Kim był Simón Bolívar?
Simón Bolívar był południowoamerykańskim żołnierzem, który odegrał kluczową rolę w rewolucjach kontynentu przeciwko hiszpańskiemu imperium. Urodzony w bogactwie, Bolívar został wysłany do Hiszpanii na edukację, wkrótce decydując się na zanurzenie się w sferze politycznej w Europie. Po inwazji Francji na Hiszpanię w 1808 roku, zaangażował się w ruch oporu i odegrał kluczową rolę w hiszpańsko-amerykańskiej walce o niepodległość. W 1825 r. na cześć inspirującego przywódcy, okrzykniętego przez wielu El Libertador (Wyzwoliciel), powstała „Republika Boliwii”.
Wczesne życie
Simón José Antonio de la Santísma Trinidad Bolívar y Palacios urodził się 24 lipca 1783 r. w Caracas, Nowa Granada (obecnie Wenezuela). Bolívar urodził się w zamożnej rodzinie, którzy wzięli swoje pieniądze z bogatych kopalni złota i miedzi, które posiadali w Wenezueli. Młody Bolívar przeniósł się do Hiszpanii w 1799 roku po śmierci swoich rodziców. W Hiszpanii, on kontynuował swoją edukację, rozpoczętą w Wenezueli z korepetytorami, i poślubił Maríę Teresę Rodríguez del Toro y Alaysa w 1802 roku. Kiedy młoda para wróciła do Wenezueli, aby odwiedzić w 1803 roku, jednak María Teresa zachorowała i zmarła na żółtą febrę.
Rewolucja
Po jej śmierci, Bólivar wrócił do Europy i dotrzymał towarzystwa Napoleonowi. Bolívar powrócił do Wenezueli w 1807 roku. Kiedy Napoleon mianował Józefa Bonaparte królem Hiszpanii i jej kolonii, do których należała Wenezuela, Bolívar przyłączył się do ruchu oporu. Grupa oporu z siedzibą w Caracas uzyskała niepodległość w 1810 roku, a Bolívar udał się do Wielkiej Brytanii na misję dyplomatyczną. Walka o kontrolę nad Caracas, Wenezueli i większości Ameryki Południowej kontynuowane z powrotem do domu.
W końcu, Bolívar wrócił do Wenezueli i rozpoczął kampanię, aby odzyskać kontrolę nad tym krajem od Hiszpanów. On i jego zwolennicy najechali Wenezuelę 14 maja 1813 roku; to oznaczało początek jego „Campaña Admirable” (Kampania Godna Podziwu), która doprowadziła do powstania Drugiej Republiki Wenezueli później w tym samym roku. Bolívar został okrzyknięty El Libertador (Wyzwoliciel), choć wojna domowa wkrótce wybuchła w republice, zmuszając go do ucieczki na Jamajkę i poszukiwania pomocy zagranicznej. Tam napisał swój słynny „List z Jamajki”, opisując swoją wizję południowoamerykańskiej republiki z parlamentarnym ustrojem wzorowanym na angielskim i dożywotnim prezydentem. Jego koncepcja bycia wodzem narodu, którego nie można odsunąć od władzy, została ostro skrytykowana przez innych przywódców i intelektualistów.
Zyskując poparcie Haiti, Bolívar powrócił na swój rodzinny kontynent i zaangażował się w szereg bitew wojskowych, w końcu był w stanie objąć kilka terytoriów. W 1821 roku powstała Wielka Kolumbia, pod przywództwem Bolívara. Federacja ta obejmowała większość terenów dzisiejszej Wenezueli, Kolumbii, Panamy i Ekwadoru. Dalsze manewry widział go nazwie dyktatora Peru w 1824 roku, a następnie utworzenia Boliwii w 1825.
Osiągnięcia
Bolívar udało się zjednoczyć większość Ameryki Południowej w federacji wolne od hiszpańskiej kontroli, ale rząd był kruchy. Pomimo jego pragnienia stworzenia unii państw podobnych do tych, które stworzyły Stany Zjednoczone Ameryki, Bolívar napotkał opozycję ze strony wewnętrznych frakcji w całej ogromnej Gran Kolumbii, z naciskiem na tworzenie pojedynczych narodów. Jako środek tymczasowy, Bolívar ogłosił się dyktatorem w 1828 roku, choć we wrześniu tego samego roku uniknął zamachu z pomocą swojej kochanki i kolegi rewolucjonisty Manueli Sáenz. On zrezygnował z tego stanowiska w 1830 roku i uczynił plany do żeglowania na wygnanie w Europie.
Śmierć i dziedzictwo
Na 17 grudnia 1830, jednak, Simón Bolívar zmarł w Santa Marta, Kolumbia, po walce z co może być tuberkulozą.
.