Operacja (otwarta lub wewnątrznaczyniowa) jest ostatecznym sposobem leczenia tętniaka aorty. Leczenie medyczne jest zwykle zarezerwowane dla mniejszych tętniaków lub dla starszych, słabych pacjentów, u których ryzyko naprawy chirurgicznej przewyższa ryzyko leczenia nieoperacyjnego (sama obserwacja).
Leczenie medyczneEdit
Leczenie medyczne tętniaków aorty obejmuje ścisłą kontrolę ciśnienia krwi. Nie leczy to tętniaka aorty per se, ale kontrola nadciśnienia w ramach ścisłych parametrów ciśnienia krwi może zmniejszyć tempo powiększania się tętniaka.
Postępowanie medyczne u pacjentów z tętniakami aorty, zarezerwowane dla mniejszych tętniaków lub pacjentów słabych, obejmuje zaprzestanie palenia tytoniu, kontrolę ciśnienia krwi, stosowanie statyn i czasami beta-blokerów. Badania ultrasonograficzne są wykonywane regularnie (tj. co 6 lub 12 miesięcy) w celu monitorowania wielkości tętniaka.
ChirurgiaEdit
Decyzje dotyczące naprawy tętniaka aorty są oparte na równowadze pomiędzy ryzykiem pęknięcia tętniaka bez leczenia a ryzykiem samego leczenia. Na przykład, mały tętniak u starszego pacjenta z poważną chorobą sercowo-naczyniową nie zostanie naprawiony. Szansa na pęknięcie małego tętniaka jest przyćmiona przez ryzyko powikłań sercowych związanych z zabiegiem naprawy tętniaka.
Ryzyko związane z zabiegiem naprawczym jest dwojakie. Po pierwsze, należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia problemów w trakcie i bezpośrednio po zabiegu (powikłania „okołozabiegowe”). Po drugie, należy wziąć pod uwagę skuteczność zabiegu, a mianowicie, czy zabieg skutecznie chroni chorego przed pęknięciem tętniaka w długim okresie czasu oraz czy zabieg jest na tyle trwały, że w ciągu życia chorego nie są konieczne dodatkowe zabiegi i związane z nimi ryzyko. Kwestie te mają istotne znaczenie i powinny być brane pod uwagę przy dokonywaniu wyboru pomiędzy różnymi opcjami leczenia. Mniej inwazyjna procedura (taka jak wewnątrznaczyniowa naprawa tętniaka) może wiązać się z mniejszym krótkoterminowym ryzykiem dla pacjenta (mniej powikłań okołozabiegowych), ale procedury wtórne mogą być konieczne w dłuższym okresie obserwacji.
Ostatecznym leczeniem tętniaka aorty może być naprawa chirurgiczna lub wewnątrznaczyniowa. Decyzja o interwencji chirurgicznej jest złożona i podejmowana indywidualnie dla każdego przypadku. Ryzyko pęknięcia tętniaka jest ważone w stosunku do ryzyka proceduralnego. Średnica tętniaka, tempo jego wzrostu, obecność lub brak zespołu Marfana, zespołu Ehlersa-Danlosa lub podobnych zaburzeń tkanki łącznej oraz inne choroby współistniejące są ważnymi czynnikami wpływającymi na sposób leczenia.
Gwałtownie powiększający się tętniak powinien być w normalnych warunkach operowany tak szybko, jak to możliwe, ponieważ istnieje większe prawdopodobieństwo jego pęknięcia. W przypadku wolno powiększających się tętniaków aorty można przeprowadzić rutynowe badania diagnostyczne (np. tomografię komputerową lub ultrasonografię).
W przypadku tętniaków aorty brzusznej aktualne wytyczne dotyczące leczenia sugerują wykonanie planowej naprawy chirurgicznej, gdy średnica tętniaka jest większa niż 5 cm. Jednak ostatnie dane dotyczące pacjentów w wieku 60-76 lat sugerują postępowanie medyczne w przypadku tętniaków aorty brzusznej o średnicy mniejszej niż 5,5 cm (2 in).
Otwarta chirurgiaEdit
Otwarta operacja rozpoczyna się od odsłonięcia poszerzonej części aorty przez nacięcie w brzuchu lub brzuchu i klatce piersiowej, a następnie wprowadzenia syntetycznego (Dacron lub Gore-Tex) przeszczepu (rurki) w celu zastąpienia chorej aorty. Przeszczep jest ręcznie przyszywany do nie zmienionej chorobowo części aorty, a worek tętniaka jest zamykany wokół przeszczepu.
Aorta i jej rozgałęzienia tętnicze są zaciskane poprzecznie podczas operacji otwartej. Może to prowadzić do niedostatecznego ukrwienia rdzenia kręgowego, a w konsekwencji do paraplegii. W przeglądzie systematycznym i metaanalizie z 2004 roku stwierdzono, że drenaż płynu mózgowo-rdzeniowego (CFSD), wykonywany w doświadczonych ośrodkach, zmniejsza ryzyko niedokrwiennego uszkodzenia rdzenia kręgowego poprzez zwiększenie ciśnienia perfuzyjnego w rdzeniu kręgowym. W przeglądzie systematycznym Cochrane z 2012 r. zauważono, że wymagane są dalsze badania dotyczące skuteczności CFSD w zapobieganiu urazowi rdzenia kręgowego.
Edyt Endowaskularny
Endowaskularne leczenie tętniaków aorty jest minimalnie inwazyjną alternatywą dla otwartej naprawy chirurgicznej. Polega na umieszczeniu stentu wewnątrznaczyniowego przez małe nacięcia na szczycie każdej nogi do aorty.
W porównaniu z otwartą operacją, EVAR ma niższe ryzyko zgonu w krótkim okresie i krótszy pobyt w szpitalu, ale może nie zawsze być opcją. Nie wydaje się, aby istniała różnica w wynikach długoterminowych między tymi dwoma metodami. Po EVAR częściej konieczne są powtórne zabiegi.
Poprawione wyniki dotyczą tylko niepowikłanych, elektywnych operacji aorty piersiowej zstępującej i podnerkowej. Co więcej, ostatnie dane z USA z lat 2006-2007 dotyczące izolowanych tętniaków aorty piersiowej zstępującej wykazały, że 23% idealnych kandydatów (niepowikłane, elektywne tętniaki aorty zstępującej) poddano TEVAR, a pozostałe 77% poddano otwartej naprawie chirurgicznej.