Jednego słonecznego dnia, AKTORKI CAMERON Diaz, Christina Applegate i Selma Blair zbiegają się do niczego nie spodziewającego się małego bistro i piekarni w West Hollywood, gdzie dużo bekają, dużo przeklinają, zamawiają kilka misek zupy z małży, utrzymują, że Spike Jonze jest najfajniejszym facetem w mieście, podszywają się pod Jonathana Lipnickiego i Ethel Merman, zastanawiają się, jak faceci lubią, gdy ich jądra mieszczą się między nogami, deklarują sympatię do Britney Spears i mówią kilka słów o rybnych tacos.
„Fish taco,” mówi Applegate, „to jest podwójne negatywne, jak vagina vagina. Ale miałem jeden na drugi dzień – ryby taco, nie wagina – i to było całkiem dobre.”
To prowokuje wiele śmiechu wśród kobiet, oczywiście, a ponieważ są one zabawa kochający banda, ich śmiech jest z wojny głośno, kolana-klaskanie odmiany. Wkrótce jednak przechodzą do poważniejszych spraw. Naprawdę, muszą omówić The Sweetest Thing, nowy rodzaj Sex and the City – film, w którym wszystkie występują. Jest to film o poszukiwaniu Pana Właściwego. Dzieje się w nim wiele ekscentrycznych i ryzykownych rzeczy. Ale film jest również o kobiecej przyjaźni. A kobieca przyjaźń to coś, co to trio traktuje poważnie.
„To najgłębsza rzecz, najbardziej ceniona”, mówi Diaz. „Nie mam wokół siebie kobiet, które gadają bzdury albo są nieuważne wobec innych kobiet. Ponieważ chodzi o dbanie o siebie nawzajem i oglądanie się za siebie.”
Popularne na Rolling Stone
„Rozumiemy siebie nawzajem i nasze emocje”, sekunduje Applegate.
„Jesteśmy siostrzane i pielęgnujące”, zgadza się Blair. „Przyjaźń z facetem jest inna. Ze względu na czynnik seksualny.”
Więc tak to tutaj wygląda, rzeczywiście bardzo górnolotnie. Ale nie na długo. Bo właśnie wtedy Applegate zwraca się do Blair: „Myślę, że chcę cię teraz pocałować,” mówi. Podczas gdy Diaz śmieje się i rozrywa muffinkę (chcąc mieć tylko orzechy w środku), Blair pochyla się i przyciska swoje usta do ust Applegate. Jest to pocałunek, który nie daje o sobie zapomnieć, przywodząc na myśl nieśmiertelną scenę obściskiwania się Blair z Sarah Michelle Gellar w „Okrutnych zamiarach”, a także różne gorączkowe fantazje z udziałem Applegate jako Kelly Bundy w serialu „Poślubiona… z dziećmi”. Wygląda na to, że mamy tu do czynienia z jakimś mashingiem. Po wszystkim, Blair mówi: „Widzisz, dziewczyny mogą to robić i nadal być przyjaciółkami.”
To wszystko jest dobrym żartem, prawdopodobnie, ale nadal, siedząc tam, jesteśmy zszokowani i prawie nie wiemy, co powiedzieć. A szoki wciąż nadchodzą. Najpierw Diaz beka i mówi: „O mój Boże, mam gaz, gaz z małży!”. Potem Applegate skanduje: „Fuck-shit-pisscum-cunt” wielokrotnie. Następnie Blair zauważa, że „Cameron ma najlepszy oddech, ale Christina ma najlepsze piersi.” A potem, podczas rozmowy o męskiej bieliźnie, Diaz patrzy na nas i chce wiedzieć: „Czy faceci lubią, jak ich jaja siedzą między nogami, czy wolą mieć je na kolanach? I co się dzieje z woreczkami kulkowymi, gdy się starzeją?”
To zupełnie surrealistyczne. Prawie brak nam słów. W chwili przerwy Blair przychodzi nam na ratunek. „Chcę wiedzieć tylko jedną rzecz,” mówi. „Czy nas lubisz? To znaczy, nie chcę, żebyście się z nami zadawali, ale czy chcielibyście?”
To uderza wszystkie kobiety tutaj jako droga warta zbadania. Pochylają się nad tym. „Tak, a kto jest twoim ulubieńcem?” mówi Applegate.
„Tak, kogo lubisz najbardziej?” mówi Diaz. „No dalej, oceń nas. Oceńcie nas!”
Mówimy, że nie możemy. Od każdej z nich słyszeliśmy wiele zabawnych i korzystnych rzeczy. Ale będąc nieosądzającymi, nie ocenialiśmy. Ponadto, musimy wiedzieć więcej. I, w odpowiednim czasie, wiemy.
BREAKFAST Z CAMERON
Omlet z trzech jaj ze szparagami, kozim serem i pomidorem
Gorąca woda z plasterkiem cytryny
Dużo nastawienia
NASTĘPNEGO DNIA, wcześnie, Diaz wyślizguje się z łóżka, wsuwa nogi w dżinsy, zarzuca na ramiona szalik w kolorze robin’s-egg opalescent i wkrótce potem, około 8:30, saunters do ciepła Chateau Marmont Hotel, na Sunset, w nastroju do dużego, obfitego śniadania. Irlandzka owsianka brzmi dla niej dobrze, ale przechodzi. Bekon też brzmi dobrze, ale nie może. „Stary, uwielbiam wieprzowinę”, mówi z westchnieniem. „Kocham wieprzowinę. Ale nie jem go już, nie po tym, jak powiedziano mi, że świnia ma taką samą mentalność jak trzylatek, a moja siostrzenica miała wtedy trzy lata, i to jakby wcięło się we mnie. Ale raz w miesiącu mam swędzenie, które nie chce ustąpić. Zaczynają mnie boleć zęby. I w ten jeden dzień mogę zjeść mięso.”
W końcu zamawia omlet z trzech jaj (ze szparagami, kozim serem i pomidorem) oraz szklankę gorącej wody (z plasterkiem cytryny). My zamawiamy bekon.
Kontemplujemy ją, krótko. Wysoka, szczupła, niebieskooka, eufemistyczna, sprężysta i pełna naprawdę białych zębów, jest Amerykanką wywodzącą się z dobrego kubańskiego, angielskiego i niemieckiego rodu, dorastała w kalifornijskim miasteczku surfingowym, została modelką, dostała wrzodów podczas kręcenia swojego pierwszego filmu (Maska z Jimem Carreyem), stała się gwiazdą filmową w Coś w tym jest Mary, stała się jeszcze większą gwiazdą filmową w Aniołkach Charliego (okropny film, choć był, sequel nadchodzi), trzymała się za ręce z Mattem Dillonem przez trzy lata, jest obecnie słodka dla Jareda Leto, z pewnością zasłużyła na więcej niż dostała od ludzi z Oscara za swoją dramatyczną pracę w Vanilla Sky, pojawi się tego lata z Leonardo DiCaprio w Gangach Nowego Jorku, ma dwadzieścia dziewięć lat i dostała 15 milionów dolarów za rolę w The Sweetest Thing.
Następnie pytamy Diaz, jak doszła do tej swojej najnowszej komedii, a wyciskając sok z cytryny na menisk parującej wody, z przyjemnością mówi nam. „To znaczy, to był po prostu jeden z tych scenariuszy. To było jak pierwszy raz, kiedy przeczytałam Mary – wiesz? To wszystko jest bardzo dobre, z pewnością, ale to nie jest produktywne, jeśli chodzi o osądy, oceny i kogo najbardziej chcielibyśmy mieć w pobliżu. Chcemy wiedzieć rzeczy osobiste. Chcemy wiedzieć, na przykład, ile kartek papieru toaletowego prawdopodobnie zużyje podczas jednego posiedzenia. To, jak sądzimy, może prowadzić do wglądu. Jesteśmy tego pewni. Ale w takich sprawach zawsze mądrze jest podchodzić z pewnym poślizgiem.
„Więc,” mówimy, „ogólnie rzecz biorąc, czy powiedziałabyś, że spędzasz dużo czasu przed lustrem do makijażu?”
Diaz rzuca nam spojrzenie. „Ty oceniasz,” mówi. „Czy wygląda na to, że spędzam zbyt dużo czasu na przygotowaniach?” Patrzymy. Widzimy kogoś, kto wyraźnie nie przejmuje się zbytnio makijażem.
W rzeczywistości ma kilka wściekle czerwonych pryszczy na lewym policzku – i ani jednej kropli Covermark, która je zakrywa. Nie trzeba dodawać, że wszystko to przynosi jej korzyści, podobnie jak wiele innych rzeczy. Na przykład, soli swój chleb („Tak, naprawdę lubię solić chleb”). Nie chrapie (o czym sama wie). Jest doskonałą kucharką („To tylko człowiek. Trzeba jeść”). Głęboko wierzy, że sikanie do basenu jest „naprawdę niemiłe”. Jej ulubione przekleństwo to właściwie ciąg trzech słów: „shit-fuck-merde”, po przejściu na to przyjemniejsze określenie od zwykłego „shit”. Nie pije kawy ani herbaty. Już nie pali.
Ręce zaciśnięte przed podbródkiem, kiwamy głowami. W naszej wyobraźni zaczął kształtować się obraz Diaza, punktowy artyzm szczegółów i niuansów. To prawda, że nigdy jej nie poznamy, ale przybliżenie nie jest wykluczone. Wydaje nam się, że ją widzimy. I pomimo tego, że lubi mówić do nas „koleś” i trzyma się swojego noworocznego postanowienia o częstszym noszeniu stanika, mamy bardzo pozytywne odczucia co do tego, co widzimy. „Załóżmy, że z kimś sypiasz” – kontynuujemy beztrosko. „Jak byś spała? W pozycji na łyżeczkę, plecami do siebie czy…”
Zmarszczka rozprzestrzenia się jak porażenie na pięknej twarzy Diaz.
„Nie mówmy o tym, jak śpię, stary”, mówi, kręcąc głową. „Naprawdę, nie rozmawiajmy.”
I nagle, tak jak wtedy, jest bardzo ciemno wewnątrz Chateau Marmont.
Najwyraźniej przekroczyliśmy jakąś granicę, być może, nieświadomie, przekroczyliśmy ją dawno temu – a teraz Diaz nie powie nam nawet tytułów książek, które czyta, ani tego, czy myśli, że może być typem dziewczyny o wysokich wymaganiach. „Nie wiem, stary,” mówi zrównując się z nami. „Nie mam pojęcia.” Naturalnie, jesteśmy oszołomieni takim obrotem spraw i rozkładamy się z powrotem w naszym wygodnym fotelu, mając nadzieję na przegrupowanie. Tymczasem Diaz mówi o osobowościach ludzi. „Kocham wszystkich ludzi”, mówi, „z wyjątkiem totalnych dupków i idiotów”. I krztusząc się naszym bekonem, jesteśmy całkiem pewni, że wiemy, kogo ma na myśli.
Właściwie mamy dwa zdania na temat tego, co się tutaj wydarzyło. Jeden umysł jest zachwycony sposobem, w jaki Diaz określiła granice i zamknęła nas, ponieważ jeśli byliście blisko niej i kręciliście się w jej kręgu, mogliście być pewni, prawdopodobnie, że wasze sekrety są u niej bezpieczne. Moglibyście czytać Potęgę teraz: A Guide to Spiritual Enlightenment” Eckharta Tolle – książkę, o której słyszeliśmy, że ona ją czyta – i nigdy by o tym nie powiedziała. Inny umysł ma jednak jeszcze co najmniej dwa pytania do zadania.
Wzywamy do zapłaty i mówimy do Diaza: „Jaka jest twoja ulubiona marka papieru toaletowego i czy używasz go dużo?”
„Charmin”, odpowiada Diaz. „A używanie zbyt dużej ilości papieru toaletowego jest przestępstwem, więc używam tylko tyle, żeby spełnić swoje zadanie. Ale, stary, czy naprawdę musisz wiedzieć, jak podcieram sobie tyłek?”
Kiwamy głowami, myśląc, że tak. Ale nagle nie jesteśmy tego tacy pewni. Wcześniej widzieliśmy to jako punkt w pointylizmie. Ale teraz – cóż, teraz głównie chcemy się stamtąd wynieść, zanim Diaz zdąży nam przyłożyć za brak manier i logiki. Płacimy. Wstajemy, żeby iść. Ale wtedy Diaz mówi: „Mogę o coś zapytać?”. Zbladliśmy, spodziewając się trzeciego stopnia i pełnej miary mocy teraz. Zamiast tego, Diaz śmieje się. „Macie jakąś gotówkę?”, pyta. „Zaparkowanie na dole kosztuje osiem dolarów, a ja nie mam gotówki. Mogę ją pożyczyć?”
„Chyba sobie kurwa żartujesz!” krzyczymy. Ale co możemy zrobić? Podajemy kilka banknotów.
Lunch z CHRISTINĄ
Sałatka z tuńczyka, dressing z boku
Woda Evian z plasterkiem cytryny
Papierosy
W POPOŁUDNIU, nad basenem w bajecznym Sunset Marquis Hotel, Christina Applegate przychodzi do nas bezpośrednio po sesji terapii odczulającej, która ma jej pomóc w walce z nałogiem papierosowym. Pierwszą rzeczą, na którą zwracamy uwagę (po zwróceniu uwagi na jej ubranie: czarny surdut na dżinsy, klapki pod palcami) jest to samo, co po raz pierwszy zauważyliśmy w piekarni: Jej usta wcale nie przypominają ust Kelly Bundy, pomalowanych na czerwono i stworzonych do oralnej rozkoszy; są raczej cienkie, delikatne wstążki i dość blade. Uważamy to za fascynujące, tę przepaść między ustami, i marszczymy brwi w kontemplacji.
Potem proponujemy Applegate jednego z naszej paczki. Ale ona ma swoją własną paczkę. I wszyscy zapalamy, my poważnie pod wrażeniem nieugiętej recydywy Applegate w dziale palenia. Po chwili opowiada nam o kilku rzeczach. Married… zakończył się w 1997 roku, po dziesięciu latach pracy, która rozpoczęła się, gdy miała zaledwie szesnaście lat. Od tego czasu zagrała w serialu telewizyjnym Jesse, który trwał dwa sezony. W zeszłym roku poślubiła również swojego wieloletniego ukochanego, aktora i byłego modela Johnathona Schaecha. The Sweetest Thing jest jej największym projektem od dłuższego czasu, choć niedawno zakończyła zdjęcia do filmu A View From the Top, z Gwyneth Paltrow. Obecnie, rano budzi się z uśmiechem na twarzy „przez większość czasu”. Zaprzecza, że jest zwolenniczką czytania w łóżku. „Nie chcę myśleć w łóżku,” mówi zdecydowanie, „a czytanie w łóżku zarówno prowokuje, jak i wywołuje myślenie.”
Jak Diaz przed nią, Applegate wkrótce zamawia wodę i cytrynę, aby wydać na powierzchni. Następnie wyjmuje z ust zwitek gumy, zagniata wokół niego kartkę papieru i sprawia, że znika. Patrząc na jej ramiona, które mają na sobie uroczą ilość kręconego blond puchu, przypomina nam się coś, co Applegate powiedziała Diazowi i Blair w piekarni. Powiedziała, że kiedy była młoda, dzieci pytały ją, czy jej rodzice są niedźwiedziami, a wszystko, co przychodziło jej do głowy, by odpowiedzieć, to „Nie”. Uderzyło nas to jako nieskończenie smutne, więc dziś nie poruszamy tego tematu, dokładnie. Zamiast tego pytamy o chłopców („Chłopcy nie lubili mnie, kiedy byłam młodsza” – odpowiada. „Byłam trochę grubsza niż teraz”); o mężczyzn („Kiedy miałam siedemnaście lat, umawiałam się z kimś, kto miał jakieś dwadzieścia siedem. To było moje zauroczenie – i jego dojście do, no wiesz…”); i o wrażliwości („Jako dziecko, zawsze pracowałam, brałam lekcje tańca, śpiewu, aktorstwa. Wszystko, co robisz, ma na celu zdobycie pochwały, a ty w końcu stajesz się bezbronny w sensie braku poczucia, że jesteś wystarczająco dobry”).
Współczujemy Applegate. Nie poszła drogą do ruiny, którą podąża tak wielu dziecięcych aktorów. Ale to nie było dla niej łatwe. Przez lata opierała się na swojej mamie, wielu terapeutach, współczującej obsadzie serialu Married… oraz Agape International Spiritual Center, w Culver City. To pomogło jej utrzymać kontrolę nad swoją „ciemną stroną”. „Aby nie żyć w ciemności” – mówi – „trzeba mieć wiarę w coś innego”. Nie powie nic więcej na ten temat, choć zauważy, z humorem, że „mózg to brzydki, kłamliwy skurwysyn.”
Bo to prawda, musimy się z nią zgodzić. Ale czujemy, jak pogrążamy się coraz bardziej w marazmie. Postanawiamy więc rozjaśnić ten dzień, pytając o zwrot, który usłyszeliśmy w piekarni, „fuck-shit-piss-cum-cunt.”
Applegate śmieje się z zachwytem i mówi: „Och, to tylko małe coś, czego nauczyłam się, kiedy byłam młoda i dorastałam w okolicy. Moja mama dostała to od jakiegoś aktora, z którym grała w sztuce i czasami słyszałem, jak to mówiła. To właściwie jedno słowo. Fuckshitpisscumcunt. To naprawdę urocze, prawda? Właściwie”, kontynuuje, „kiedy byłam w przedszkolu, miałam chyba Tourette’a. Przeklinałam jak szalona. Ale moja mama zawarła ze mną umowę: Mogę przeklinać, ale tylko w domu. Więc przeklinałem, przeklinałem i przeklinałem przez całe dzieciństwo. I czasami, nawet teraz, mam ochotę po prostu… wylać to z siebie.”
Szczyci się na nas, paląc. A my patrzymy na nią, paląc. Wtedy ona mówi, że ma coś dla nas. Chwyta swoją torebkę (dużą, czerwoną, solidnie wykonaną), grzebie w środku, wyjmuje portfel i wyciąga z niego banknot.
„Ok, proszę bardzo”, mówi, machając pieniędzmi w naszym kierunku. „Cameron zawsze spłaca swoje długi.”
Przełykamy i bierzemy. Applegate i Diaz rozmawiały? Rozmawiając o czym, poza długami? O dupkach, idiotach i chęci plucia?
Jeśli tak, a my tak myślimy, to Applegate ma całkiem niezłą przykrywkę. Ona pomaga nam zobaczyć ją przez wiele rzeczy, które mówi, że nie jest. Ona mówi, że nie jest dobrym kucharzem, na przykład. Nie jest też jedną z tych, które mówią, czy jest piekło być w pobliżu w tym czasie miesiąca. Nigdy też nie nadała pieszczotliwego imienia penisowi mężczyzny. Nie była też młodsza od swoich przyjaciółek, kiedy straciła dziewictwo; w rzeczywistości była starsza od większości.
Lubimy ją – Applegate jest pełna różnych przepaści – i lubimy ją jeszcze bardziej, kiedy mówi: „Wspaniałą rzeczą, o której lubię myśleć, jest to, jak gąsienica wchodzi do kokonu i całkowicie zamienia się w ciecz, zanim stanie się motylem. Gdybyś nie wiedział, że motyl się pojawi, pomyślałbyś tylko, że masz tam jakąś upłynnioną gąsienicę. Prawda?”
Prawda. Ale teraz nadszedł czas, by odeszła. Przyjaciel jest w szpitalu. Musi ją odwiedzić. I tak odchodzi, bardziej wywołując niż prowokując, co nam odpowiada, myślimy sobie.
DINNER Z SELMĄ
Cheeseburger, bez bułki
Frytki, extra chrupiące
Papierosy
PONIEDZIAŁEK PO ZACHODZIE SŁOŃCA Selma Blair żegna się ze swoim kotem o imieniu Puppy, zbiera swojego jednookiego psa o imieniu Wink, jedzie do popularnego hotelu Chateau Marmont, parkuje tam, gdzie może parkować tylko do 22:00, hulajnogi w środku, ustawia Wink wolny, chwyta tufted narożny fotel miłości i zaczyna czytać z jej kopii Villette, przez Charlotte Brontë, choć to zawstydza ją do tego publicznie, „bo to sprawia, że wydaję się jak napuszona koszula.”
Właściwie, ona jest niczym, ale co ona się boi. Później Blair sama opowiada o swojej roli w Najsłodszej rzeczy. „Gram marszczącą się Jane, która zmienia się w małą diablicę w dziale seksu i ma przygodę na jedną noc, która zmienia się w przygodę na trzy noce i…”
W tym momencie podjeżdża kelner. Blair mówi głośno, że lepiej niech przestanie mówić o przygodach na trzy noce, bo kelner może pomyśleć, że mówi o sobie. W pewnym momencie, w 1999 roku, kiedy była gwiazdą swojego własnego programu telewizyjnego, Zoe, Duncan, Jack i Jane, Blair miała szansę stać się następną „it” dziewczyną WB, na wzór, powiedzmy, Keri Russell. Ale nie udało się, a program został odwołany. Blair zaczęła szukać nowych możliwości. Wczesne opcje obejmowały Cruel Intentions, z pocałunkiem z Sarah Michelle Geller, o którym Blair lubi mówić: „Usta Sary były tak miękkie, że było to naprawdę przyjemne. Ona była wspaniałą osobą do całowania, ja prawdopodobnie nie. Używałam za dużo języka, o wiele za dużo języka. Można było zobaczyć pory na moim języku. Okropne.” Środkową opcją była Legalna Blondynka, którą prawie ukradła szacownej Reese Witherspoon. Nowszą opcją był film Todda Solondza „Storytelling”; w tym filmie, podczas brania w ciemnym miejscu, słychać jak Blair krzyczy: „Zerżnij mnie, czarnuchu, zerżnij mnie mocniej”. I tak, dzisiaj, wszystko co może powiedzieć o sobie to: „Cóż, chyba zaprzepaściłam swoją szansę na zostanie ukochaną Ameryki. Teraz, czy mógłbyś zjeść moją cipkę?”
Przyjmujemy te wszystkie rzeczy w duchu, w jakim są wygłaszane i z radością spędzamy następną krótką chwilę z Blair, zajadając się cheeseburgerami, które nie są wystarczająco soczyste dla niej, ale są wystarczająco soczyste dla nas. Ona mówi wiele dziwnych, wspaniałych rzeczy. Mówi: „Nie piję ani nic, ale jeśli wystarczająco dużo przeklinam, jak absolutna krowa, nikt nie zauważa, że nie piję”. Mówi: „Moim marzeniem, gdybym miała wybór, byłaby stała kroplówka z morfiną, bo tam właśnie chce iść moja energia”. Mówimy: „Chłopak?” Ona mówi, „Nie, nie mam. Kocham wielu chłopaków. I mam przyjaciół facetów, których używam jako substytutu, ponieważ nie wiem jak umawiać się na randki”. Och, brzmię jak głupek, absolutny kapuś. Ale ja nie chcę się umawiać na randki. Randki są zbyt otwarte. Potrzebuję bezpieczeństwa wiedząc, że ktoś jest szalony dla mnie, a ja jestem szalony dla nich. Chcę kogoś, przy kim mogę czuć się komfortowo, będąc bałaganiarą.”
Przytakujemy, swizzled, i czujemy się zmuszeni, aby pójść głębiej. Pytamy ją, jaki rodzaj bałaganu ma na myśli, dokładnie.
„Cóż, nie jestem raczej bałaganiarzem. Ale z satysfakcją stwierdzam, że nim jestem. Tak, cóż, mogę przejść przez trzy tygodnie, kiedy nie mogę spać w ogóle. To jest rodzaj bałaganu. Moje ulubione rzeczy do zrobienia to chodzenie z psem po ulicy w nocy i zaglądanie do domów ludzi, nie w stylu podglądania Toma, ale po prostu sprawdzanie, co wszyscy oglądają w telewizji, co jedzą i jak pomalowali swoje pokoje. Po prostu wczuwam się w tę całą sprawę bycia na nogach. A potem przechodzę przez miesiąc, w którym nie mogę wstać z łóżka. Nie jestem nieszczęśliwy ani przygnębiony, nie sądzę. To jest po prostu mój rytm. I w tych chwilach jestem całkowicie szczęśliwa.”
Myjemy czoło, skubiemy frytki i z uwagą zajmujemy się zapalaniem papierosów Blair. Jest szczupła, niezwykle szczupła, bez biustu, o którym można by mówić, co jej odpowiada. Ma dwadzieścia dziewięć lat, ale wiek widać tylko w kilku kreskach wokół oczu. Jej włosy, krótkie i rozwichrzone, wyglądają jakby zostały zdjęte z Joey Heatherton. Jej ruchy mogą być leniwe, jak u osoby, która dostała morfinę. Ale może też zaatakować cię szybko, jak odłamek szkła, jej głos jest przeszywający, zwłaszcza gdy jest naładowana cukrem. „Dlaczego małpa spadła z drzewa?” zaczyna się jeden z jej żartów. „Bo jest martwa!” Nie będzie już mówić o swoim ojcu. Jej matka, która ją wychowała i jest sędzią w Detroit, potrzebowała trzech lat, aby nadać jej imię; do tego dnia była znana tylko pod imieniem Baby Blair.
Jej matka powiedziała jej, że właściwa młoda kobieta zawsze nosi chusteczkę w torebce. Blair nosi dwie. W szkole podstawowej była złośliwym, wrednym dzieckiem i dziś chciałaby przeprosić Becky Gastman za to, że była taka złośliwa i wredna. W gimnazjum spędziła sporo czasu na planowaniu własnej śmierci, a felo de se. W szkole średniej dużo piła i „po prostu się zatarła”. W college’u, na Uniwersytecie Michigan, studiowała sztuki piękne („a wiecie, jacy są ci studenci sztuk pięknych”) i współczesną literaturę nowoczesną – Carvera, Bukowskiego. Potem przeniosła się do Nowego Jorku.
„Kiedy przeprowadziłam się do Nowego Jorku,” kontynuuje, „moim największym marzeniem było zostać gosposią. Byłam praktycznie bezdomna. Mieszkałam w Armii Zbawienia i czyściłam toalety. Następną rzeczą, o której wiesz, jest to, że siedzisz w barze i czekasz, aż ktoś postawi ci drinka, żeby się najeść. Byłem na dnie i żyłem naprawdę mrocznym życiem. Mogłem umrzeć miliony razy przez przypadek. Byłem w wielu sytuacjach, takich jak ta w Storytelling, doświadczeniach seksualnych, które zostałyby uznane za gwałt lub gwałt na randce. Ale jestem odpowiedzialna. To znaczy, przeżyłam kilka upiornych rzeczy, ale przeżyłam też niesamowite, cudowne, chronione życie. Nie patrzę na to jak na dramatyzm. Tak to już jest. To jest to, co się stało. Nie miałam blizn. To były tylko doświadczenia. Właściwie nic mi nie jest.”
Możemy się z tym spierać, a tendencją każdego w naszej sytuacji jest chęć spierania się z tym. Ale to byłoby złe z naszej strony, nieuczciwe i złe. Jej ręce są stabilne. Wydaje się być w porządku. Nie wygląda to na myślenie życzeniowe z jej strony. Więc jemy, zadajemy pytania, palimy i słuchamy tego, co możemy usłyszeć.
„Miałam bardzo poważnego chłopaka w trzeciej klasie o imieniu Bradley Bluestone,” mówi. „Był o rok starszy. Myślałam, że zawiesił księżyc. Po prostu go kochałam. Sprawiał, że mój żołądek opadał. Byliśmy parą, trzymaliśmy się za ręce, ale nie pocałowaliśmy się aż do ostatniego dnia szkoły, w siódmej klasie. To był mój pierwszy pocałunek w życiu, i czułam się tak dziwnie. Użyłam o wiele za dużo języka. Myślałam, że tak powinno się robić. Tak się robi, kiedy jest się dzieckiem, jest się zachłannym i nie wie się o tym. Ostatnio dużo o nim myślałam. Chodziliśmy ze sobą z przerwami, dopóki nie poszedł na studia. I wtedy, dwanaście lat temu, 7 lutego, umarł.”
Ona rzuca to tak po prostu, „umarł”, zapierając nam dech w piersiach. Ruszamy do przodu, by ją dotknąć. Ale ona siedzi z tyłu, za daleko, żeby dosięgnąć.
Blair lubi robić zdjęcia, chodzić na programy Outward Bound i nurkować po ćwierćdolarówki na dnie basenów. Nie podoba jej się sposób, w jaki Mario, jej ogrodnik, puka do jej drzwi i prosi o uścisk. „Nie lubię też ludzi, którzy mówią do mnie: 'Uśmiechnij się, nie jest tak źle'”, mówi. „Ludzie zawsze myślą, że jestem naprawdę niebieska, bo mam taką twarz. Moje oczy są skierowane w dół, a usta w dół – to moja wygodna pozycja. Ty też masz opadające oczy. Tak, mamy smutne oczy. A ludzie tłumaczą to na 'Wow, Selma jest naprawdę smutna'. Chcę zabić tych ludzi.”
Przytakujemy, wiedząc dokładnie, co ona czuje.
Potem mówi nam, że jest dość częstą osobą kąpiącą się. Z jakiegoś powodu, zawsze uważaliśmy, że osoby często kąpiące się są interesujące. „Oh?” mówimy.
Podkreślając, mówi, „Naprawdę myślę, że to co robię, to biorę uczucia ludzi i przyklejam je na siebie. Kiedy wychodzę i rozmawiam z ludźmi, odbieram wibracje. Ból i cierpienie przyklejają się do mnie. Pozwalam, żeby to do mnie przylgnęło. Ale potem muszę to z siebie zmyć. Wiem, że to brzmi banalnie, ale to nieszkodliwe, prawda? Po prostu czuję się lepiej, zmywając to z siebie, pozwalając, by spłynęło. Cieszę się, że mogę wziąć na siebie część ich cierpienia. Jeśli jestem wystarczająco silny.”
„Czy jesteś wystarczająco silny?”
„Mam nadzieję, że tak,” mówi, uśmiechając się. „Ale biorę dużo kąpieli.”
Przywołuje Wink do swojego fotela, a ona wskakuje na górę. Oni nuzzle, a następnie pies skacze w dół, bounding off do sweettalk niektóre skrawki z Brooke Shields, który siedzi kilka stolików dalej.
„Jak myślisz, że masz zamiar umrzeć?” Blair pyta raczej z zaskoczenia. „Czy masz jakiś pomysł? Jestem za eutanazją. Naprawdę nie chcę skończyć w Dependach, w miejscu, które pachnie jak naprawdę niedobry rosół. Ale tak naprawdę, mam nadzieję, że zaatakuje mnie niedźwiedź. To może się zdarzyć, ze względu na czas, który spędzam w backcountry. Byłby to duży niedźwiedź, z ciepłym, gorącym oddechem i takim obżarstwem, że szybko by się skończyło. Wiecie, o co mi chodzi? Nie chcę…”
„Więc ból nie będzie…”
„Tak.”
Po tym, siedzimy tam jeszcze chwilę, w rodzaju dziwnej komunii. Potem, o 9:55, podrywa się na nogi, robi hałas o tym, że jej samochód pewnie jest teraz odholowywany, po wyjściu przytula Brooke Shields, nas też dobrze uściska i znika w nocy. Zastanawiamy się, czy idzie do domu, żeby wziąć kąpiel. Tak czy inaczej, nie obchodzi nas to. Wciąż czujemy jej ciepły, gorący oddech na naszej szyi. Taki gorący. W naszej książce, Baby Blair jest numerem jeden. Ona naprawdę nas wysyła.