Pacjenci są często zniechęceni słysząc, że mogą potrzebować rehabilitacji, mimo że może to być naprawdę bardzo pozytywna rzecz, ponieważ może znacznie przyspieszyć powrót pacjenta do zdrowia. Trudno jest podać jeden opis rehabilitacji po operacji mózgu, ponieważ będzie się ona znacznie różnić w zależności od pacjenta. W tej części postaramy się przedstawić ogólny zarys rehabilitacji i niektóre z problemów, z jakimi mogą zetknąć się pacjenci i ich rodziny. Deficyty, których każda osoba doświadczy po krwawieniu lub po operacji różnią się znacznie w zależności od lokalizacji w mózgu, stanu idącego do operacji, jak również powodzenia operacji. Nawet pacjenci z pozornie podobnych naczyniaków zgłosić różne rodzaje i nasilenie deficytów. Jeśli pacjent pozostaje z deficytem, który może ograniczyć ich jakość życia lub ich zdolność do opieki nad sobą lub do pracy, będą one prawdopodobnie świadczone z rehabilitacji. Rehabilitacja może przybierać różne formy, ale generalnie istnieją cztery sposoby, w jakie może być dostarczona.
Podczas pobytu w szpitalu
Większość szpitali posiada obecnie specjalistów rehabilitacji. Często ogranicza się to do podstawowych dziedzin rehabilitacji, takich jak fizykoterapia (PT), terapia zajęciowa (OT), terapia oddechowa i logopedia. Chociaż niektóre szpitale dzielą się swoimi terapeutami pomiędzy praktykami stacjonarnymi i ambulatoryjnymi, terapeuci zatrudnieni w szpitalach zazwyczaj są bardzo silni w radzeniu sobie z tymi pierwszymi kilkoma dniami lub tygodniami powrotu pacjenta do zdrowia, ponieważ to jest to, co widzą najbardziej. Często przychodzą do pokoju pacjenta i dokonują oceny krótko po operacji, aby ustalić, czy wymagana jest jakakolwiek terapia. Jeśli tak, będą oni odwiedzać pokój pacjenta w regularnym harmonogramie, aby pomóc pacjentowi rozpocząć proces terapii. Ponieważ ten rodzaj sesji jest najczęściej jeden na jeden, ilość czasu, który terapeuta może spędzić z każdym pacjentem będzie prawdopodobnie ograniczona do mniej niż godziny dziennie. Szpitale po prostu nie są przystosowane do dłuższej (i bardziej intensywnej) terapii. Kiedy pacjent nie wymaga opieki szpitalnej, jest zazwyczaj odsyłany do domu lub do dedykowanego ośrodka rehabilitacyjnego.
Inpatient Rehabilitation Facility
Jeśli pacjent odzyskuje sprawność do tego stopnia, że nie potrzebuje już poziomu opieki zapewnianego przez szpital, ale nadal nie jest zdolny do samodzielnego życia, często jest wysyłany do ośrodka rehabilitacji stacjonarnej. Te rehabilitacje oferują pokoje, które są często podobne do pokoi szpitalnych i wiele razy są połączone ze szpitalem, ale są one ukierunkowane całkowicie na odwyk. Ponieważ poziom opieki medycznej zazwyczaj nie jest tak solidny jak w szpitalu, są one tańsze i dlatego oferują możliwość dłuższej rehabilitacji niż przeciętny szpital, w którym łóżek jest pod dostatkiem. Różne placówki rehabilitacyjne specjalizują się w różnych typach odzysku, więc warto zapytać, jakie opcje są dostępne i zrozumieć, które z nich najlepiej nadają się do pracy z odzysku po operacji mózgu. Często dobrym wskaźnikiem jest obiekt, który zajmuje się odzysku udaru mózgu, ponieważ jest to bardziej powszechne niż chirurgii mózgu, ale wymaga wielu z tych samych umiejętności. W ośrodku rehabilitacji stacjonarnej, pacjent będzie zazwyczaj uzyskać znacznie bardziej rygorystyczny harmonogram z kilku zajęć grupowych i sesji indywidualnych dziennie. Z tego powodu, a także dlatego, że terapeuci są tu prawdopodobnie bardzo doświadczeni, w dobrym ośrodku stacjonarnym można osiągnąć szybkie postępy. Pacjenci będą nosić własne ubrania: spodnie dresowe i t-shirty lub koszule dresowe w ciągu dnia ze względu na atmosferę przypominającą siłownię.
Podczas pobytu w ośrodku rehabilitacji stacjonarnej lekarzem odpowiedzialnym za opiekę nad pacjentem jest często fizjoterapeuta. Fizjoterapeuta jest lekarzem, który specjalizuje się w medycynie fizycznej i rehabilitacji. Skupiają się oni na przywracaniu funkcji pacjentom. Niektóre wspólne obszary specjalizacji dla fizjiatry to medycyna sportowa, pediatria, medycyna geriatryczna i uraz mózgu. Fizjoterapeuta może leczyć pacjenta bezpośrednio, np. przepisując potrzebne leki, lub kierować zespołem interdyscyplinarnym, który zajmuje się pacjentem. Fizjoterapeuta może spotykać się ze wszystkimi różnymi terapeutami, którzy zajmują się pacjentem w okresowych odstępach czasu, np. raz w tygodniu, aby określić postępy pacjenta oraz ocenić jego ciągłe i zmieniające się potrzeby. Grupa ta, kierowana przez fizjoterapeutę, wyda zalecenia dotyczące sposobu leczenia pacjenta, jak również tego, kiedy zwolnić pacjenta z rehabilitacji.
Rehabilitacja ambulatoryjna
Po odzyskaniu przez pacjenta sprawności wystarczającej do powrotu do domu ze szpitala lub ośrodka rehabilitacji stacjonarnej, często otrzymuje on pewną ilość rehabilitacji ambulatoryjnej. Jest to najczęściej świadczone w ośrodku rehabilitacyjnym, do którego pacjent będzie podróżował kilka razy w tygodniu, ale może to być również w domu. Handel między tymi dwoma jest to, że chociaż w domu jest bardziej wygodne, często ubezpieczenie będzie obejmować więcej wizyt w placówce rehabilitacyjnej ze względu na niższe koszty, a ośrodek rehabilitacyjny będzie często mają lepsze wyposażenie i umiejętności niż w domu opieki. Jedną z zalet, która otwiera się przed pacjentem po osiągnięciu opieki ambulatoryjnej jest to, że często będzie szersza gama rodzajów rehabilitacji niż może być w danym szpitalu lub placówce rehabilitacyjnej. Pacjent może szukać specjalistów od terapii równowagi, terapii wzroku i innych „butikowych” rehabilitacji, które mogą być szczególnie przydatne dla pacjenta.
Trwające utrzymanie
Ubezpieczenie zazwyczaj płaci za ograniczoną ilość terapii. Często jest to regulowane przez raporty z postępów terapeuty, które wskazują, że pacjent nadal robi postępy. Pod koniec terapii, nie jest niczym niezwykłym dla pacjenta, aby być pozostawiony z niektórych ćwiczeń, które mogą być wykonane na własną rękę dla długoterminowego utrzymania. Jeśli deficyt pacjenta dotyczy na przykład chodzenia, pacjent może wykonywać ćwiczenia wzmacniające tułów i nogi, które pomogą mu zachować siłę potrzebną do pokonania deficytu.
Istnieje zbyt wiele rodzajów rehabilitacji, aby wymienić je tutaj, ale niektóre wspólne rodzaje terapii obejmują:
Terapia fizyczna
Jest to bardzo szeroka kategoria terapii, która obejmuje większość ćwiczeń wzmacniających i koordynacyjnych zaprojektowanych w celu przezwyciężenia wszelkich fizycznych słabości, z jakimi pacjent pozostaje po operacji. Fizykoterapeuci, na przykład, pracują z pacjentami, którzy mieli wymianę stawu biodrowego lub kolanowego, aby zwiększyć ich siłę i elastyczność, tak aby mogli znowu chodzić.
Ale operacja mózgu nie wpływa bezpośrednio na mięśnie i stawy w taki sam sposób, jak wymiana stawu biodrowego, może wymagać takiego samego powrotu do zdrowia z dwóch powodów. Po pierwsze, za każdym razem, gdy pacjent jest unieruchomiony w łóżku szpitalnym przez jakiś czas, traci siłę. Jeśli to unieruchomienie jest przedłużone, pacjent może potrzebować PT, aby uzyskać siłę wystarczającą do bezpiecznego powrotu do domu. Bardziej powszechne dla chirurgii mózgu jest to, że kontrola jakiegoś mięśnia lub zestawu mięśni jest osłabiona z powodów neurologicznych. Mówiąc prościej, mięsień jest zdrowy, ale drogi neuronalne (nerwy lub obszary mózgu, które kontrolują nerwy) są uszkodzone w jakiś sposób. Nie jest nieprawdopodobne, że ścieżka neuronowa może być uszkodzona, ale nie zniszczona, dlatego mięśnie dotknięte chorobą wydają się być dramatycznie osłabione. Można to rozumieć jako to, że mózg po prostu nie jest w stanie „dostarczyć wystarczającego sygnału” do mięśnia, aby go w pełni aktywować. W takich przypadkach terapia może być bardzo skuteczna w ćwiczeniu tego szlaku i pomóc mu stać się bardziej użytecznym. Jest to ten sam proces, przez który przechodzi pacjent po udarze. W wielu przypadkach PT będzie również obejmować równowagę, koordynację, trening chodu i ogólne wzmocnienie. Jest to bardzo szeroki zakres z definicji.
Terapia zajęciowa
Terapia zajęciowa skupi się bardzo konkretnie na potrzebach pacjenta, aby mógł pracować, jak również na codziennych zadaniach życiowych, takich jak pielęgnacja i opieka nad domem. Jeśli pacjent ma słabe palce na przykład, OT oceni sposoby, w jakie ten pacjent musi używać tych palców w swoim codziennym życiu i pracy i pomoże mu się dostosować. OT jest kombinacją odbudowy deficytów i znalezienie obejść, aby umożliwić pacjentowi nadal wykonywać potrzebne zadania. OT może zalecić adaptacje w domu lub środowisku pracy pacjenta, takie jak poręcze, zmodyfikowany prysznic, obniżone lady, itp. Typowe placówki stacjonarne mają kuchnie, łazienki i środowiska pracy, w których pomagają pacjentowi ćwiczyć umiejętności życiowe, których będzie potrzebował.
Terapia mowy/połykania
Jeśli występuje osłabienie lub deficyt w obrębie jamy ustnej lub gardła, może się to objawiać brakiem wyraźnej mowy lub powolnym lub osłabionym połykaniem. Terapeuci mowy specjalizują się w tych deficytach ustnych i zapewniają ćwiczenia, które wzmocnią konkretne mięśnie, które są powolne lub słabe. Mowa i połykanie są niezwykle złożonymi czynnościami, które wymagają ogromnej koordynacji wszystkich mięśni jamy ustnej. Terapeuci mowy mogą używać kombinacji obserwacji i diagnostyki obrazowej, takiej jak ruchome zdjęcie rentgenowskie, które pozwala im zrozumieć i leczyć te warunki.
Terapia równowagi
Chirurgia mózgu może potencjalnie wpłynąć na równowagę pacjenta. Niektóre PT specjalizują się w równowadze lub co jest często nazywane rehabilitacji przedsionkowej. Terapeuci równowagi są wykwalifikowani w przekwalifikowaniu zdolności mózgu do interpretowania i reagowania na sygnały związane z równowagą, które dostaje od ucha wewnętrznego, oczu i stóp. Jest to terapia fizyczna skoncentrowana na równowadze pacjenta. Niektórzy pacjenci będą mieli problem z zawrotami głowy, jak również z równowagą. Terapia równowagi zajmie się tymi problemami.
Strona internetowa Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapii Fizycznej dostarcza wielu informacji na temat terapii równowagi, w tym poradników dla pacjentów.
Terapia oddechowa
Ponieważ mózg kontroluje oddychanie i ponieważ operacja niesie ze sobą pewne ryzyko powikłań oddechowych, prawdopodobne jest, że pacjent będzie przynajmniej oceniany przez terapeutów oddechowych podczas rekonwalescencji. Uniwersytet w Pittsburghu oferuje pomocny film na temat pediatrycznej terapii oddechowej. Terapia oddechowa dla dorosłych jest opisana przez Bella Vista Health Center.
Neuropsychologia
Neuropsychologia zajmuje się procesami poznawczymi mózgu, w tym, ale nie wyłącznie, pamięcią krótko- i długoterminową, koncentracją, uwagą, rozwiązywaniem problemów i abstrakcyjnym rozumowaniem. Nie należy mylić tego z psychoterapią – to nie jest „doradztwo”. Neuropsycholodzy przeprowadzają szereg standaryzowanych testów, aby określić ewentualne braki neurologiczne. Należy pamiętać, że testy te nie mogą uwzględniać poziomu poznawczego pacjenta przed operacją. Testy mogą jednak określić, że pacjent funkcjonuje poniżej przeciętnej w określonych kategoriach poznawczych i pomóc mu zrozumieć i poprawić swoje braki. Ponadto, informacje te mogą być bardzo ważne w określeniu zdolności pacjenta do powrotu do pracy i/lub jeśli pacjent kwalifikuje się do inwalidztwa. Narodowa Akademia Neuropsychologii oferuje stronę informacyjną dla pacjentów (format PDF), która dostarcza bardziej szczegółowych informacji na temat oceny neuropsychologicznej.
Terapia wzroku
Terapia wzroku jest dla twoich oczu, tak jak terapia fizyczna jest dla twojego ciała. Kiedy jakaś część ciała nie funkcjonuje prawidłowo, próbujemy przywrócić ją do pełnej sprawności za pomocą ćwiczeń i treningu. W przypadku oka przekręconego lub pozbawionego ruchomości, terapia wzroku może pomóc:
- wzmocnić mięśnie kontrolujące oczy
- przyspieszyć czas powrotu oka do prawidłowej pozycji
- nauczyć oczy ponownie pracować jako zespół (tylko dlatego, że oko wraca do prawidłowej pozycji, nie oznacza, że oczy automatycznie będą ponownie współpracować jako zespół)
W przypadku odwróconego oka, użycie okularów pryzmatycznych, z powoli zmniejszającymi się receptami (zmniejszanymi co 6 tygodni lub tak, aby oko pracowało z powrotem do swojej właściwej lokalizacji), wraz z terapią widzenia może być pomocną kombinacją, aby utrzymać pacjenta używającego problematycznego oka (zamiast wyłączać je i widzieć tylko jednym okiem). Ważne jest, aby jak najszybciej rozpocząć terapię wzrokową, aby mięśnie w dotkniętym oku pozostały silne. Stowarzyszenie Rehabilitacji Neuro-Optometrycznej dostarcza wielu dodatkowych artykułów na temat udaru/uszkodzenia mózgu i implikacji związanych z widzeniem, jak również lokalizator terapeutów widzenia.
Pomysły na temat terapii
Wymagania fizyczne
Rehabilitacja może być bardzo ciężką pracą. Jest to szczególnie ważne, aby pamiętać, że pacjent właśnie przeszedł poważną operację i stara się odzyskać siły po niej. Dodatkowe wyzwanie, jakim jest pokonanie wszelkich deficytów, jest w niektórych przypadkach bardzo trudne. Rehabilitacja stacjonarna w szczególności może być niezwykle wymagająca fizycznie i psychicznie.
Prekondycjonowanie
Operacja jest procesem fizycznie wykańczającym, więc jeśli jest to zabieg z wyboru i czas/możliwości na to pozwalają, zaleca się, abyś zbudował swoją siłę i wytrzymałość przed operacją. Byłby Pan/Pani zaskoczony/a jak szybko Pana/Pani wytrzymałość może się zmniejszyć, kiedy jest Pan/Pani w łóżku szpitalnym, więc jest to zawsze korzystne, aby uzyskać najlepszą możliwą formę przed rozpoczęciem tego procesu i nie znając dokładnie wyniku.
Aspekty psychiczne i emocjonalne
Rehabilitacja może być bardzo trudna emocjonalnie. Pacjent poddawany operacji mózgu będzie, co zrozumiałe, skupiony na operacji jako głównym wydarzeniu. Kiedy operacja się kończy, może być bardzo przygnębiające, gdy okaże się, że przed nim jeszcze dużo ciężkiej pracy podczas rehabilitacji. To jak przebiegnięcie maratonu, po czym na mecie okazuje się, że zostało jeszcze kilka kilometrów do pokonania. Postępy mogą wydawać się powolne, a to może prowadzić do depresji. W filmach bohaterowie „rzucają się na głęboką wodę” i odbudowują się, ale w prawdziwym życiu nie da się tego przyspieszyć. Nie jest niczym niezwykłym, że tuż po operacji występują pewne „tymczasowe” dodatkowe deficyty, które ustępują w ciągu kilku dni lub tygodni, ale ogólnie rzecz biorąc, mózg powoli, ale systematycznie wraca do zdrowia. Wadą jest to, że czasami może się to wydawać strasznie powolne, ale dobrą wiadomością jest to, że mózg może kontynuować stopniową poprawę przez lata. Ten powolny postęp może być bardzo frustrujący w niektórych momentach.
Innym czynnikiem emocjonalnym jest po prostu utrata niezależności. Niezależnie od tego, jak minimalne są deficyty po operacji, pacjent bez wątpienia będzie zależny od innych ludzi, którzy pomogą mu w powrocie do zdrowia. Ta utrata niezależności może być bardzo frustrująca dla pacjenta. Jeśli pacjent odzyska niezależność, a czas ten był długi, może to być dla niego stresujące, że po przyzwyczajeniu się do stałego wsparcia ze strony przyjaciół, rodziny, lekarzy i pielęgniarek, znów będzie musiał radzić sobie sam.
Jak mocno naciskać
Dla każdej osoby decyzja o tym, jak bardzo osoba wspierająca może lub powinna naciskać na pacjenta w jego powrocie do zdrowia będzie trudna i indywidualna.
Odwiedzający
Podczas gdy odwiedzający mogą być ogromnym bodźcem dla pacjenta, mogą być również tak wyczerpujący, że jest to szkodliwe dla procesu powrotu pacjenta do zdrowia. Jest to szczególnie prawdziwe w warunkach szpitalnych i rehabilitacji stacjonarnej. Jeśli pacjent nie jest w stanie podejmować takich decyzji, opiekun musi mu w tym pomóc i może być zmuszony ograniczyć odwiedziny do mniej ruchliwych godzin lub dni, w zależności od potrzeb pacjenta. Szczególnie w warunkach szpitalnych 15 minut odpoczynku lub drzemki pomiędzy terapiami może być bardziej korzystne dla pacjenta niż wykorzystywanie tej energii na rozmowy z gośćmi. To znowu będzie zależeć od każdej indywidualnej sytuacji i będzie się bardzo różnić.
Ubezpieczenie
Ubezpieczenie będzie kwalifikować do pewnej liczby sesji lub do momentu osiągnięcia pewnego poziomu. Większość terapii posiada pomiary pozwalające określić, gdzie dana osoba znajduje się w procesie powrotu do zdrowia, a informacje te są przekazywane do ubezpieczyciela.
Rola chirurgów w rehabilitacji
Naturalne jest, że masz wielki szacunek dla chirurga mózgu, zwłaszcza jeśli właśnie zakończył twoją operację. Ważne jest, aby pamiętać, że chociaż chirurg ma ogromną wiedzę na temat operacji, prawdopodobnie ma niewielkie doświadczenie praktyczne w rehabilitacji. W wielu przypadkach pytania do chirurga dotyczące powrotu do zdrowia nie uzyskają jasnej odpowiedzi. Terapeuci rehabilitacyjni nie mają w umysłach większości ludzi takiego statusu jak chirurg mózgu, ale często są ogromnym źródłem informacji na temat powrotu do zdrowia poza szpitalem. Chirurdzy są dobrzy w operowaniu, ale nie mają takiego doświadczenia jak terapeuci, którzy spędzają całe dnie na obserwowaniu i pomaganiu pacjentom w powrocie do zdrowia. Jeśli masz deficyty po operacji, powinieneś poszukać najbardziej wykwalifikowanych rehabilitantów, jakich możesz znaleźć, ponieważ mogą oni zrobić ogromną różnicę w tym, jak szybko wrócisz do zdrowia.
Długość rehabilitacji i powrotu do zdrowia
To jest często pierwsze pytanie, jakie zadają ludzie. Długość odwyku i powrotu do zdrowia jest specyficzna dla każdej osoby. Pacjent może odbijać się od dna lub może pozostać z długotrwałym deficytem. Złą wiadomością jest to, że można mieć deficyt przez długi czas, ponieważ mózg leczy się powoli; dobrą wiadomością jest to, że mózg nadal leczy się przez DŁUGI czas. Ważną rzeczą jest, aby nie tracić nadziei – badania wykazały, że motywacja i pozytywne nastawienie są rzeczami, które odróżniają tych, którzy kontynuują poprawę od tych, którzy osiągają plateau i nie przechodzą obok niego.
Ta strona ostatnio aktualizowana 5.28.20
Ta strona nie jest substytutem kompetentnej porady medycznej. Jest ona przeznaczona wyłącznie do celów informacyjnych.