Kot łatwo powraca do stanu zdziczenia, jeżeli nie był socjalizowany za młodu. Koty te, zwłaszcza jeśli są pozostawione do rozmnażania, są często uważane za szkodniki zarówno na obszarach wiejskich, jak i miejskich, i mogą być obwiniane za wyniszczanie populacji ptaków, gadów i ssaków. Lokalna populacja zdziczałych kotów żyjących na obszarze miejskim i korzystających ze wspólnego źródła pożywienia nazywana jest czasami kolonią zdziczałych kotów. Ponieważ zdziczałe koty szybko się rozmnażają, trudno jest kontrolować ich populację. Schroniska dla zwierząt starają się adoptować zdziczałe koty, zwłaszcza kocięta, ale często ich liczba jest przytłaczająca i stosuje się eutanazję. Na obszarach wiejskich, nadmierna liczba zdziczałych kotów jest często odstrzeliwana. Ostatnio w wielu miejscach stosuje się metodę „pułapka – kastracja – powrót” jako alternatywny sposób zarządzania populacją zdziczałych kotów.
Koza jest jednym z najstarszych udomowionych stworzeń, a mimo to łatwo dziczeje i całkiem dobrze radzi sobie sama. Owce są bliskimi rówieśnikami i kohortami kóz w historii udomowienia, ale owca domowa jest dość podatna na drapieżnictwo i obrażenia, a zatem rzadko widuje się ją w stanie zdziczałym. Jednak w miejscach, gdzie jest mało drapieżników, radzą sobie dobrze, na przykład w przypadku owcy Soay. Zarówno kozy, jak i owce były czasem celowo wypuszczane i pozwalano im zdziczeć na wyspach odwiedzanych przez marynarzy, aby służyły jako gotowe źródło pożywienia.
Wielbłąd dromader, udomowiony od ponad 3000 lat, również łatwo zdziczeje. Znaczna populacja zdziczałych dromaderów, pochodzących od zwierząt jucznych, które uciekły w XIX i na początku XX wieku, żyje dziś w australijskim interiorze.
Bizon wodny szaleje w zachodniej i północnej Australii. Rząd australijski zachęca do polowań na zdziczałe bawoły wodne ze względu na ich dużą liczbę.
Bydło było udomowione od czasów neolitu, ale radzi sobie wystarczająco dobrze na otwartym terenie przez miesiące, a nawet lata, przy niewielkim nadzorze lub bez niego. Ich przodkowie, tury, byli dość zaciekli, na równi z nowoczesnymi bawołami przylądkowymi. Współczesne bydło, zwłaszcza hodowane na otwartym wybiegu, jest na ogół bardziej łagodne, ale w przypadku zagrożenia może wykazywać agresję. Bydło, zwłaszcza hodowane na wołowinę, często może się swobodnie przemieszczać i osiągnęło długotrwałą niezależność w Australii, Nowej Zelandii i na kilku wyspach Pacyfiku, a także w niewielkich populacjach zwierząt półdzikich w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych i północnym Meksyku. Bydło takie jest różnie nazywane – mavericks, scrubbers lub cleananskins. Większość wolnego bydła, jakkolwiek nieokiełznanego, jest zbyt cenna, aby nie zostać ostatecznie schwytana i odzyskana w ściśle zasiedlonych regionach.
Konie i osły, udomowione około 5000 lat p.n.e., zdziczały na otwartych łąkach na całym świecie. W Portugalii, zdziczałe konie nazywane są Sorraia; w Australii, nazywane są Brumbies; na amerykańskim zachodzie, nazywane są mustangami. Istnieją też inne odizolowane populacje dzikich koni, w tym kucyk Chincoteague Pony i koń Bankier. Często określa się je mianem „dzikich koni”, ale jest to błędne określenie. Istnieją prawdziwie „dzikie” konie, które nigdy nie zostały udomowione, zwłaszcza koń Przewalskiego. Chociaż koń ten pierwotnie pochodził z Ameryki Północnej, jego dziki przodek wymarł pod koniec ostatniej epoki lodowcowej. Zarówno w Australii, jak i w obu Amerykach, współczesne „dzikie” konie wywodzą się od udomowionych koni przywiezionych przez europejskich odkrywców i osadników, które uciekły, rozprzestrzeniły się i rozkwitły. W Australii żyje populacja zdziczałych osłów, podobnie jak na Wyspach Dziewiczych i na amerykańskim południowym zachodzie.
Świnia (świnia) ustanowiła zdziczałe populacje na całym świecie, w szczególności w Australii, Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych, Nowej Gwinei i na wyspach Pacyfiku. Świnie zostały wprowadzone do regionów Melanezji i Polinezji przez ludzi od kilku tysięcy do pięciuset lat temu, a do obu Ameryk w ciągu ostatnich 500 lat. W Australii udomowione świnie uciekły w XVIII wieku, a obecnie zajmują 40 procent powierzchni Australii z populacją szacowaną na 30 milionów. Podczas gdy świnie zostały bez wątpienia przywiezione do Nowej Zelandii przez pierwotnych osadników polinezyjskich, populacja ta wymarła do czasu kolonizacji europejskiej, a wszystkie dzikie świnie w Nowej Zelandii są dziś potomkami europejskich zwierząt. Wiele europejskich populacji dzików jest również częściowo potomkami zbiegłych świń domowych, a zatem technicznie rzecz biorąc są one dzikami w rodzimym zasięgu gatunku przodków.
Gołębie skałkowe były dawniej trzymane dla ich mięsa lub bardziej powszechnie jako zwierzęta wyścigowe i ustanowiły zdziczałe populacje w miastach na całym świecie.
Kolonie pszczół miodnych często wydostają się na wolność z zarządzanych pasiek, gdy się roją; ich zachowanie nie różni się jednak od zachowania „w niewoli”, dopóki i o ile nie rozmnażają się z innymi zdziczałymi pszczołami miodnymi o innej genetyce, co może prowadzić do tego, że stają się bardziej potulne lub bardziej agresywne (patrz: pszczoły afrykanizowane).
Duże kolonie zdziczałych papug są obecne w różnych częściach świata, z papużkami różowymi, papużkami mnichami i papużkami czerwonolicymi (te ostatnie stały się przedmiotem filmu dokumentalnego „Dzikie papugi z Telegraph Hill”), które odniosły szczególny sukces poza ich rodzimymi siedliskami i dobrze przystosowały się do środowisk podmiejskich.
Dzikie koguty pochodzą od kur domowych (Gallus gallus domesticus), które powróciły na wolność. Podobnie jak czerwone ptactwo dżungarskie (najbliższy dziki krewny kur domowych), dzikie koguty będą uciekać i grzędować na wysokich drzewach i krzewach, aby uniknąć drapieżników w nocy. Dzikie koguty zazwyczaj tworzą grupy społeczne składające się z dominującego koguta, kilku kur i podrzędnych kogutów. Czasami dominujący kogut jest wyznaczany przez walkę między kogutami.