaczęliśmy naukę w Kumon. Zapisałem trzy z moich córek; w tym czasie dzieci były w siódmej klasie, czwartej klasie i przedszkolu. Tylko najmłodsza, obecnie w drugiej klasie, jest nadal zapisana i ma ambiwalentny stosunek do Kumon.
Czyżby?
W trakcie pisania tego artykułu. 1 powiedział jej, że Kumon oferuje program czytania (brała tylko matematykę w wapnie), a jej oczy stały się szerokie. „Dlaczego mi nie powiedziałeś? Muszę uczyć się czytać. Kiedy mogę zacząć? „
Co ja wiem?
Może Kumon jest zabawne.