R.E.M.

R.E.M., amerykańska grupa rockowa, kwintesencja rocka studenckiego lat 80-tych. Jej członkami byli: główny wokalista Michael Stipe (ur. 4 stycznia 1960, Decatur, Georgia, USA), gitarzysta Peter Buck (ur. 6 grudnia 1956, Berkeley, Kalifornia), basista Mike Mills (ur. 17 grudnia 1958, Orange, Kalifornia) i perkusista Bill Berry (ur. 31 lipca 1958, Duluth, Minnesota).

R.E.M., nazwany od stanu snu (rapid eye movement), powstał w 1980 roku w Athens w stanie Georgia, mieście uniwersyteckim położonym około 65 mil (105 km) na północny wschód od Atlanty, które było już znane na całym świecie ze swojej lokalnej sceny pop, kiedy R.E.M. wydał Chronic Town, swój debiutancki extended-play z 1982 roku. Stipe, ogarnięty obsesją na punkcie własnych pasji i nienawiści, był zaokrąglonym tenorem, który owijał niejasne słowa w dźwiękowo uspokajające kadencje, a Buck, z szerszym spojrzeniem na rocka, był gitarzystą, którego pociągała zabawa i pomysły; poznali się w sklepie płytowym, w którym Buck pracował, a Stipe robił zakupy. Ich zespół był bardziej melodyjny niż wcześniejsze grupy z Aten, takie jak Pylon, ale nigdy tak lekki jak B-52’s. R.E.M. odpowiadali tylko przed samymi sobą.

Ta cecha wyjaśnia niezrównany szacunek, jakim darzono ten romantyczny zespół – amerykański odpowiednik irlandzkich rockmanów U2 i brytyjskich grup rocka alternatywnego, takich jak The Smiths, zespołów również zainteresowanych rozciągnięciem gitarowej tradycji zespołu rockowego na coś nowo osobistego. Począwszy od zmieniającego się dźwiękowego gobelinu „Radio Free Europe” (wydanego po raz pierwszy w 1981 roku), R.E.M. czerpali z tak różnych wpływów jak Byrds, the Velvet Underground, Big Star, Patti Smith, the Rolling Stones i the New York Dolls, by zachwycić fanów albumami będącymi nieprzewidywalnymi mieszankami niemetalowego rocka i impresjonistycznego folku.

Szczególnie ambitny był album zespołu z 1985 roku, Fables of the Reconstruction, pełna napięcia mieszanka pomysłów R.E.M. na folk-rocka i Joe Boyda, amerykańskiego emigranta, który w latach 60. współpracował z brytyjskimi artystami, takimi jak Nick Drake i Fairport Convention. R.E.M. zaoferował również single takie jak „Fall on Me” i „The One I Love”, które poszerzyły grono odbiorców. Taktyka została zakończona w 1991 roku, kiedy to nagrodzony Grammy album Out of Time osiągnął numer jeden na brytyjskiej i amerykańskiej liście przebojów, a singiel „Losing My Religion” stał się ogromnym hitem i również zdobył Grammy.

R.E.M. nauczyli kolejne pokolenia amerykańskich rockmanów, jak być jednocześnie niejasnym i konkretnym; zestawiając sugestywne frazy, tworząc poetyckie kolaże, angażowali słuchaczy w tworzenie znaczenia swoich piosenek. Lata 90. grupa spędziła na tworzeniu balladowych albumów, takich jak Automatic for the People (1992) i bardziej awanturniczych, głośnych zbiorów, takich jak Monster (1994).

Wkrótce po wydaniu New Adventures in Hi-Fi w 1996 roku, perkusista Berry, który miał problemy zdrowotne, opuścił zespół. Wraz z jego odejściem R.E.M. ponownie odkrył swoje brzmienie na albumie Up (1998), pełnym eksperymentów dźwiękowych. Zespół kontynuował wspólne występy i nagrania w latach 2000 – wydając albumy Reveal (2001) i Around the Sun (2004) – ale również indywidualnie współpracował z innymi wykonawcami. W 2007 roku R.E.M. został przyjęty do Rock and Roll Hall of Fame i w tym samym roku wydał swój pierwszy album koncertowy, zatytułowany R.E.M. Live. Accelerate (2008), który ukazał się później i został świetnie przyjęty, kładł nacisk na gitary elektryczne i lśniący baryton Stipe’a, jednocześnie celując aluzyjnie w administrację prezydenta USA George’a W. Busha. R.E.M. wydawał się być niezadowolony z kursu, jaki obrała amerykańska polityka w ciągu czterech lat, odkąd zespół po raz ostatni nagrał album studyjny; jednak grupa musiała znaleźć ukojenie w swoim starym, podkręconym folk-rockowym brzmieniu, ponieważ nowa muzyka okazała się ikoniczna.

Accelerate był najlepiej sprzedającym się albumem R.E.M. od czasu New Adventures in Hi-Fi, a grupa wsparła go rozległą światową trasą koncertową. Zespół powrócił do studia by wydać Collapse into Now (2011), album, który łączył power pop, prosty rock i akustyczne ballady w jedną paletę dźwięków, zjednoczoną przez mistrzowską pracę gitary Bucka. We wrześniu 2011 roku, po ponad trzech dekadach w czołówce muzyki rockowej, członkowie R.E.M. ogłosili rozwiązanie zespołu.