Suwerenność konsumenta została po raz pierwszy zdefiniowana przez Williama Harolda Hutta w następujący sposób:
Konsument jest suwerenny, gdy w swojej roli obywatela nie przekazał instytucjom politycznym do autorytarnego wykorzystania władzy, którą może sprawować społecznie poprzez swoją moc żądania (lub powstrzymania się od żądania).
Podwójne użycie słowa „władza” w tej definicji daje do zrozumienia, że władza konsumentów była najważniejszym tematem w całej koncepcji. Hutt później przeformułował definicję w podobnym sensie:
…władza kontrolna sprawowana przez wolne jednostki, w wyborze między celami, nad opiekunami zasobów społeczności, gdy zasoby, dzięki którym te cele mogą być obsługiwane, są rzadkie.
PrzykładyEdit
Czasami firma upada, ponieważ nie jest w stanie zapewnić produktów niezbędnych do uszczęśliwienia konsumentów.
- Blockbuster ostatecznie upadł, ponieważ konsumenci zaczęli dostosowywać się do wygodniejszych alternatyw, takich jak Netflix, Redbox i wideo na żądanie. Blockbuster nadal wynajmować DVD i kasety VHS w tradycyjnych sklepach i były powolne, aby zmodernizować, powodując Blockbuster stracić pieniądze i ostatecznie zbankrutować.
- Dell, niegdyś największy producent komputerów, upadł, gdy urządzenia mobilne zaczęły wypierać komputery PC, tanie azjatyckie maszyny zmniejszyły rentowność, a duzi klienci zaczęli wymagać kompleksowej obsługi oprócz sprzętu.
- Kodak jest przykładem tego, jak firma może upaść, ponieważ nie spełnia potrzeb konsumentów. Kiedy inne firmy (takie jak Nikon i Canon) zaczął podejmowania aparatów, które podjęły cyfrowe zdjęcia w przeciwieństwie do aparatów filmowych z Kodaka, konsumenci przełączone do tych firm i ostatecznie, Eastman Kodak poszedł pod.
Suwerenność konsumencka miała pozytywny i negatywny wpływ na społeczeństwo, ponieważ pomogła firmom zwiększyć ich zyski i wartość rynkową, ale także doprowadziła do zamknięcia różnych firm, które nie mogły zapewnić konsumentom towarów, których żądali.
OriginsEdit
Pomysł o prymacie konsumpcji nad produkcją został po raz pierwszy ogłoszony przez Adama Smitha w 1776 roku:
Konsumpcja jest jedynym celem i zadaniem wszelkiej produkcji; a interes producenta powinien być uwzględniony tylko w takim stopniu, w jakim może to być konieczne dla promowania interesu konsumenta.
Termin „suwerenność konsumenta” został po raz pierwszy ukuty przez Williama Harolda Hutta w jego książce Economists and the Public: A Study of Competition and Opinion (1936). However, Hutt himself was always cautious of claiming credit for the term:
I am not sure whether I coined the term myself. Literatura marketingowa zawiera zwroty takie jak „klient ma zawsze rację” i powiedziano mi, że przysłowiowe wyrażenie w języku wysokoniderlandzkim brzmi „De klant is koning” (klient jest królem). Po raz pierwszy użyłem tego terminu w jego obecnym znaczeniu w nieopublikowanym artykule, który rozpowszechniłem w 1931 roku. Po raz pierwszy ukazał się on drukiem, jak sądzę, w artykule, który opublikowałem w marcu 1934 roku. W 1935 roku dr W. Röpke użył sformułowania „demokracja konsumentów”, a w tym samym roku profesor F.A. Hayek użył sformułowania „suwerenność konsumenta” w nagłówku rozdziału w Collectivist Economic Planning. Od tego czasu termin ten wydaje się być dość szeroko stosowany.
Chociaż Hutt nie miał zamiaru tworzyć żadnej teorii opartej na tej koncepcji, to jednak niektórzy ekonomiści twierdzą, że suwerenność konsumenta nie obowiązuje w niektórych przypadkach, np. w opiece zdrowotnej.
Gdy termin ten został użyty po raz pierwszy przez Hutta, pisano o nim jako o „suwerenności konsumentów”. W recenzji książki autorstwa Jacoba Vinera, użył go jako „suwerenność konsumenta”. Później termin „suwerenność konsumenta” stał się powszechnie używany.
Konsumenci kontra dostawcyEdit
Dla suwerenności konsumenta bardzo ważne jest, jak rozumiani są konsumenci i ich popyt. W tej koncepcji każdy jest konsumentem i ma swoje zapotrzebowanie nie tylko na produkty, takie jak żywność, czy towary, takie jak ropa naftowa czy gaz, ale także na czynniki produkcji, takie jak czas i wszystkie inne możliwe rzeczy. Kiedy pracownik chce mieć więcej czasu wolnego, jego zapotrzebowanie na czas wolny jest konfrontowane z zapotrzebowaniem społeczeństwa na jego pracę. Dopiero gdy robotnik przebije ofertę społeczeństwa na swój czas wolny, może go konsumować według własnego uznania. Według Hutta, słabe zrozumienie konsumentów i ich popytu doprowadziło do niektórych z wczesnych krytyk tej koncepcji:
Wydaje mi się, że jedno podstawowe nieporozumienie jest głównie odpowiedzialne za wszystkie krytyki profesora Frasera. Mówi on, że „doktryna suwerenności konsumentów zakłada, być może nawet pociąga za sobą, że preferencje po stronie popytu są zasadniczo i z zasady ważniejsze niż te po stronie podaży”. Ale wszystko, co zrobiłem, to doprowadzenie do tego, by pojęcie to odpowiadało rozróżnieniu między celami a środkami. Tak jak użyłem tego terminu, obejmuje on wyrażanie wszystkich ludzkich preferencji w odniesieniu do celów, o ile te cele są konfrontowane z ograniczonymi środkami. Gdy poszukuje się celów, mamy do czynienia z popytem; gdy wybiera się środki, mamy do czynienia z aspektem podaży – przedsiębiorczością.
Jak opisał to również Hutt, koncepcja ta nie zaniedbuje zatem dostawców:
Nie wiąże się to z żadnym „zaskakującym zaniedbaniem”, jak to określa profesor Fraser, „strony producentów”. Każdy właściciel zasobów (w tym własnych sił fizycznych) może być postrzegany jako licytujący się, wraz z pozostałymi konsumentami, o usługi swoich zasobów. Możemy go uważać za normalnie oferującego część tych usług na wymianę, rzeczywistą lub przewidywaną licytację jako całość. Jest on, że tak powiem, przebijany o takie usługi przez innych konsumentów.
KrytykaEdit
Koncepcja ta była krytykowana od czasu opublikowania jej w Economists and the Public: A Study of Competition and Opinion (1936), często istotą było rozumienie koncepcji, w której Hutt nie zdołał uszanować symetrii między wolnością popytu i wolnością podaży. Chociaż Huttowi można przypisać winę za niezrozumienie krytyków, to jednak nie dostrzegli oni sensu koncepcji:
Rozpoznając, że w niektórych sytuacjach producent może wybrać mniej opłacalną działalność, którą ów producent uważa za bardziej osobiście satysfakcjonującą, Hutt zdefiniował taką decyzję jako decyzję dotyczącą konsumpcji, a nie produkcji. W ten sposób próbował wymusić, aby rozróżnienie między konsumpcją a produkcją przebiegało dokładnie równolegle do rozróżnienia między celami a środkami.
Wysiłek, aby rozróżnienie między konsumpcją a produkcją było równoległe do rozróżnienia między celami a środkami, był postrzegany przez niektórych ekonomistów jako niefortunne ćwiczenie z zakresu gry słów.
Nawet jeśli konsumenci są traktowani tradycyjnie, są oni w dużej mierze suwerenni przy założeniu, że w roli producentów ludzie maksymalizują swoje dochody. Hipoteza ta została omówiona przez ekonomistów często i jest również adresowana jako suwerenność konsumenta.
Ten element wspiera społeczeństwo, ponieważ konsumenci mają moc decydowania o tym, jak sklep będzie funkcjonować i iść w górę lub w dół w sprzedaży, po prostu kupując rzeczy, decydują, jakie towary są produkowane i jak to będzie sprzedawać, a jeśli przynosi konsumentów z powrotem na rynek i jeśli nowi konsumenci będą odwiedzać. Przynosi to również konkurencję pomiędzy innymi rynkami, ponieważ inne rynki mogą potrzebować zmienić cenę swoich towarów, aby sprowadzić konsumentów z powrotem.
Powiązane koncepcjeEdit
- Głosowanie dolarowe to wpływ wyboru konsumenta na działania producentów poprzez przepływ płatności konsumentów do producentów za ich towary i usługi.
- Etyczny konsumpcjonizm to proces, w którym konsumenci świadomie starają się wpływać na proces produkcji zgodnie z ich wartościami moralnymi, na przykład preferując etycznych producentów lub bojkotując nieetycznych.
- Teoria zależności od zasobów to teoria, że produkcja zależy od zasobów dostępnych w środowisku, a nie tylko od popytu konsumentów.