Reginald Martinez Jackson werd op 18 mei 1946 geboren in Wyncote, Pennsylvania, een grotendeels blanke voorstad ten noorden van de centrale stad van Philadelphia. Zijn vader, Martinez Jackson, runde een stomerij en kleermakerij. Als volwassen man beweerde Reggie dat hij nog steeds wist hoe hij een broek moest manchetten.1 Zijn vader was een veteraan van de Tweede Wereldoorlog die een P-51 Mustang gevechtsvliegtuig vloog tijdens de Noord-Afrikaanse campagne en zijn spaargeld van het Army Air Corps gebruikte om zijn bedrijf te beginnen in een bescheiden twee verdiepingen tellend gebouw, waar zowel familie als bedrijf woonden.
Reggie’s vader was een belangrijke aanwezigheid in zijn vroege leven die zorgde voor een arbeidersomgeving temidden van een iets meer welvarende omgeving. Zijn moeder, Clara, vertrok met drie van de kinderen toen hij 6 jaar oud was. Zijn vader voedde Reggie, zijn oudere broer James en een oudere halfbroer, Joe, op. Martinez bleef voor een belangrijke stabiliteit zorgen tot Reggie’s laatste jaar op de middelbare school.
Jackson was vaak een van de weinige zwarte leerlingen op zijn school. Zijn achtergrond verschilde sterk van die van andere zwarte Major Leaguers van zijn generatie die opgroeiden in gesegregeerde gemeenschappen en al vroeg het belang van een laag profiel leerden. Zijn comfortabele houding tussen blanken van relatieve welstand was soms een bron van problemen met andere spelers, de pers, en de eigendomsverhoudingen.
Jackson was een ster in high-school sporten, waaronder voetbal, basketbal, honkbal en atletiek, en zijn wedstrijden trokken veel scouts aan. Zijn vader wilde dat zijn zoon een universitaire opleiding zou volgen en drong er bij hem op aan een profcontract te vermijden. Toen Reggie afstudeerde aan de middelbare school en met een voetbalbeurs naar de Arizona State University ging, was de belangrijkste figuur in zijn leven niet aanwezig. Martinez Jackson was gearresteerd en gevangen gezet tegen het einde van Reggie’s laatste jaar op de middelbare school voor het maken van maneschijn in zijn kelder.
Later, toen hij speelde voor de Baltimore Orioles, kwam Jackson weer in contact met zijn moeder en zussen Tina, Beverly, en Delores, die in Baltimore woonden. Hij onderhield een relatief hechte band met beide kanten van zijn familie tijdens zijn volwassen jaren.
Toen zijn vader gevangen zat, vond Jackson belangrijke nieuwe mentoren op Arizona State. De football coach was Frank Kush, die later werd opgenomen in de College Football Hall of Fame. Jackson zei dat Kush hem taaiheid leerde in meedogenloze, fysiek veeleisende oefeningen voor het football team. Hij was een uitstekende voetballer en kon de 60 meter sprint in 6,3 seconden afleggen.2 Aan het begin van zijn tweede jaar was hij een beginnende verdediger en de defensieve aanvoerder in een Top 20 programma.
Jackson vond honkbal meer bij toeval dan met opzet. Hij had toestemming gevraagd om honkbal te spelen als onderdeel van zijn studiebeursovereenkomst, maar moest daarvoor wel een B-gemiddelde halen. In de lente van zijn eerste jaar, regelde hij een try-out. Hij toonde de tapemaatkracht die hij als jongeman al had en werd gevraagd om in het eerstejaarsteam te komen. Zijn vaardigheden waren nog ruw en coach Bobby Winkles stelde voor dat hij in de zomer honkbal zou spelen bij een amateurploeg uit Baltimore om ze aan te scherpen. Het was een geheel blank team onder leiding van een scout van de Baltimore Orioles, Walter Youse.
Niemand in het team noch Youse begreep dat Reggie zwart was totdat hij op de try-out verscheen. Youse keek naar de try-out en zei jaren later tegen Reggie: “Hoe vaker ik je die dag zag, hoe blanker je werd. “3 Na een zomer bijna elke dag competitief honkbal te hebben gespeeld, keerde Jackson terug voor zijn tweede jaar op Arizona State en eiste de startbaan in het middenveld op.
De positie was het jaar daarvoor bezet door Rick Monday, van wie Jackson zei dat hij “op zijn 19e al een Hoofdklasse-balspeler was. “4 Monday was de beste college-speler van het land toen hij Arizona State verliet en aan het eind van Jacksons eerste jaar een bonuscontract van 100.000 dollar tekende bij de Kansas City Athletics. Reggie zei dat het vervangen van Monday in het middenveld was als “het vervangen van de zon en de maan. “5
Jackson had een opmerkelijk tweede honkbalseizoen en werd door de A’s als tweede speler gekozen in de juni 1966 draft. Wat volgde was de eerste van vele langdurige onderhandelingen tussen Jackson en Athletics eigenaar Charles O. Finley. Jackson en zijn vader (nu uit de gevangenis) reisden naar Finley’s boerderij in Indiana, waar ze het eens werden over een contract met een bonus van 85.000 dollar.
Jackson begon in Lewiston (Idaho) van de lage klasse A Northwest League, maar werd al snel overgeplaatst naar Modesto van de hoge klasse A California League, waar hij veel van de spelers ontmoette met wie hij enkele van de mooiste momenten van zijn eerste jaren in de majors zou delen. Rollie Fingers, Joe Rudi, en Dave Duncan speelden voor Modesto en waren toen al een stuk beter dan de rest. Toen de ploeg voor een serie naar Bakersfield reisde, kopte de plaatselijke krant: “Roep de Nationale Garde, de Modesto Reds zijn in de stad. “6
Het volgende seizoen bleef het viertal de ruggengraat van Birmingham in de Southern League. Het was Jacksons kennismaking met de unieke culturele instellingen van het Zuiden zoals die in 1967 bestonden. Segregatie werd onofficieel gehandhaafd in vele aspecten van het leven in Alabama en Jackson zei dat hij de “ongemakkelijkheid, het ongemak, de angst … in het hart van Dixie voelde. “7 Hij speelde goed genoeg voor de Birmingham A’s om een promotie naar Kansas City te verdienen.
In zijn eerste kennismaking met de majors sloeg Jackson slechts .178 en werd teruggestuurd naar de lagere klasse. De degradatie was emotioneel moeilijk voor hem, maar Birmingham manager John McNamara bood belangrijke steun. McNamara managede Jackson opnieuw in Oakland en Anaheim, en Jackson zei dat zijn hulp essentieel was voor een 21-jarige die probeerde op te groeien en om te gaan met zowel succes als mislukking in een omgeving in het Diepe Zuiden.
Jackson begon het seizoen 1968 bij Oakland, waar Finley de Athletics had overgeplaatst. Hij schudde de aarzelende emoties van zijn vorige “kopje koffie” van zich af en begon sterk aan het seizoen. Aan het einde van april sloeg hij .309 met vier homeruns. Hij koelde af en zag zijn gemiddelde dalen tot .231 in het begin van juni. In mei sloeg hij slechts één “dinger”, zoals hij zijn homeruns graag noemde.
Toen in juni vond Jackson zijn slagkracht weer terug. Hij eindigde het seizoen met 29 homeruns en sloeg .250. Zijn vermogen om de lange bal te slaan vestigde hem als een vaste waarde in een line-up verankerd door Sal Bando, ook van Arizona State, Joe Rudi, en Bert Campaneris, de dynamische honkloper die aan de top van de line-up sloeg. Rick Monday stond in het middenveld, maar het waren Bando, Jackson, Campaneris en Rudi die de ruggengraat werden van de Oakland Athletics teams die de American League domineerden in de jaren ’70.
De Athletics van ’68 eindigden als zesde met 82 gewonnen wedstrijden. Ze waren aan een langzame opmars bezig en het volgende jaar stond Jackson in het middelpunt van alles. Hij werd een nationale beroemdheid tijdens het seizoen 1969 toen hij homeruns sloeg die te vergelijken waren met die van Roger Maris en Babe Ruth. Op 5 juli had hij 34 homeruns; Frank Howard en Harmon Killebrew hadden er respectievelijk 30 en 22.
“Voor het eerst werden er microfoons in mijn gezicht geduwd. … Fans grepen en schreeuwden om handtekeningen,” zei Reggie, erkennend dat hij niet klaar was voor de druk die zijn succes had gecreëerd.8 Hij was pas 23 jaar oud en beschreef zichzelf als “moe en afgetobd” aan het eind van het seizoen. Met slechts één homerun in september eindigde hij het seizoen met 47 homeruns, derde achter Killebrew met 49 en Howard (48). Jackson leidde de competitie in slaggetal, met .608, en de 47 homeruns waren zijn beste uit zijn carrière.
Het volgende seizoen was een van de slechtste uit Jacksons vroege leven. Hij sloeg .237 met slechts 23 homeruns. Hij en zijn vrouw, Jennie, die hij op Arizona State had ontmoet en met wie hij in 1968 trouwde, scheidden. Er ging weinig goed gedurende het jaar en Reggie besloot om winterbal te gaan spelen in Puerto Rico in de hoop zijn swing terug te vinden. In Santurce speelde hij voor toekomstige Hall of Famer en verstokte tough guy Frank Robinson, die een positieve invloed had en Jackson hielp zijn leven weer op de rails te krijgen.
In 1971 begonnen de Athletics hun dominantie in de American League te vestigen. Ze wonnen 101 wedstrijden en wonnen de West Division. Sal Bando was meestal de dominante kracht in het clubhuis en net zo belangrijk in de line-up. Jackson zei over hem: “Als Sal sprak, luisterden de mensen. “9 De sfeer in het clubhuis was soms strijdlustig en er was een sterke persoonlijkheid nodig om de orde te bewaren. Volgens Reggie leidde dat decorum tot uitvoering op het veld. “Doe het gewoon,” was Bando’s motto. Geen gezeur, geen excuses, gewoon de klus klaren.10
Met Bando, Jackson, en Mike Epstein in het hart, was de A’s aanval krachtig, maar de pitching was nog beter. Het seizoen 1971 zag de opkomst van Vida Blue (24-8, 1.82 ERA), die zowel de Most Valuable Player Award als de Cy Young Award won. Catfish Hunter won 21 wedstrijden en had een ERA van 2.96.
De Athletics werden in 1971 in de American League Championship Series weggevaagd tegen de Baltimore Orioles. Na dit bijna-ongeluk begonnen de Athletics en Jackson aan een historische reeks, waarbij ze drie World Series op rij wonnen, 1972-1974. Geen enkele andere ploeg dan de New York Yankees heeft een vergelijkbaar niveau van dominantie bereikt. Voor een ploeg die de term “franchise uit een kleine markt” definieerde, was het een opmerkelijke prestatie.
In 1972 stelde Jackson zich ten doel de MVP te winnen, maar hij slaagde daar niet in door slechts .265 te slaan met 25 homeruns. Eerste honkman Epstein leidde de ploeg met 26 homeruns en Joe Rudi (.305) was de enige Athletic die meer dan .300 sloeg. De A’s wonnen de wimpel omdat ze de beste combinatie van slag en pitching hadden en eindigden op de tweede plaats in de American League in zowel gescoorde punten als het minst aantal toegestane punten.
In de ALCS versloegen de A’s de Tigers in de play-offs in een krappe vijf-game serie waarin de pitching domineerde. Jackson was in geen van de wedstrijden een beslissende factor, maar speelde goed. In de vijfde en laatste wedstrijd riep Oakland manager Dick Williams op tot een double steal met Jackson op het derde honk, Epstein op het eerste, en één uit. Op de worp zwaaide Gene Tenace en miste voor de tweede nul, en Bill Freehan schoot naar het tweede honk. Zodra de bal langs de werper ging, sprong Jackson van het derde honk. Epstein versloeg de worp en tweede honkman Tony Taylor gooide terug naar thuis. Jackson voelde zijn hamstring breken op 20 voet van thuis.11 Hoewel hij daarbij ernstige schade opliep, ging Jackson verder langs de basislijn en maakte een perfecte sliding rond Freehan om het gelijkmakende punt te scoren in een wedstrijd die de A’s uiteindelijk wonnen, 2-1. Zijn vastberadenheid bezorgde Oakland zijn eerste American League-kampioenschap, maar hij moest van het veld worden gedragen met een gescheurde hamstring.
Met zijn voet in het gips miste Jackson de World Series tussen Oakland en Cincinnati’s Big Red Machine. Met Reggie op krukken vanuit de dug-out, versloegen de A’s de Reds in zeven games. De Series MVP was Gene Tenace die vier homeruns had en .348 sloeg. Hoewel Jackson de World Series miste, stond hij toch in de belangstelling en hij wilde meer. In 1973 zou hij er serieus naar grijpen.
Aan het begin van 1972 zei Jackson in een interview: “Ik wil me $100.000 verdienen.” Hij geloofde dat hij een MVP-kaliber speler kon worden en zei tegen de interviewer: “Ik wil .300 slaan en nog wat, 35-40 homeruns slaan en 100-110 punten binnenrijven. “12 Zo’n jaar had hij niet in ’72, maar het zat er aan te komen.
In 1973 was Mike Epstein weg en Gene Tenace nam het over op het eerste honk, terwijl Ray Fosse de meeste wedstrijden opving. Tenace had een goed seizoen, sloeg 24 homeruns met een gemiddelde van .259. Bando had één van zijn beste jaren met 29 homeruns en een gemiddelde van .287. Maar dit was het eerste seizoen dat Reggie Jackson’s naam zonder mankeren elke dag in het hart van de line-up stond geschreven. Manager Williams verplaatste hem ook van het middenveld naar rechts, waar hij minder defensieve druk zou ondervinden.
Met hun sterke pitching en Brooks Robinson op het derde, hadden de Orioles het beste reguliere-seizoensrecord in 1973. Maar in de ALCS had Oakland te veel vuurkracht en pitching. Catfish Hunter gooide een shutout in de vijfde wedstrijd om de wimpel te winnen voor de Athletics. Jackson sloeg slechts .143 tegen de Orioles. Zijn faam als speler van het naseizoen, die bekend werd als Mr. October, moest nog komen.
In de World Series van 1973 speelde Oakland tegen de New York Mets, die Cincinnati hadden verrast voor de NL kroon. Oakland won in zeven games, waardoor de A’s weer titels in de wacht sleepten. Jackson sloeg zijn eerste World Series homerun in Game Seven. Hij sloeg .310 voor de Series, bracht zes punten binnen en werd uitgeroepen tot Series MVP.
Het was de eerste van vele onderscheidingen die Jackson won voor zijn seizoen 1973. Hij leidde de competitie met 32 homeruns en 117 RBI’s. Hij sloeg .293 en stal 22 honken. De collectieve cijfers gaven hem het MVP seizoen waar hij het jaar ervoor naar had gestreefd. Hij werd unaniem gekozen en voegde zich bij een elitegroep van vijf andere spelers die unaniem waren verkozen: Hank Greenberg, Al Rosen, Mickey Mantle, Frank Robinson, en Denny McLain. In januari maakte The Sporting News Jackson tot Speler van het Jaar.13
Toetreding tot dit selecte gezelschap was een voorbode van een bijna zekere contractoorlog met Charlie Finley. Jackson geloofde Finley voor het samenstellen van het team en het op een hoog niveau houden van de ploeg. Maar Finley was een eenmanszaak en vervulde de functies van algemeen manager en anderen om zijn administratieve budget tot op het bot te beperken. Jackson zei dat Finley een scherpe zakenman was die hem veel dingen over de zakenwereld leerde, maar boven alles zei hij: “Hij was goedkoop. “14
Finley gaf elke speler twee Oakland A’s petten en 24 knuppels om het seizoen door te komen. Tijdens het naseizoen, toen andere teams een apart vliegtuig ter beschikking stelden voor pers en familie, betaalde Finley voor één vliegtuig en iedereen die erin paste. Toen de trainer zijn enkels intapete, zei Jackson, gebruikte hij weinig tape en bewaarde wat er van elke rol over was, hij gooide nooit iets weg omdat er misschien geen vervanging was.15
De gierige Finley maakte contractonderhandelingen tot een hoog drama. Na zijn MVP seizoen in 1971, hield Vida Blue het in april 1972 voor gezien en zei dat hij met pensioen zou gaan voordat hij het $50.000 contract dat Finley aanbood zou accepteren. Voor Jackson waren de onderhandelingen al even omstreden. Finley trok de grens bij $100.000, en zei dat hij Jackson niet meer kon betalen dan hij Catfish Hunter betaalde. Jackson was gevoelig voor de behoeften van de anderen in het team en zei: “Ik veronderstel dat ik voor 175.000 of 200.000 dollar zou kunnen gaan, maar dat zou de opbrengst voor de andere jongens verlagen. “16 Hij bleef erbij dat hij niet voor minder dan 125.000 dollar zou spelen. De impasse werd opgelost in honkbal’s nieuwste instituut, salaris arbitrage, waar de arbiter het verschil overbrugde op $ 135.000.
Jackson beschreef de Athletics van 1974 als een team dat “naar believen kon winnen. “17 De opmerking verbloemde de clubhuisangst die rond hem dat seizoen begon op te komen. Een ernstige fysieke confrontatie met center fielder Bill North stak Jackson vanwege North’s beschuldigingen dat Jackson te veel tijd doorbracht met blanken, vooral blanke vrouwen. Jackson’s stemming verzuurde in de loop van het seizoen en tijdens een wedstrijd gooide hij boos een knuppel in de tribunes, waar hij ternauwernood de vrouw en twee jonge jongens van manager Alvin Dark wist te verwonden.18
Ondanks de spanningen won het zeer getalenteerde Athletics team de Western Division met overmacht en stond het opnieuw tegenover de Orioles voor de pennant. Net als in het voorgaande jaar zorgde de getalenteerde pitching van Jim Palmer, Mike Cuellar en Dave McNally voor problemen, maar Oakland won in vier games. De A’s wonnen de World Series tegen de Los Angeles Dodgers in vijf games. Jack had een goede serie met de knuppel, maar niets dat kon tippen aan het voorgaande jaar. Deze keer was het een geweldige verdedigende actie die zijn bijdrage aan de derde opeenvolgende overwinning van Oakland in de World Series bepaalde.
In Game Five, met de A’s aan de leiding met 3-2 in de achtste inning, sloeg Bill Buckner een honkslag die door North verkeerd werd gespeeld in het middenveld. Buckner nam het tweede honk en was op weg naar het derde honk met de gelijkmaker. Jackson had North gesteund en, de bal corrigerend, gooide hij een bal naar cutoff man Dick Green die naar derde honkman Bando schoot. Bando paste een sweep tag toe en Buckner was uit, waarmee het laatste gevaar van de Dodgers was geweken.
In het tussenseizoen begon Finley’s dynastie af te brokkelen. Catfish Hunter werd vrijgelaten door arbiter Peter Seitz omdat Finley had nagelaten een betaling te doen aan een lijfrente zoals vereist onder Hunter’s contract. Hunter tekende bij de Yankees voor 2,85 miljoen dollar over vijf jaar. Finley verhandelde vervolgens reliever Darold Knowles aan de Chicago Cubs voor Billy Williams, en Blue Moon Odom aan Cleveland. Oakland’s verminderde slagkracht werd onderstreept toen Hunter voor de eerste keer tegenover zijn voormalige ploeggenoten stond en hen met 3-0 uitschakelde. Jackson sloeg 0-uit-3 en begon zich af te vragen of ook hij op zoek moest gaan naar groenere weiden en grotere salarissen.
Om zijn gelijk te halen, begon Jackson een aanval op de werpers van de American League die hem naar een nieuwe homerun-titel en de Athletics naar een nieuwe West Division-titel voerde. Hij werd geholpen door een nieuwkomer, Claudell Washington, Finley’s rookie sensatie, wiens natuurlijke positie dezelfde was als die van Jackson: rechtsveld. Noch Washington noch Jackson konden de A’s voorbij de Boston Red Sox krijgen in de ALCS. Jackson en Sal Bando verscheurden de Red Sox werpstaf, maar Oakland miste Catfish Hunter en werd in drie games geveegd door Boston. Voor het eerst in drie jaar was er geen World Series in Oakland en er zou nog meer slecht nieuws volgen.
In december 1975 breidde arbiter Peter Seitz zijn bevinding van vorig jaar voor Catfish Hunter uit door Andy Messersmith en Dave McNally tot vrije spelers te verklaren, waarmee de reserve-clausule teniet werd gedaan. Finley, die Jackson in 1975 had verkocht, begon een serieuzere poging Jackson en andere spelers die aan het eind van het seizoen op de vrije markt zouden komen te verkopen.
Zeven dagen voor Opening Day van 1976 verhandelde Finley Jackson en werper Ken Holtzman aan de Orioles. Ondanks dat hij de vrije markt wilde testen en Finley vaak had gevraagd hem te ruilen, was Jackson kapot van het nieuws. Hij had zijn leven gemaakt in Oakland en beschouwde het als zijn thuis. Ondanks ruzies met teamgenoten en Finley’s strenge toezicht, zei hij over zijn tijd daar: “De acht jaar die ik in Oakland heb doorgebracht waren de beste honkbaljaren van mijn leven. “19
Jackson reageerde zijn frustraties af op de Orioles en probeerde in de eerste weken van het seizoen een passende deal te bereiken met GM Hank Peters en eigenaar Edward Bennett Williams. Zijn weigering maakte geen indruk op de Baltimore fans of de spelers en toen hij eind april eindelijk tekende, was hij uit vorm. Hij begon het seizoen traag en op 13 juni was zijn slaggemiddelde .208 met een schamele vier homeruns. Laat in de maand begon hij voor power te slaan en eindigde met 27 homeruns. De Orioles slaagden er nooit in het gat met de Yankees te dichten en eindigden als tweede in de AL East, met 10½ wedstrijd achterstand. Jackson gaf een positieve draai aan zijn tijd dat hij speelde voor Earl Weaver en de Orioles in 1976. “Weaver is een geweldige manager,” zei hij. “Hij liet je meer uit jezelf halen. “20
Terwijl was Jackson vastbesloten om te proeven van free agency en de rijkdom die het beloofde. Na het seizoen luisterde hij naar aanbiedingen van de Orioles en de Montreal Expos, maar tekende bij de Yankees – niet alleen waren zij de beste ploeg met het meeste geld, maar zij waren ook de Yankees, de thuisbasis van de Pinstripe traditie van het honkbal. Eigenaar George Steinbrenner betaalde hem 2,96 miljoen dollar om vijf jaar voor New York te spelen. Dat was meer dan Catfish Hunter kreeg, en meer dan de veteranen onder de Yankees op dat moment verdienden.
Spelers als Graig Nettles en Thurman Munson hadden New York in 1976 naar de World Series gebracht en net als manager Billy Martin geloofden zij dat ze dat zonder Jackson opnieuw konden doen. Velen in de Yankee organisatie hadden tegen het contracteren van Jackson gepleit, zeggende dat de ploeg Nettles en Chris Chambliss had en niet nog een linkshandige knuppel nodig had. Maar het idee om Jackson’s enorme persoonlijkheid naar de Big Apple te brengen sprak eigenaar Steinbrenner aan. De spanning met zijn teamgenoten begon vrijwel onmiddellijk. Jackson beschreef het Oakland clubhuis als “als een studenten studentenhuis,” maar maakte nooit deel uit van de club bij de Yankees van ‘77.21 Billy Martin was bijzonder problematisch. De wispelturige Martin had ooit één van zijn werpers in Minnesota, Dave Boswell, knock-out geslagen. Een soortgelijke confrontatie werd ternauwernood voorkomen tussen Jackson en Martin in 1977.
Op 18 juni speelden de Yankees in Boston tegen de Red Sox op Fenway Park in een nationaal uitgezonden wedstrijd. Laat in de wedstrijd schatte Jackson een pop-fly van de knuppel van Jim Rice verkeerd in, wat een hit opleverde. Martin vond dat Jackson lummelde en de sudderende vete die was begonnen met Jackson’s contract bereikte een kritieke massa.
Martin was boos genoeg om Jackson halverwege de inning uit de wedstrijd te halen. Toen zijn rechtsvelder de dug-out binnenkwam, confronteerde Martin hem met strijdlustige obsceniteiten. Jackson antwoordde dat hij niet lummelde, maar escaleerde de retoriek toen hij tegen Martin zei: “Je hebt me nooit in dit team gewild,” en vervolgde met Martin een “oude man” te noemen. “22 De twee kwamen gevaarlijk dicht bij een klap en een vuistgevecht werd alleen voorkomen toen Yankee coaches Yogi Berra en Elston Howard zich inspanden om de twee mannen uit elkaar te houden. Een groot deel van het gevecht werd opgenomen op de nationale televisie, en de media-aandacht kookte over in de daaropvolgende dagen. Ondanks talrijke geruchten dat Martin ontslagen zou worden vanwege de rel, brachten Steinbrenner en Yankees general manager Gabe Paul en de twee mannen bij elkaar om vrede te sluiten.
Volgens Jackson was New York City gastheer van een voortdurend mediacircus dat een belangrijke factor was in de moeilijkheden die hij ondervond tijdens zijn vijfjarige ambtstermijn bij de Yankees. Jackson zei dat onhandige en off-the-record opmerkingen die in andere steden niet zouden zijn afgedrukt, in New York regelmatig openbaar werden.
Ondanks het gebrek aan hoffelijkheid tussen de sterspelers in het team, wonnen de Yankees de AL East in 1977. Jackson’s seizoen was typisch: 32 homeruns, 110 RBI’s, en derde in de competitie in slugging. Maar Steinbrenner had hem aan boord gehaald om de World Series te winnen, om de glorie te herbeleven die Yankees teams sinds 1962 niet meer hadden meegemaakt.
Jackson sloeg 1-uit-14 in de eerste vier wedstrijden van de Championship Series tegen de Kansas City Royals en Billy Martin zette hem op de bank voor de laatste wedstrijd. Beledigd en verontwaardigd sloeg Jackson toch nog een belangrijk punt binnen met een pinch-hit single laat in de wedstrijd. New York versloeg de Royals om een wedstrijd te verdienen tegen de Dodgers in de World Series.
Jackson begon de Series langzaam, met 1-uit-6. Maar in de wedstrijden vier en vijf sloeg hij homeruns, waardoor de Yankees een voorsprong van drie tegen twee namen en de Series naar New York verhuisden. Met een 3-2 voorsprong voor de Dodgers in de vierde inning van Game Six stond Jackson tegenover Burt Hooton, die de Yankees in Game Two in de luren had gelegd. Met Thurman Munson op het honk sloeg hij een vangbal die net de tribunes in het rechtsveld haalde om de Yankees op voorsprong te zetten. Hij sloeg nog twee homeruns, in de vijfde en achtste inning, bracht vijf van de acht punten van de zegevierende Yankees binnen – en luisterde blij naar oorverdovend gezang van het publiek van “Reggie, Reggie” toen New York City een nieuwe held vond.
De pers besteedde veel aandacht aan Jacksons World Series, vergeleek hem met Babe Ruth en noemde hem zelfs de “zwarte Babe Ruth. “23 Jackson maakte de investering van Steinbrenner goed door voor de tweede keer in zijn carrière de Series MVP prijs te winnen. De bijnaam “Mr. October” bleef hem bij.
In 1978 versloegen de Yankees de Dodgers opnieuw in de World Series met Jackson en Graig Nettles aan het hoofd van de krachtige New York line-up. Het volgende seizoen was heel anders. Team captain Munson stierf bij een crash van zijn vliegtuig op 2 augustus. Het verlies verwoestte de ploeg en ook Jackson. Jackson had de stormen van 1977 met Munson gladgestreken en had enkele dagen voor het ongeluk nog met Munson gevlogen.
De Yankees kwamen zonder Munson nooit meer in vorm en eindigden in 1979 als vierde. Billy Martin werd na het seizoen ontslagen. Martin’s val uit de gratie was een steun voor Jackson, die zijn beste seizoen had in 1980, met een slag van .300 voor de eerste keer en 41 homeruns. Het was goed genoeg om de ploeg naar de eerste plaats in de AL East te helpen, maar de Yankees werden in de ALCS geveegd door de Royals.
In het door stakingen verkorte seizoen 1981 speelde Jackson een minder grote rol, maar hij en de Yankees haalden nog een laatste maal de World Series. Hij bleef zijn reputatie als koppelingsspeler waarmaken in oktober, maar hij leidde zijn team niet naar het kampioenschap; de Dodgers versloegen de Yankees in zes games. Jackson miste de eerste drie wedstrijden met een kuitblessure.
Met dat verlies van de Series waren Jacksons vijf jaar als speler bij de Yankees voorbij. Terugkijkend vertelde hij een biograaf dat tekenen bij New York en spelen in de stad een grote vergissing was geweest. Gevraagd of hij het opnieuw zou doen, zei hij: “Ik zou in geen miljoen jaar bij hen getekend hebben. Geen schijn van kans. “24 Hij wilde weg uit New York en terugkeren naar zijn huis in Californië en tekende een vijfjarig contract bij de California Angels vanaf 1982. Hij speelde dat jaar voor Gene Mauch en had een goed seizoen met 39 homeruns en 101 runs. De veteranen line-up van de Angels won de American League West titel maar kwam niet verder in het naseizoen.
In zijn tweede jaar bij de Angels, 1983, was Jackson blij herenigd te worden met voormalig manager John McNamara, maar had het slechtste jaar in zijn carrière. Hij was 37 jaar oud en sloeg slechts .194 voor het seizoen met 14 homeruns. Hij was productiever in de resterende drie jaar van zijn Angels contract, maar de ploeg slaagde er niet in het naseizoen te halen.
Zijn tijd bij de Angels zat erop en Jackson koos er voor zijn loopbaan af te sluiten in Oakland. Hij werd 41 voor zijn laatste seizoen en vele teams markeerden zijn laatste optreden met speciale Reggie Jackson dagen. Het was een laatste keer voor de fans om te scanderen, “Reggie, Reggie,” en een overwinningsronde voor één van de meest getalenteerde en kleurrijke spelers van zijn tijd. Na 21 seizoenen in de majors, hing Jackson aan het eind van het seizoen 1987 zijn spikes aan de wilgen met 563 homeruns, destijds goed voor de zesde plaats op de carrièrelijst.
Jackson ging prat op zijn investeringen en zijn zakelijk inzicht. Hij had rijkdom uit endorsements, onroerend goed, en andere investeringen. Maar hij was er niet klaar voor om zich aan het zakenleven te wijden. Hij wilde zijn geluk beproeven als manager, maar was niet bereid om zich vanuit de lagere rangen omhoog te werken. Hij diende in Oakland als omroeper en slagcoach, maar dat was niet genoeg. Hij wilde het heft in handen hebben, een team bezitten, maar dat bleef buiten zijn bereik.
Op 5 januari 1993 werd Jackson op de eerste stemronde in de Baseball Hall of Fame gekozen. Zijn plaquette in Cooperstown toont hem in het uniform van zijn eerste ploeg, de Athletics. Zijn vader, Martinez, die zo belangrijk was geweest voor de jonge Reggie, leefde lang genoeg om zijn zoon in de Hall te zien, maar overleed de volgende lente. (Onderdeel van Jacksons droom om een honkbalteam te bezitten was dat zijn vader scout voor het team werd.)
Het hebben van een eigen gezin en het dichten van de kloof met zijn moeder, vader en broers en zussen was het meest ongrijpbare waar Jackson ooit zijn zinnen op had gezet. Hij bleef ongetrouwd, maar een bevriende vrouw baarde zijn kind, een dochter genaamd Kimberly. Zij werd een belangrijke en blijvende aanwezigheid in zijn leven, zijn meest betekenisvolle eigendomsbelang tot nu toe.
Jackson heeft daarnaast geacteerd in een aantal tv-series (The Love Boat, Diff’rent Strokes, MacGyver) en in films (Ri¢hie Ri¢h, BASEketball, Summer of Sam, en, het meest bekend, The Naked Gun: From the Files of Police Squad!, waarin hij een komisch gestoorde huurmoordenaar speelt die de koningin van Engeland wil vermoorden). In 2007 speelde acteur Daniel Sunjata hem in The Bronx Is Burning, een ESPN miniserie over de Bronx Bombers van 1977. En ten slotte, naast zijn Hall of Fame inductie, namen de Yankees Jackson’s uniform met pensioen (ook in 1993); de Athletics deden hetzelfde 11 jaar later. Gedurende vele jaren is de heer Oktober ook een speciale adviseur van de Yankees geweest.
Laatst herzien: 7 maart 2021 (ghw)
Een eerdere versie van deze biografie verscheen in “Mustaches and Mayhem: Charlie O’s Drievoudige Kampioenen: The Oakland Athletics: 1972-74″ (SABR, 2015), onder redactie van Chip Greene. Het verscheen ook in “From Spring Training to Screen Test: Baseball Players Turned Actors” (SABR, 2018), geredigeerd door Rob Edelman en Bill Nowlin.
Bronnen
Jackson, Reggie, en Kevin Baker, Reggie Jackson, Becoming Mr. October, (New York: Random House, 2013).
Jackson, Reggie, en Mike Lupica, Reggie: The Autobiography (New York: Villard, 1984).
Perry, Dayn, Reggie Jackson (New York: Harper Collins, 2010).
Bergman, Ron, “A Bunt or a Home Run, A’s Jackson Can Deliver,” The Sporting News, 6 mei 1972, 9.
Bergman, Ron, “Reggie Jackson Named Player of the Year,” The Sporting News, 12 januari 1974, 29.
Pepe, Phil, “Peace Pipe or Exit Sign for Yanks’ Martin,” The Sporting News, 2 juli 1977, 19.
Spander, Art, “Reggie Is a Man for His Times,” The Sporting News, 5 november 1977, 14.
Noten
1 Reggie Jackson en Mike Lupica, Reggie, de Autobiografie, 16.
2 Jackson en Lupica, 44.
3 Jackson en Lupica, 45; Dayn Perry, Reggie Jackson, 21.
4 Jackson en Lupica, 41.
5 Jackson en Lupica, 47.
6 Jackson en Lupica, 54.
7 Jackson en Lupica, 58.
8 Jackson en Lupica, 73.
9 Jackson en Lupica, 82.
10 Jackson en Lupica, 82.
10 Jackson en Lupica, 82.
10 Jackson en Lupica, 82.
11 Jackson en Lupica, 89; Perry.
12 Ron Bergman, “A Bunt or a Home Run, A’s Jackson Can Deliver,” The Sporting News, 6 mei 1972, 9.
13 Ron Bergman, “Reggie Jackson Named Player of the Year,” The Sporting News, 12 januari 1974, 29.
14 Jackson en Lupica, 72.
15 Jackson en Lupica, 71; Perry, 103.
16 Jackson en Lupica, 71.
17 Jackson en Lupica, 100.
18 Jackson en Perry, 125.
19 Jackson en Lupica, 86.
20 Jackson en Lupica, 123.
21 Jackson en Lupica, 148.
22 Jackson en Lupica, 169-173; Perry, 190-191; Phil Pepe, “Peace Pipe or Exit Sign for Yanks’ Martin,” The Sporting News, 2 juli 1977, 19.
23 Art Spander, “Reggie Is a Man for His Times,” The Sporting News, 5 november 1977, 14.
24 Jackson en Lupica, 151.