Ullr jest bardzo starym bogiem północnych krain, tak starym, że do czasu spisania mitów nordyckich z epoki żelaza nie wiedziano o nim wiele więcej poza tym, że był bogiem łucznictwa, polowań i zimy. Jego imię pojawia się tak często w skandynawskich nazwach miejscowości, że musiał być kiedyś znacznie ważniejszym bóstwem. Często ukazywano go z łyżwami lub nartami na nogach i z tego powodu został okrzyknięty współczesnym Bogiem Narciarstwa. Jedna z opowieści mówi o nim, że „przekroczył wodę na magicznej kości”, nawiązując do przekraczania zamarzniętego lodu na łyżwach. Był również nazywany Bogiem Tarczy, a tarcza była określana jako jego „statek”, co może być odniesieniem do używania tarczy lub deski w kształcie tarczy jako sanek… lub do lodu zimy otaczającego świat jak tarcza.
Imię Ullr’a pochodzi od wuldor, staro-wysoko-niemieckiego słowa oznaczającego „chwałę”. W starożytności wymawiano je jako „Ool”, ale dziś generalnie wymawia się je jako „Ooler”. Anglosasi nazywali go Vulder; w niektórych miejscach w Niemczech znany był jako Holler i uważany za męża germańskiej bogini Hołdy. Niektórzy współcześni poganie uważają, że ostatecznie związał się ze Skadi, boginią zimy i łowczynią, po tym jak opuściła ona swego pierwszego męża Njorda.
Ullr był ponoć synem Sif i pasierbem Thora. Niektórzy twierdzą, że był synem Egilla/Aurvandila, wielkiego łucznika, który był towarzyszem polowań Thora i ojcem Svipdaga. Niektórzy uważają go za Aesira z powodu jego matki i ojczyma; inni za Vanira z powodu jego natury myśliwego, który zdobywał pożywienie. Mieszkał w Ydalir, cisowym gaju, nawiązując do faktu, że drewno cisowe było ulubionym materiałem do wyrobu łuków nawet tysiące lat temu. W dziełach Saxo Grammaticusa, gdzie bogowie są przedstawiani jako ludzcy bohaterowie, Odyn zostaje tymczasowo wygnany za gwałt, a Ullr zostaje wybrany, by przewodzić w jego zastępstwie do czasu powrotu Odyna, co jest echem jego dawnego znaczenia dla ludzi Północy.