Powieść Miguela de Cervantesa El Ingenioso Hidalgo Don Quixote de la Mancha ( Pomysłowy dżentelmen Sir Quixote z La Manchy ), lub po prostu, w języku angielskim, Don Quixote, została opublikowana w dwóch częściach, w 1605 i 1615 roku. Pełne lub częściowe tłumaczenia pierwszej części Don Kichota pojawiły się w języku angielskim (oraz francuskim, włoskim i niemieckim) do roku 1612. Angielski przekład drugiej części ukazał się w 1620 roku.
Do 1644 roku Quixote był używany jako rzeczownik pospolity, to znaczy „osoba zainspirowana wzniosłymi i rycerskimi, ale niepraktycznymi ideałami”. Pochodny przymiotnik quixotic, odnoszący się zarówno do osób, jak i czynów, pojawia się w pierwszej połowie XVIII wieku. Quixotic zawsze był ambiwalentny w swoim znaczeniu, czy „ekstrawagancko rycerski lub romantyczny; wizjonerski lub niepraktyczny,” lub „impulsywny i często pochopnie nieprzewidywalny.”
Oryginalna XVII-wieczna pisownia, której użył Cervantes, to Quixote, w tamtym czasie wymawiana kiˈshoʊ-ti (francuski Quichotte i włoski Chisciotte nadal zachowują dźwięk sh-). W 1815 roku Real Academia Española (Królewska Akademia Hiszpańska) oficjalnie zmieniła pisownię słów z x na j, aby dopasować zmianę dźwięku sh- na współczesny kastylijski dźwięk x-, jak w przypadku Johanna Sebastiana Bacha (bɑx) lub szkockiej wymowy loch (lɒx).
Dla amerykańskiego ucha Don w Don Kichocie może się kojarzyć z imieniem mężczyzny, ale z pewnością nie jest tak w tym przypadku. W języku hiszpańskim don jest używany jako tytuł szacunku i jako rzeczownik pospolity oznaczający „dżentelmena”, najbardziej odpowiedni opis dla ikonicznego bohatera Cervantesa. Don, który ostatecznie wywodzi się od łacińskiego dominus „pan, władca”, jest również znany jako tytuł grzecznościowy głowy rodziny przestępczej lub syndykatu, zwłaszcza mafii (jak Don Corleone). Don wywołuje uprzejmość i szacunek również w Anglii, gdzie jest używany potocznie w Oxbridge dla szefa, kolegi lub opiekuna college’u.