Prélude à l’après-midi d’un faune

Utwór jest przeznaczony na trzy flety, dwa oboje, cor anglais, dwa klarnety A i B♭, dwa fagoty, cztery rogi, dwie harfy, dwa crotales i smyczki.

Chociaż kusi, by nazwać ten utwór poematem tonalnym, niewiele jest w nim muzycznej dosłowności; zamiast tego powolna i zapośredniczona melodia oraz warstwowa orkiestracja jako całość przywołują erotyzm wiersza Mallarmégo.

była muzyczną odpowiedzią na wiersz Stephane’a Mallarmégo (1842-1898), w którym faun grający samotnie na fletni Pana w lesie zostaje pobudzony przez przechodzące nimfy i naiady, bezskutecznie je ściga, a następnie pogrąża się we śnie pełnym wizji. Utwór, choć nazywany „preludium”, jest jednak kompletny – stanowi ewokację uczuć zawartych w poemacie jako całości.

Debussy zamierzał skomponować część drugą i trzecią, odpowiednio Interludium i Parafrazę finałową, ale zdecydował się skupić wszystkie swoje muzyczne pomysły w jednej części.

Prélude przy pierwszym słuchaniu wydaje się improwizacją i niemal swobodną formą; bliższa obserwacja wykaże jednak, że utwór składa się ze złożonej organizacji komórek muzycznych, motywów starannie rozwijanych i wymienianych między członkami orkiestry. Dokładna analiza utworu ujawnia wysoki poziom świadomości kompozytorskiej Debussy’ego.

Główne tematy muzyczne wprowadzane są przez instrumenty dęte drewniane, z delikatnym, ale zaawansowanym harmonicznie akompaniamentem wyciszonych rogów, smyczków i harfy. Powtarzające się narzędzia z kompozytorskiego arsenału Debussy’ego pojawiają się w tym utworze: rozbudowane przebiegi w skalach całotonowych, płynność harmoniczna bez długich modulacji między tonacjami centralnymi oraz trytony zarówno w melodii, jak i harmonii. Otwierające solo fletowe składa się z chromatycznego zejścia do trytonu poniżej pierwotnej wysokości dźwięku i następującego po nim wzniesienia. Rozwój powolnego tematu głównego przechodzi płynnie między 9
8, 6
8 i 12
8. Debussy stosuje wyrafinowane voicings i orkiestracje, pozwalając głównej komórce melodycznej przejść z fletu solo na obój, z powrotem na flet solo, następnie na dwa flety unisono (dając zupełnie inną atmosferę melodii), potem na klarnet, i tak dalej. Nawet akompaniament eksploruje alternatywne brzmienia: crescendo duetu fletów w ich ogniwach melodycznych towarzyszy smyczkom legato, a altówki niosą partię sopranu nad skrzypcami altowymi (szczególnie wyrazisty jest ton altówki w jej górnym rejestrze).

Motyw główny

Ambiguous chord progression

Theme

Temat – podobny do tematu głównego w chromatyce i konturze. Wykorzystuje skalę całotonową w m. 32.

Theme – kontur podobny do konturu głównego motywu.

Temat drugi

Temat – nowy pomysł melodyczny powstały z połączenia fragmentów dwóch poprzednich melodii.

Theme – związane z tematem głównym.

Końcowa harmonizacja chromatyczna tematu głównego

Kompozycja liczy 110 taktów. Jeśli niepełne wersy liczyć jako jeden, to tekst Mallarmégo również liczy 110 wersów. Druga część w Des-dur rozpoczyna się w takcie 55, dokładnie w połowie utworu.

Druga część w D-dur rozpoczyna się w takcie 55, dokładnie w połowie utworu.