Okres romantyzmu przypada na koniec XVIII i początek XIX w, obejmujący szereg kierunków rozwoju w sztuce, literaturze, muzyce i filozofii (Forward, 2014). Jeśli chodzi o literaturę, dotyczył tematów, poetów i wielu innych. Najbardziej zauważalną cechą poezji epoki romantyzmu jest nowa rola indywidualnej myśli i osobistego uczucia. Uczucie zaczęło być szczególnie podkreślane i znajduje się w większości romantycznych definicji poezji (ENCYCLOPÆDIA BRITANNICA). W okresie romantyzmu w społeczeństwie zaszły istotne zmiany, ponieważ niezadowoleni intelektualiści i artyści rzucili wyzwanie establishmentowi. W Anglii w samym centrum tych przemian znajdowali się pisarze romantyczni. Inspirowało ich pragnienie wolności i potępiali wyzysk biednych ludzi. Położono nacisk na znaczenie jednostki; przekonanie, że ludzie powinni podążać za ideałami, a nie za narzuconymi konwencjami i zasadami (Forward, 2014).
William Wordsworth jest jednym z założycieli ruchu romantycznego w literaturze angielskiej. Wordsworth i Coleridge stworzyli początek angielskiego ruchu romantycznego. Lyrical Ballads (1798, 1800) i The Tables Turned to wiersze romantycznego poety Williama Wordswortha. Grupowanie tak zwanych poetów jeziora (Wordsworth, Coleridge i Southey) wraz ze Scottem, Byronem, Keatsem i Shelleyem jako poetów romantycznych jest późnowiktoriańskie, dopiero od połowy lat osiemdziesiątych XIX wieku. – Do drugiego pokolenia poetów romantycznych należeli John Keats, Percy Bysshe Shelley i George Gordon, Lord Byron. Inni powieściopisarze z tego okresu byli Maria Edgeworth, Edward Bulwer-Lytton i Thomas Love Peacock, ten ostatni znany ze swoich ekscentrycznych powieści satyrycznych romantyków. W literaturze brytyjskiej, okres romantyzmu ma pewne cechy i tematy, zwane również podstawowe cechy, i te cechy zostaną pokazane w tym eseju. Cechy w ogóle są:
Rewolucja
W tym czasie, były gwałtowne rebelie w części Europy i Nowego Świata. Dotknęło to również Wielką Brytanię, a wraz z tym wpłynęło na literaturę brytyjską. William Blake, William Wordsworth, Samuel Taylor Coleridge, George Gordon, 6. Lord Byron, Percy Bysshe Shelley i John Keats mieli poczucie, że zostali „wybrani”, aby przeprowadzić innych przez okres zmian (Forward, 2014).
Wyobraźnia
Pisarze uważali, że są postaciami, które mogą interpretować rzeczywistość. Romantycy przedstawiali uzdrawiającą moc twórczego umysłu. Ich dary wynalazcze mogły oświecić i zmienić świat w zrozumiałą wizję (Forward, 2014). Inną kluczową cechą pisarstwa romantycznego było przejście od mimetycznych, czyli naśladowczych, podejrzeń okresu neoklasycznego do nowego nacisku na wyobraźnię. Coleridge uważał wyobraźnię za najwyższą cechę poetycką, na wpół boską siłę twórczą, która czyniła poetę istotą boską (ENCYCLOPÆDIA BRITANNICA).
Zepchnięci na margines i uciskani
Wordsworth próbował dać głos jednostkom, które generalnie byłyby minimalizowane i prześladowane przez społeczeństwo: wiejskiej biedocie, zwolnionym żołnierzom, „upadłym” kobietom, obłąkanym i dzieciom. Blake był radykalny w swoich poglądach politycznych, często poruszając w swoich wierszach kwestie społeczne i komunikując swoje obawy dotyczące monarchii i kościoła. Jego wiersz „Londyn” powoduje, że ludzie dostrzegają cierpienie kominiarzy, żołnierzy i prostytutek (Forward, 2014).
Dzieci, natura i wzniosłość
Romantycy uważali, że należy zacząć od początku na nowo, z dziecięcą perspektywą. Uważali, że dzieci są wyjątkowe, ponieważ są niewinne i nieskorumpowane. W „Mrozie o północy” Coleridge’a (1798) poeta wychwalał naturę jako „Wielkiego, uniwersalnego Nauczyciela!”. O wzniosłości, Shelley opisał swoją reakcję na oszałamiającą i przytłaczającą scenerię w wierszu 'Mont Blanc' (1816) (Forward, 2014).
Podsumowując, okres romantyzmu i romantycy kierowali ludźmi i ich dziełami sztuki z tymi tematami i cechami. Rewolucja i wydarzenia epoki ukształtowały myśli poetów, a oni pokazali to w swoich wierszach.
Cansu Yağsız