Postacie komiczne były częścią opery do początku XVIII w, kiedy to opera buffa zaczęła wyłaniać się jako osobny gatunek, którego wczesnym prekursorem była komedia operowa Il Trespolo tutore, autorstwa Alessandro Stradelli, w 1679 roku. Opera buffa rozwijała się równolegle do opery seria i powstała w reakcji na tzw. pierwszą reformę Apostola Zeno i Pietro Metastasia. Była ona, po części, przeznaczona jako gatunek, do którego zwykły człowiek mógł się łatwiej odnieść. Podczas gdy opera seria była rozrywką, która była przeznaczona dla królów i szlachty i przedstawiała ich, opera buffa była przeznaczona dla zwykłych ludzi i przedstawiała ich problemy. Unikano wysokiego języka na rzecz dialogów, do których klasa niższa mogłaby się odnieść, często w lokalnym dialekcie, a postacie pierwszoplanowe często wywodziły się z włoskiej commedii dell’arte.
W początkach XVIII wieku opery komiczne często pojawiały się jako krótkie, jednoaktowe interludia znane jako intermezzi, które były wykonywane pomiędzy aktami opery seria. Istniały jednak również samodzielne komedie operowe. La serva padrona (1733) Giovanniego Battisty Pergolesiego (1710-1736), jest jedynym intermezzo wykonywanym do dziś z regularnością i stanowi doskonały przykład tego stylu. Lo frate 'nnamorato (1732) i Il Flaminio (1735), również autorstwa Pergolesiego, są przykładami trzyaktowej commedia per musica.
Oprócz Pergolesiego pierwszymi ważnymi kompozytorami opery buffa byli Alessandro Scarlatti (Il trionfo dell’onore, 1718), Nicola Logroscino (Il governatore, 1747) i Baldassare Galuppi (Il filosofo di campagna, 1754), wszyscy z siedzibą w Neapolu lub Wenecji. Ich twórczość została następnie wznowiona i rozszerzona przez Niccolò Piccinni (La Cecchina, 1760), Giovanni Paisiello (Nina, 1789) i Domenico Cimarosa (Il matrimonio segreto, 1792). Gatunek podupadł w połowie XIX wieku, mimo wystawienia Falstaffa Giuseppe Verdiego w 1893 roku.
Ważność opery buffa zmalała w okresie romantyzmu. Formy były tu swobodniejsze i mniej rozbudowane niż w gatunku poważnym, a numery setowe łączył recitativo secco, wyjątek stanowił Don Pasquale Donizettiego z 1843 roku. U Rossiniego dochodzi do standardowego podziału na cztery postacie: primadonna soubrette (sopran lub mezzo); lekki, amoralny tenor; basso cantante lub baryton zdolny do lirycznej, najczęściej ironicznej ekspresji; oraz basso buffo, którego umiejętności wokalne, ograniczające się w dużej mierze do czystej artykulacji i zdolności do „patteringu”, muszą również objąć baryton na potrzeby komicznych duetów.
Rodzaj komedii mógł być różny, a rozpiętość była ogromna: od Cyrulika sewilskiego Rossiniego z 1816 roku, który był czysto komediowy, do Wesela Figara Mozarta z 1786 roku, które dodawało dramatyzmu i patosu. Innym przykładem romantycznej opery buffa jest L’elisir d’amore Donizettiego z 1832 roku.