Donald Jay Rickles werd geboren op 8 mei 1926 in New York City, New York. Als enig kind van Max, een verzekeringsagent, en Etta Rickles groeide hij op in de Jackson Heights-sectie van Queens, waar hij actief betrokken was bij de plaatselijke synagoge.
Na zijn afstuderen aan de Newtown High School in 1944, bracht Rickles twee jaar door in de Amerikaanse marine. Daarna probeerde hij in de voetsporen van zijn vader te treden als verkoper van verzekeringen, voordat hij zich inschreef aan de American Academy of Dramatic Arts, waar onder zijn klasgenoten Jason Robards en Grace Kelly zaten.
Moeilijk om als jonge acteur rollen te vinden, begon Rickles met het opvoeren van een komedie in louche clubs. Vaak geconfronteerd met vijandig publiek, begon hij terug te vuren op zijn onderbrekers vanaf het podium, het genereren van de grootste lacht van zijn optredens. Hij nam zijn act mee naar Miami Beach, waar hij een sterke indruk maakte op Frank Sinatra, en vervolgens naar Los Angeles, waar hij de beroemdheden en andere “hockey pucks” die hem vanaf de zitplaatsen bezig hielden, onder vuur nam. Tegen het einde van de jaren 1950 bekwaamde de onverschrokken komiek zich in zijn vak als “beledigingskomiek” tijdens marathon-sessies die de hele nacht duurden in Las Vegas.
Rickles verkende de mogelijkheden van films en kreeg rollen in speelfilms als Run Silent, Run Deep (1958) en The Rabbit Trap (1959) die zijn training als dramatisch acteur weerspiegelden. Hij begon ook op te duiken op televisie in afleveringen van The Thin Man, The Twilight Zone en Wagon Train.
Tegen het midden van de jaren zestig had Rickles een uitgebreide lijst van televisiecredits opgebouwd, waaronder The Addams Family en The Dick Van Dyke Show. Hij werd ook bekend bij een breder publiek door zijn rollen in Muscle Beach Party (1964) en de vervolgen.
De komiek heeft zijn debuutoptreden in The Tonight Show in 1965 aangewezen als een van de doorbraakmomenten in zijn carrière. Rickles vond een gewillige partner in presentator Johnny Carson en maakte meer dan 100 optredens in het late-night programma, waarbij hij memorabele segmenten opvoerde, zoals die keer dat hij Carson stiekem een massage gaf.
Rickles beleefde een ander coming-out moment in 1967 met zijn hilarische gastoptreden in The Dean Martin Show, waarvoor hij meteen een uitnodiging kreeg om terug te komen. Hij bracht zijn eerste comedy album uit, Hello, Dummy!, in 1968, en volgde met Don Rickles Speaks in 1969.
Naast zijn optredens in programma’s als Gilligan’s Island en Get Smart, kreeg Rickles een belangrijke rol in de militaire komedie Kelly’s Heroes (1970). Zijn poging om de Don Rickles Show te leiden in 1972 was van korte duur, maar van 1976 tot 1978 had hij enig succes als ster in de niet-kleuren sitcom C.P.O. Sharkey. Hij deed ook regelmatig mee aan The Dean Martin Celebrity Roast, waar zijn innemende bijtende humor perfect tot zijn recht kwam.
In 1980 was Rickles’ naamsbekendheid zo groot dat hij werd uitgenodigd om op te treden op een benefietavond voor de Britse royalty’s in het Grosvenor House in Londen. Traditiegetrouw haalde hij uit naar eregast Prinses Margaret, die naar verluidt genoot van het gescheld. Vijf jaar later werd Rickles opnieuw aangetrokken om op te treden voor een belangrijk publiek, dit keer om de pas herkozen president Ronald Reagan te bespelen op zijn tweede inaugurele bal.
Ogenschijnlijk dreigde hij een verouderde act te worden tegen het begin van de jaren 1990, maar Rickles keerde terug naar de voorgrond dankzij een geprezen optreden in Casino en stemwerk als Mr. Potato Head in de tekenfilm Toy Story (beide 1995). Hij was te gast in afleveringen van The Larry Sanders Show en Murphy Brown, en speelde zijn Mr. Potato Head personage opnieuw in Toy Story 2 (1999). In 2000 kreeg hij een ster op de Hollywood Walk of Fame.
In 2007 was de legendarische komiek het onderwerp van de Emmy Award-winnende documentaire Mr. Warmth: The Don Rickles Project. Dat jaar werd hij ook auteur met Rickles’ Book: A Memoir, een poging die werd gevolgd door Rickles’ Letters in 2008. In 2010 was hij terug in tekenfilmvorm als Mr. Potato Head voor Toy Story 3.
Gerespecteerd met verschillende lifetime achievement awards, toonde Rickles geen neiging om met pensioen te gaan ondanks zijn gevorderde jaren en het begin van necrotizing fasciitis, een weefselinfectie. Hij kondigde een reeks shows aan met Regis Philbin in 2015 en 2016, en stemde opnieuw voor de productie van Toy Story 4, gepland voor een 2019 release.
Rickles woonde in een gated community in Los Angeles, buiten Beverly Hills. Hij was sinds 1965 getrouwd met zijn vrouw Barbara en kreeg dochter Mindy en zoon Larry. Mindy werd een stand-up comic, terwijl Larry een succesvol producer werd, tot zijn vroegtijdige dood aan longontsteking op 41-jarige leeftijd.
Don Rickles overleed op 90-jarige leeftijd in 2017.