Podobnie jak mechanizmy działania adiuwantów, farmakodynamika wstrzykiwanych form aluminium powszechnie stosowanych w szczepionkach nie jest dobrze scharakteryzowana, szczególnie w odniesieniu do tego, jak różnice w schematach wpływają na akumulację i jak czynniki takie jak genetyka i wpływ środowiska na detoksykację wpływają na klirens. Dotychczasowe modelowanie opiera się na bardzo małej ilości danych empirycznych, a model Priest opiera się na wskaźnikach klirensu całego ciała oszacowanych na podstawie badania z udziałem jednego człowieka. W niniejszej analizie badamy spodziewane ostre narażenie i długoterminowe gromadzenie się/usuwanie toksyn z całego ciała w trzech schematach szczepień: aktualnym schemacie Amerykańskiego Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC), aktualnym schemacie CDC z użyciem szczepionek o niskiej zawartości aluminium lub bez aluminium oraz schemacie „Vaccine Friendly Plan” dr Paula Thomasa. Następnie badamy wpływ ukrytego założenia modelu Priesta na to, czy dynamika klirensu z kolejnych dawek jest zależna od aktualnego poziomu aluminium, czy też jest modelowana przez założenie, że nowa dawka ma swoją własną dynamikę całego ciała „zresetowaną” w dniu wstrzyknięcia. Modelujemy dwa dodatkowe czynniki: zmienność (niedobór) w detoksykacji aluminium, oraz czynnik dodany do równania Priesta, aby modelować potencjalny wpływ samego aluminium na detoksykację komórkową i całego ciała. Te eksploracje są porównywane z wcześniej oszacowaną pediatryczną dawką graniczną (PDL) ekspozycji całego ciała na aluminium i dostarczają nowej statystyki: %alumTox, (oczekiwany) procent dni (lub tygodni) niemowlęcia w toksyczności aluminium, odzwierciedlającej toksyczność przewlekłą. Wykazujemy, że spośród trzech schematów, schemat CDC skutkuje najwyższym %alumTox niezależnie od założeń modelu, a schemat Vaccine Friendly Plan, który unika >1 ACV na wizytę w gabinecie, skutkuje najniższym (oczekiwanym) %alumTox. Wyniki te są konserwatywne, ponieważ MSL pochodzi z danych używanych przez FDA do oszacowania bezpieczeństwa aluminium u dorosłych ludzi. Wyniki te wskazują na wysoką potencjalną użyteczność modelowania zmienności reakcji pacjentów na aluminium. Więcej danych empirycznych pochodzących od osób, u których podejrzewa się nietolerancję aluminium zawartego w szczepionkach, potwierdzoną wysoką retencją aluminium, zaburzeniami neurorozwojowymi i/lub niezliczonymi chorobami przewlekłymi, pomogłoby odpowiedzieć na pytania, czy przewidywania modelu można wykorzystać do oszacowania wartości parametrów związanych z czynnikami genetycznymi, w tym zmiennością sekwencji genomowych i historią rodzinną chorób przewlekłych związanych z ekspozycją na aluminium.