The Beatles hadden in 1968 bereikt waar elke muzikant van welke tijd dan ook altijd van gedroomd zou hebben. Slechts 5 jaar na de release van Please Please Me werden ze beschouwd als het grootste rock-popfenomeen aller tijden en hadden ze alles wat ze zich konden wensen. Misschien dat de behoefte aan nieuwe ervaringen, of de behoefte om zichzelf terug te vinden, hen allen ertoe bracht een cursus in trascendentale meditatie te volgen bij de Maharishi Mahesh Yogi in Wales. De cursus duurde een week, waarin Brian Epstein dood werd aangetroffen in zijn flat, nadat hij te veel slaappillen had genomen. Al deze factoren kwamen samen en begin 1968 gingen de Beatles op reis naar India, om zich in te wijden in trascendentale meditatie met de Maharishi.
Hoewel ze niet al te lang in India bleven (omdat ze zich realiseerden dat de Maharishi niet het soort persoon was dat hij beweerde te zijn), de waarheid is dat de afzondering en de afwezigheid van zorgen en dagelijkse stress John en Paul een flink aantal liedjes deed schrijven. In feite brachten alle vier Beatles 32 liedjes mee uit India, de meeste in principe akoestisch door het ontbreken van andere instrumenten in India. Het akoestische karakter van veel van de liedjes werd weerspiegeld in de Esher-sessies en is te horen in veel van de tracks van de Anthology 3.
Met al deze liedjes besloten de Beatles een dubbele LP uit te brengen die zowel kwaliteit als kwantiteit zou bieden. Er waren verschillende redenen voor deze beslissing. De individuele talenten van alle vier de Beatles vonden de groepsstructuur al te beperkend voor hun eigen ideeën. Geen van hen was bereid om een van hun nummers weg te gooien ten gunste van die van iemand anders. The White Album werd de gezamenlijke inspanning van vier individuen, die elk de nodige speeltijd voor hun nummers opeisten. De songquote die in hun nieuwe contract met EMI was vastgelegd, was een extra reden. The Beatles wilden het zo snel mogelijk nakomen. De songs werden vaakensolo-opnamen, en de sessies werden verspreid over de Abbey Road studio’s,die tegelijkertijd in 2 of 3 studio’s plaatsvonden.
Met het White Album probeerden de Beatles het grote publiek opnieuw te verrassen. Sgt. Pepper’s cover was herhaaldelijk gekopieerd sinds het werd uitgegeven, maar ze besloten deze keer dat een volledig witte cover het beste zou zijn voor hun nieuwe album. De titel moest ook zo eenvoudig mogelijk zijn (meestal de titel voor een debuutalbum) en op de hoes stond gewoon “The Beatles” in reliëf in de witte omslag. Een serienummer was de andere enige zichtbare opdruk in de plaat. Binnenin waren echter een poster, vier kleurenfoto’s en de teksten van de liedjes te vinden. Het album, dat oorspronkelijk “A Doll’s House” zou gaan heten en het eerste was dat door Apple werd uitgegeven, werd een ongelooflijk succes en verkocht in de eerste week meer dan 2 miljoen exemplaren in de V.S. George Martin had liever minder nummers gehad en een enkele geweldige LP. Sommigen van ons danken de Beatles dat ze hem niet zijn zin hebben gegeven. The Beatles is misschien niet het beste Beatles-album (voor velen is het dat wel), maar het is zeker het boeiendste van het stel. Mysterieus en vrolijk, akoestisch en rockend, eenvoudig maar dicht. Het eeuwige White Album.
- The Beatles (White Album)
- Opnamedata 30 mei 1968 – 13 oktober 1968
- Uitgiftedatum: 25 november 1968
Terug in de U.S.S.R.
McCartney
John:Bas, Drums en Achterzang
Paul:Piano, Lead Gitaar, Basgitaar, Drums, Handgeklap en Lead Zang
George:Bas, Lead Gitaar, Drums, Handgeklap en Achterzang
Het beste bewijs van de spanning tussen de leden van de groep was dat Ringo de Beatles voor ongeveer 2 weken verliet. Ringo zat altijd in het midden, met John en Paul in nauwe concurrentie en George die probeerde niet achter te blijven. Op 22 augustus vertrok Ringo en diezelfde dag begonnen de Beatles in zijn afwezigheid een van hun beste rocknummers op te nemen. De basistrackdrums werden gespeeld door Paul, hoewel ze later werden aangevuld door John en George terwijl Paul andere instrumenten bespeelde.
Het nummer werd geschreven door Paul en het idee kwam bij hem op toen hij in Rishikesh,India was met Mike Love (Beach Boys). Paul dacht dat het leuk zou zijn om een afkeer te hebben van “Back in the USA” met de U.S.S.R. Mike Love merkte op dat de Beach Boys dat Chuck Berry nummer, en “Sweet Little 16” hadden gebruikt om “California Girls” en “Surfin’ USA” te schrijven (in feite is de muziek in dit laatste nummer gecrediteerd aan Berry, omdat het identiek is aan “Sweet Little 16”). Paul had toen het geweldige idee… een Beach Boys- Berry klinkend nummer. Het resultaat waren ongelooflijke achtergrondzang van George en John, in de meest pure Beach Boys-stijl (let niet alleen op de hoge uithalen, maar ook op de da-das die de baslijn volgen). Handclaps en een eersteklas leadgitaarlijn in het laatste couplet, samen met Paul’s opzwepende zang, zorgen voor een all-time favoriet.
Dear Prudence
Lennon
John:akoestische gitaar, leadgitaar, tamboerijn en leadzang
Paul: basgitaar, handgeklap, zang en drums
George:leadgitaar handgeklap, zang en tamboerijn
Mal Evans, John (Paul’s neef) en Jackie Lomax: Handclapping
Prudence Farrow, de zus van actrice Mia Farrow, was in India met alle vier de Beatles dezelfde cursus aan het volgen. Maar Prudence nam het blijkbaar serieuzer dan de anderen en probeerde meer en beter te mediteren “om God sneller te bereiken” zoals John later uitlegde. Het lied werd geschreven in India in een poging van de Beatles om haar uit te laten gaan.
Glass Onion
Glass Onion
Lennon
John:Akoestische Gitaar en Lead Vocal
Paul:Basgitaar, Piano en Recorder
George:Lead Gitaar
Ringo:Drums en Tamboerijn
Henry Datyner, Eric Bowie, Norman Lenderman en Ronald Thomas: Violen
Eldon Fox en Reginald Kilbey: Celli
John Underwood en Keith Cummings: Viola’s
John begon te proberen om mensen voor de gek te houden met de betekenis van de teksten in zijn liedjes. Beatles songs, werden altijd goed bekeken om verborgen boodschappen, allegorieën en woordspelingen te vinden. Ze waren vaak het onderwerp van studie, en Lennon was deze situatie beu. In Glass Onion probeerde hij naar zoveel mogelijk vorige Beatles-nummers te verwijzen om het nog moeilijker te maken dan voorheen om het verband tussen de nummers te begrijpen. De verwijzing naar Paul als de walrus heeft zeker zijn doel bereikt door de hoax van McCartney’s dood te vergroten
Originally, the song ended with several sound effects as can be heard in the Anthology 3, but George Martin onvacation at the time of the sound effects mixing, scored a string score to end the song.
Ob-La-Di Ob-La-Da
McCartney
John: Piano, Maracas en Zang
Paul: Basgitaar Lead Zang
George:Akoestische Gitaar, Zang
Ringo Starr:Drums
Session Musicians: 3 saxofoons
Ongetwijfeld het leukste nummer van The Beatles, Ob-la-di was een moeilijk nummer om op te nemen voor The Beatles. Geschreven door Paul en ontstaan uit een zin van de Nigeriaanse conga-speler Jimmy Scott die “het leven gaat door” betekent, was het nummer een poging van Paul McCartney om een reggaenummer te maken. In feite is het soms beschouwd als de eerste blanke poging om reggae te doen. De opname van het nummer liep echter niet van een leien dakje en er werden verschillende remakes geprobeerd.Bijzonder interessant is die van de remakes, die als volledige versie in de Anthology 3 verschijnt
Een van de meest curieuze punten van het nummer is het luisteren naar George en John die op de achtergrond wat aan het grappen zijn. Dus, nadat Paul zingt “Desmond letsthe children lend a hand” zegt John “arm” en George zegt “been”. Na deze tweede keer, is het George die “foot” zegt. Misschien heeft het nummer niet helemaal het reggae-gevoel bereikt dat McCartney beoogde. Maar het is helder genoeg met de “la-la-las” op de achtergrond om ieders dag te verlichten.
Wild Honey Pie
McCartney
Paul:gitaren, drums en zang
Op basis van een singalong in Rishikesh nam Paul Wild Honey Pie in één keer op, waarbij hij een basdrum, zang en verschillende akoestische gitaren overdubde. Een nogal vreemd nummer, Paul herinnert het zich als “een fragment van een instrumentaaltje waar we niet zeker van waren. Maar Pattie Harrison vond het erg mooi, dus besloten we het op het album te laten staan”
The Continuing Story of Bungalow Bill
Lennon
John: Akoestische Gitaar, Orgel en Lead Vocal
Paul: Basgitaar en Zang
George: Akoestische Gitaar en Zang
Ringo: Drums, Tamboerijn en Zang
Yoko Ono en Maureen Starkey en anderen: Zang
Chris Thomas: Mellotron
Bungalow Bill was eigenlijk Richard A. Cooke III, een jonge afgestudeerde student uit de VS die zijn moeder in Rishikesh bezocht. Nancy Cooke was in India om dezelfde weg te volgen als de Beatles, en op een dag gingen ze beiden op tijgerjacht. Richard heeft inderdaad een tijger geschoten, en hij vertelde dat toevallig aan de Maharishi in het bijzijn van John en Paul. Natuurlijk vond John het verhaal maar niets (hij had het dier inderdaad neergeschoten, verborgen in een boom in een houten platform) en het liedje kwam er. De naam van Bungalow Bill was het resultaat van het samenvoegen van “Buffalo Bill” en de bungalows waarin ze in India woonden. De opname van het lied was erg leuk, omdat bijna iedereen meedeed met het refrein, zoals te horen is in het lied.
While My Guitar Gently Weeps
Harrison
John: Lead Gitaar en Backing Vocal
Paul: Basgitaar, Orgel, Piano en Backing Vocal
George: Akoestische Gitaar, Orgel en Lead Vocal
Ringo: Drums en Percussie
Eric Clapton: Lead Guitar
George kwam op het idee om While My Guitar Gently Weeps uit een boek te schrijven. Hij las de “I Ching” (het Chinese boek der veranderingen) en besloot een liedje te schrijven met de eerste regel die hij uit het boek had gehaald. De regel was “zachtjes huilt”. Het lied laat zien dat George al veel gegroeid was als componist, en dit was daar een duidelijke demonstratie van. Vanaf de eerste songdemo, die te vinden is in Anthology 3, een uitstekende akoestische versie van het nummer, bleek het nummer bijna magisch te zijn. Het was echter vrij moeilijk voor Harrison om dezelfde magie te bereiken met meer instrumenten. Voor het eerst haalden The Beatles een 8-track machine in huis om een nummer op te nemen in Abbey Road, en er werden verschillende pogingen ondernomen om het nummer op te nemen.
Maar een huilende gitaar was niet zo gemakkelijk te bespelen. Nou, elke andere muzikant zou een onmiddellijke oplossing hebben gehad (een toonpedaal, wah-wah, of een Cry-Baby-commercieel merk). George wilde echter dat de gitaar huilde, maar niet zoals de gitaren van de jaren ’60 huilden, vooral in Hendrix’ handen. Eerst probeerde hij een achterwaartse solo op te nemen, maar dat lukte niet helemaal. De dag erna, toen Eric Clapton hem een lift gaf van Surrey naar Londen, suggereerde hij dat Eric misschien wel een stukje voor The Beatles wilde spelen. Clapton wilde niet “omdat niemand met The Beatles speelt”. Maar George haalde hem uiteindelijk over, en een Gibson Les Paul is te horen die door het nummer heen huilt.
Eric Clapton maakte niet veel ophef over deze sessie. Hij ging naar binnen, leverde een solo af die niet van deze wereld was en vertrok. De solo klonk in ieder geval, en naar Clapton’s mening, “te Clapton”. Chris Thomas kreeg de opdracht om de gitaar een flanging effect te geven door met een oscillator te spelen.Een zware klus, een meesterwerk waard.
Happiness is a Warm Gun
Lennon
John: Lead Guitar, Tambourine and Lead Vocal
Paul: Bass Guitar and Backing Vocal
George: Lead Guitar and Backing Vocal
Ringo Starr: Drums
John zag op de cover van een tijdschrift van George Martin de zin “Happiness is a Warm Gun In Your Hand” staan. Uiteraard volgde er een liedje.Het was echter niet een enkel liedje maar drie, wat John in het liedje stopte.De drie delen worden beschreven in de Anthology3 review. Een merkwaardig feit is dat Lennon, om sommige lijnen van het lied te vervolledigen, Derek Taylor, Neill Aspinall en Pete Shoton verzamelde tijdens een nacht van acid tripping. Uit deze eigenaardige brainstorming haalde hij enkele van de vreemdste lijnen die in het nummer voorkomen.
Martha My Dear
McCartney
Paul: Bas, Lead Gitaar, Piano, Handgeklap en Lead Vocal
14 Session Musicians: Strings and Brass sections
Hoewel zelfs Lewisohn het niet kan bevestigen, schijnt Martha My Dear volledig door Paul te zijn opgenomen, met uitzondering van de (alweer) perfecte partituur van George Martin. Hoewel velen beweren dat Martha in het liedje Paul’s schaapshond was, is de waarheid dat hij misschien de naam van haar kreeg, maar dat was alle relatie van Martha met het liedje.
I’m So Tired
Lennon
John: Akoestische Gitaar, Lead Gitaar, Orgel en Lead Vocal
Paul: Basgitaar en Backing Vocal
George: Lead Gitaar en Rhythm Gitaar
Ringo: Drums
John begon zich zo moe te voelen toen hij in India was. Mediteren kostte niet zo veel moeite, maar het leidde wel tot slapeloze nachten met vermoeiende dagen als gevolg. De Meditatie Academie was ook alcohol- en drugsvrij. John miste zowel drank als sigaretten. Hij miste ook Yoko (hoewel Cynthia bij hem was in Rishikesh, had hij zijn zinnen gezet op Yoko).
Het lied werd van begin tot eind opgenomen in dezelfde nacht als Bungalow Bill, beiden waren erg snel in hun opname. De zin die John aan het eind van het nummer mompelt is “Monsieiur, monsieur, how about anotherone?, en het leidt rechtstreeks naar
Blackbird
McCartney
Paul: Acoustic Guitar and Lead Vocal
De legende vertelt dat Paul dit liedje in India uit een echte merel haalde nadat hij door de vogel was gewekt. Hij transcribeerde gewoon wat de merel zong in muziek. De waarheid is dat wat de oorsprong ook was, Blackbird is naar mijn bescheiden mening het beste akoestische nummer ooit geschreven. De song werd gewoon opgenomen met een akoestische gitaar meesterlijk bespeeld door Paul, een metronoom die de beat tikte en Paul die zong met de merels die ook zongen, niet in het holst van de nacht maar in de achtertuin van Stuart Eltham (waar hij ze 3 jaar eerder voor EMI had opgenomen).
Piggies
Harrison
Paul: Basgitaar
George: Akoestische gitaar en Lead Vocal
Ringo: Tamboerijn
Chris Thomas: Klavecimbel
Session Musicians (dezelfde als in Glass Onion): Strings
Piggies was een ander nummer van George met een sociale betekenis. Geheel in de lijn van Taxman gebruikte George het nummer om uitdrukking te geven aan enkele van zijn ideeën, en piggies waren die uit de middenklasse. Alle vier de Beatles waren bij de sessie aanwezig, hoewel John alleen deelnam door wat varkensgeluiden in elkaar te flansen in de controlekamer. Bijzonder opmerkelijk is het barokke gevoel van het nummer met het klavecimbel vakkundig bespeeld door de producer van de sessie, ChrisThomas en de strijkerssectie. Het is ook interessant op te merken dat Paul’s gepluk op de bassnaren bedoeld was om op de een of andere manier een herinnering aan apig geknor op te roepen.
Rocky Raccoon
McCartney
John: Basgitaar, Harmonica, Harmonium en ZangPaul: Akoestische gitaar en leadzang
George: Zang
Ringo: Drums
George Martin: Piano
Rocky Raccoon is een ander voorbeeld van een prachtig akoestisch nummer dat The Beatles tijdens de India-periode hebben geschreven. Paul herinnerde zich zelfs dat toen hij het nummer schreef, hij “op het dak zat bij de Maharishi’s”. Hij kreeg eerst de akkoorden, om later samen met John en Donovan de tekst te schrijven van wat toen “Rocky Sasoon” was. Later besloten ze dat Raccoon een betere achternaam was voor een Cowboy die in Dakota woonde. Er wordt gezegd dat de dokter die naar gin stonk of stonk, een personage uit het echte leven was. Toen Paul zijn tand afbrak en zijn lip sneed, “stonk” de dokter die hem bijstond naar jenever, en dat was de reden waarom Paul’s lip er een tijdje smerig uitzag (tot groot verdriet van de gelovigen van de Paul Is Dead hoax, die daarin nog een bewijs zagen van zijn vervanging door een look alike)
Don’t Pass Me By
Starkey
Working Titles: Ringo’s Tune (Untitled), This Is Some Friendly
John: Akoestische Gitaar
Paul: Piano, Basgitaar
Ringo: Sleigh-Bell, Drums en Lead Vocal
Jack Fallon: Viool
Hoewel er berichten bestaan dat Ringo al in 1963 was begonnen met de compositie van zijn eerste liedje (althans het eerste dat door The Beatles werd opgenomen en uitgebracht) en het liedje al “Don’t Pass Me By” werd genoemd, voor de White Album-sessies, misschien op zoek naar een andere titel, had het liedje twee werktitels. Het nummer heeft een uitgesproken countrygevoel, net als Ringo’s smaak. De laatste hand aan het uitstekende deuntje werd gelegd door een sleebell en een viool gespeeld door een sessiemuzikant (en niet door George Harrison zoals soms wordt geschreven).
Why Don’t We Do It In The Road?
McCartney
Paul: Akoestische gitaar, piano, leadgitaar, handclaps, basgitaar en leadzang
Ringo: Drums
An another song which Paul recorded all on his own, well almost. De waarheid is dat Ringo het drumwerk verzorgde voor Why Don’t We Do It In The Road. Het nummer is een van de sterkere nummers in de dubbel-LP. Maar zoals is gebleken na de release van Anthology 3, begon Paul de opname als een akoestisch nummer met een vast idee: Oneverse luid gezongen en het volgende stil gezongen. Er wordt gezegd dat John boos was op Paul in dit nummer omdat hij opnam met Ringo’s enige hulp, en vooral omdat het een typisch Lennon nummer was (de waarheid is dat Paul’s stem nog nooit zo Lennonish heeft geklonken)
I Will
McCartney
John: Percussie
Paul: Akoestische gitaar en leadzang
Ringo: Cymbalen en maracas
Een staaltje van Pauls ongelooflijke talent om mythische melodieën te produceren met alleen een akoestische gitaar. I Will, een van mijn favoriete Beatles-liedjes, is in feite vrij eenvoudig van productie. Slechts twee akoestische gitaren bespeeld door Paul, maracas en cymbalen door Ringo, en John die op een stuk hout slaat zijn alle instrumenten die I Will nodig heeft. Maar als er iets zeer kenmerkend is voor dit nummer is het de basgitaar gespeeld door Paul. Het is prachtig, uitstekend, de baslijn is het perfecte contrapunt voor de melodie. .. het enige probleem is dat het geen basgitaar is maar Paul die de partij speelt. I Will was het eerste nummer dat Paul aan Linda opdroeg.
Julia
Lennon
John: Akoestische gitaar en leadzang
Als Paul ons tot dit moment had laten zien hoe voortreffelijk hij kon zijn met een akoestische gitaar, zou John aan het eind van disc één bewijzen dat hij naast zijn rockers ook het meest intieme, eenvoudige en prachtige liedje kon schrijven, opgedragen aan zijn moeder. Julia Stanley, John’s moeder, werd geboren in 1914 en nadat zij met Freddy Lennon was getrouwd, werd John geboren. Toen John 5 jaar oud was ging hij bij zijn tante Mimi wonen, en hoewel ze jaren ver uit elkaar leefden, juist toen John volwassen begon te worden, begonnen ze weer dichter bij elkaar te komen. John repeteerde met de Quarry Men in haar huis, en zij leerde hem banjo en piano spelen. In 1958 overleed Julia bij een verkeersongeluk.
Het liedje refereert niet alleen aan John’s moeder. In feite verwijst “OceanChild”, naar Kind van de Oceaan, in het Japans “Yoko Ono”. Het was Yokowho die John hielp om de teksten af te maken. De gitaartechniek van fingerpicking die John gebruikt in Julia werd hem getoond door folkzanger Donovan toen hij in Rishikesh was